«Εσύ η μεσαία. Γιατί δεν είσαι ασφαλισμένη;»
Ο ΚΑΙΡΟΣ
Σύμφωνα με δύο δημοσκοπήσεις, που είδαν το φως της δημοσιότητας, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ περιορίζονται στο 55% περίπου, ενώ ο ΣΥΝ εκτοξεύεται μεταξύ 15% και 18% και το ΚΚΕ παραμένει στο 8%. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου ένα αριστερό κόμμα, που εισπράττει την ελπίδα του κόσμου για κάτι καλύτερο, θα ήταν ενθουσιασμένο. Στην Ελλάδα, αντίθετα, κορυφαία στελέχη του ΣΥΝ, και όχι μόνο, εκφράσανε από ανησυχία μέχρι φόβο για την πιθανότητα να βρεθεί το κόμμα ακόμα και στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πόσο μάλλον στη θέση μιας διακυβέρνησης. Μοιάζει λίγο αντιφατικό να έχεις περιγράψει στους άμεσους στόχους σου τη διακυβέρνηση στο πλαίσιο μιας αριστερής συστοιχίας και να αντιδράς έτσι μόλις το εκλογικό σώμα φαίνεται να σε ανταμείβει για την έξοδό σου από τη γωνία τού διαρκώς διαμαρτυρόμενου και την εμφάνισή σου στη μέση του διεκδικητή της εξουσίας. Ο ρόλος του πρωταγωνιστή περιλαμβάνει και το ρίσκο της ευθύνης του. Το ρίσκο της λήψης αποφάσεων για τη ζωή του λαού. Κι αυτά σημαίνουν ότι παύει κανείς να είναι μοναχά κριτής και γίνεται κρινόμενος. Είναι το σταυροδρόμι της ενηλικίωσης.
Σύμφωνα με δύο δημοσκοπήσεις, που είδαν το φως της δημοσιότητας, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ περιορίζονται στο 55% περίπου, ενώ ο ΣΥΝ εκτοξεύεται μεταξύ 15% και 18% και το ΚΚΕ παραμένει στο 8%. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου ένα αριστερό κόμμα, που εισπράττει την ελπίδα του κόσμου για κάτι καλύτερο, θα ήταν ενθουσιασμένο. Στην Ελλάδα, αντίθετα, κορυφαία στελέχη του ΣΥΝ, και όχι μόνο, εκφράσανε από ανησυχία μέχρι φόβο για την πιθανότητα να βρεθεί το κόμμα ακόμα και στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πόσο μάλλον στη θέση μιας διακυβέρνησης. Μοιάζει λίγο αντιφατικό να έχεις περιγράψει στους άμεσους στόχους σου τη διακυβέρνηση στο πλαίσιο μιας αριστερής συστοιχίας και να αντιδράς έτσι μόλις το εκλογικό σώμα φαίνεται να σε ανταμείβει για την έξοδό σου από τη γωνία τού διαρκώς διαμαρτυρόμενου και την εμφάνισή σου στη μέση του διεκδικητή της εξουσίας. Ο ρόλος του πρωταγωνιστή περιλαμβάνει και το ρίσκο της ευθύνης του. Το ρίσκο της λήψης αποφάσεων για τη ζωή του λαού. Κι αυτά σημαίνουν ότι παύει κανείς να είναι μοναχά κριτής και γίνεται κρινόμενος. Είναι το σταυροδρόμι της ενηλικίωσης.
Ενα σύνταγμα του ισραηλινού στρατού, με τεθωρακισμένα, ελικόπτερα και μαχητικά αέρος ισοπέδωσαν κομμάτια της Γάζας, σκότωσαν πάνω από 20 γυναικόπαιδα και γέρους, για να τιμωρήσουν τους Παλαιστίνιους που εκτόξευσαν δύο ρουκέτες προς τα ισραηλινά εδάφη. Ο υφυπουργός Αμυνας του Ισραήλ απείλησε τους Παλαιστίνιους με «σόα», που στα εβραϊκά σημαίνει καταστροφή και ολοκαύτωμα ταυτοχρόνως. Ακριβώς την ίδια φρασεολογία και νοοτροπία εκφράζανε και οι δηλώσεις των επικεφαλής της Βέρμαχτ και των SS πριν από τις σφαγές στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα και στην Κάνδανο. Αλλά, η ντροπή των νικητών δεν θα είχε αντίκρισμα αν δεν ισοσκελιζόταν από την ντροπή των ηττημένων. Ετσι, ο εκλεκτός της Δύσης πρόεδρος των Παλαιστινίων Μαχμούντ Αμπάς απέρριψε την έκκληση της Χαμάς για εθνικό διάλογο, διατηρώντας έτσι το λαό σε διχασμό, ό,τι πιο ανόητο μπορεί να κάνει ένας ηγέτης ενός λαού υπό κατοχή. Και ενώ με τη νέα εισβολή στη Γάζα δήλωσε ότι διακόπτει τις συνομιλίες με το Ισραήλ, δυο μέρες μετά, και αφού είδε την Κοντολίζα Ράις, δήλωσε ότι τις ξαναρχίζει. Το τραγικότερο δεν είναι που οι Παλαιστίνιοι κληρώθηκαν από τη μοίρα να πέσουνε στα νύχια του πιο ψωνισμένου λαού. Το τραγικότερο είναι που οι ίδιοι επιδεικνύουν μυαλό παιδικής παρέας, που παίζει στάκαμαν. Μόνο που εδώ οι νεκροί είναι πραγματικοί.
Οι Ρώσοι με ποσοστό 70% ψήφισαν για νέο πρόεδρο τον Ντμίτρι Μεντβιέντεφ, που πρότεινε ο Πούτιν. Είναι ο μόνος τρόπος για να έχουν κυβερνήτη πάλι τον Πούτιν από τη θέση του πρωθυπουργού και, αργότερα πάλι, του προέδρου. Είπαμε, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Μόνο κάτι σκοτεινά δρομάκια.
Με αστραπιαία εισβολή στον Ισημερινό (Εκουαντόρ) ο στρατός της Κολομβίας σκότωσε τον Νο 2 του αριστερού αντάρτικου FARC Ραούλ Ρέγιες και 16 άντρες του. Ο Τσάβες έστειλε στρατό της Βενεζουέλας στα σύνορα με την Κολομβία, μετά τη συγκέντρωση εκεί και στρατού του Ισημερινού. Η Ουάσιγκτον εξέφρασε την υποστήριξή της «στη μάχη της Μπογκοτά κατά των τρομοκρατικών οργανώσεων».
Την ίδια μέρα τρεις πύραυλοι από αμερικανικό πολεμικό αεροσκάφος χτύπησαν την πόλη Ντόμπλε στη νότια Σομαλία, σκοτώνοντας αμάχους, στο πλαίσιο, λέει, του πολέμου κατά της Αλ Κάιντα.
Την ίδια μέρα, με εντολή της Ουάσιγκτον, τα τουρκικά στρατεύματα αποσύρονται από το Β. Ιράκ, όπου είχαν εισβάλει πριν 10 μέρες, με την άδεια της Ουάσιγκτον, και εξουδετέρωναν Κούρδους αντάρτες.
Την ίδια μέρα αστυνομικές δυνάμεις στο προάστιο του Γκρινί, στο Παρίσι, δέχτηκαν επίθεση με όπλα και μολότοφ από δεκάδες νεαρούς κουκουλοφόρους, που τους είχαν στήσει ενέδρα.
Η Ουάσιγκτον ούτε είχε ανάμειξη σ' αυτό ούτε δήλωσε τίποτε.
Μια ελαφίνα, που γλίτωσε από την πυρκαγιά της Πάρνηθας, έπεσε θύμα τροχαίου στα Δερβενοχώρια. Πέρασε με κόκκινο.
Και αν δεν ξέρεις γιατί έχει κατεβάσει τους διακόπτες η συνδικαλιστική εκροσώπηση των εργαζομένων στη ΔΕΗ, διάβασε να δεις: Η κυβέρνηση θέλει να συγχωνεύσει το ταμείο της ΔΕΗ με το ΙΚΑ. Το ταμείο της ΔΕΗ, όμως, δεν είναι μια απλή υπόθεση: Το 1996 αποφασίστηκε, από φαεινούς εγκεφάλους, να κατακρατάει η επιχείρηση τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζόμενων και να τις αξιοποιεί για τη χρηματοδότηση επενδύσεων! Το Δημόσιο από την πλευρά του ανέλαβε να καλύπτει από τον προϋπολογισμό τα τυχόν ελλείμματα του ταμείου. Φυσικά, αυτά που κέρδιζε το Δημόσιο σε ζεστό ήταν πολύ περισσότερα απ' αυτά που πλήρωνε. Ελα όμως που η συμμετοχή των εισφορών στις επενδύσεις σημαίνει αυτόματα και συμμετοχή των εργαζομένων στην περιουσία της επιχείρησης και μάλιστα με το άρθρο 34 του νόμου 2773. Αυτή η συμμετοχή αποτιμάται σήμερα σε 11 δισ. ευρώ (!). Αν οι εργαζόμενοι ενταχθούν στο ΙΚΑ θα χάσουν αυτομάτως τα δικαιώματά τους από τη συμμετοχή τους στην περιουσία της ΔΕΗ. Αλλά, είπαμε. Το ζεστό, τρέχον χρήμα από τις εισφορές των εργαζόμενων το βουτάμε για να χρηματοδοτήσουμε τη διασπάθιση και τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος από τα υπουργεία και τις υπηρεσίες τους. Από το 1950 μέχρι σήμερα. Και σήμερα ζητάμε εξυγίανση;
Στείλτε το ΣΔΟΕ στα υπουργεία και τις υπηρεσίες τους και τα παρακλάδια της δημόσιας διοίκησης. Μπορεί να βρεθούν δεκάδες υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς και υπάλληλοι στη φυλακή. Αλλά θα αρχίσουν να έχουν οι κόποι των πολιτών κράτος.
ΥΓ. Την περασμένη βδομάδα έγραφα πέντ' έξι πράγματα, του Θεού τα θαύματα, αν υπήρχε Θεός, για την αιώνια Μακεδονία, που μαθαίνουν οι σύγχρονοι Παίονες της FYROM στα σχολικά βιβλία από το 1945. Αφησα το κερασάκι για σήμερα, επειδή το πιο κουφό δεν είναι, που διεκδικούν ως Μακεδονία από την εποχή των δεινοσαύρων και τη χώρα των Παιόνων, την Παιανία, την οποία ουσιαστικά κατοικούν και όχι την αρχαία Μακεδονία. Το κουφό είναι, που στις πληρωμένες καταχωρήσεις τους, προχτές, στις πιο μεγάλες εφημερίδες του δυτικού κόσμου ζητάνε αναγνώριση του δικαιώματός τους να αποκαλούνται «όπως επί αιώνες αποκαλείται το έθνος τους». Νομίζω, ότι κάθε στοιχειωδώς διαβασμένος άνθρωπος θα συνυπέγραφε το αίτημά τους να αποκαλούνται Βούλγαροι. Γιατί και η άγνοια των πολλών τους αποκαλεί Σλαβομακεδόνες. Μόνο, που οι Βούλγαροι δεν είναι Σλάβοι. Και οι Σλάβοι δεν διεκδίκησαν ποτέ το δικαίωμα να λέγονται εθνικά Μακεδόνες. Είναι περήφανοι που είναι Σλάβοι, όπου κι αν ζουν. Δυστυχώς, με τόσα χρόνια συμβίωσης με τους Βούλγαρους του νότου τους, δεν κατάφεραν να τους εμφυσήσουν την ίδια περηφάνεια καταγωγής. Κακό πράμα να υποτιμάς τον παππού σου και τη γιαγιά σου. Οπως και να τους υπερτιμάς. Κάποια μέρα τους βρίσκεις μπροστά σου.
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 09/03/2008
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 09/03/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου