Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Ομιλία Αλ. Παπαδόπουλου Αθήνα, Παλαιά Βουλή, 11/2/2009

(Βιβλιοπαρουσίαση - Τα βήματα του Έστερναχ Ομιλία Αλ. Παπαδόπουλου Αθήνα, Παλαιά Βουλή, 11/2/2009).

Κυρίες & κύριοι,
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την παρουσία σας. Με τιμά & με συγκινεί. Θερμά ευχαριστώ & αυτούς που πραγματοποίησαν & επιμελήθηκαν με τόση φροντίδα αυτή την έκδοση. Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω & στους εξέχοντες πνευματικούς ανθρώπους που τόσο εύστοχα παρουσίασαν εδώ αυτό το βιβλίο.
 Η παρουσία σας όμως σήμερα αποδεικνύει & το ενδιαφέρον σας για τα θέματα που πραγματεύεται το βιβλίο τούτο. & αυτό ακριβώς με κάνει να αισθάνομαι ότι όλοι μας έχουμε τις ίδιες έγνοιες & τις ίδιες αγωνίες για το μέλλον του τόπου. Άλλωστε, κι η δική μου προσπάθεια σ’ αυτό το βιβλίο ήταν να επιχειρήσω μια ανάλυση της σημερινής κατάστασης της χώρας & να διατυπώσω μια πρόταση για «το δέον γενέσθαι» κατά την επόμενη δεκαετία.
 Νομίζω ότι μετά τις καίριες παρατηρήσεις & τους σχολιασμούς των διακεκριμένων ομιλητών που προηγήθηκαν, δεν απομένει για μένα να προσθέσω τίποτε.
 Αισθάνομαι όμως την ανάγκη, με αυτή την ευκαιρία, να κάνω μερικές εξομολογήσεις:

Εξομολόγηση πρώτη

Εδώ & δεκαπέντε χρόνια από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου με όρισε Υπουργό Οικονομικών – σε πολλή δύσκολη στιγμή για τη χώρα – προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων.
Σας λέω ειλικρινά ότι εξέτασα το πρόβλημα από όλες τις πλευρές.
- Το έπιασα από τα έσοδα. Από τους φόρους, από τη φοροδιαφυγή, από τη μαύρη οικονομία, από τη διαφθορά, από τους εφοριακούς & ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
- Το έπιασα από τις δαπάνες. Από τη σπατάλη, από τα ρουσφέτια, από την εν γένει λεηλασία των δημοσίων πόρων, από τις προσλήψεις, από τη λειτουργία των δημοσίων οργανισμών & από που δεν το έπιασα.
- Το έπιασα από τη πλευρά της οικονομικής ανάπτυξης & μεγέθυνσης. Από την αύξηση του ΑΕΠ από τη μείωση του πληθωρισμού & της ανεργίας, από την αύξηση της ανταγωνιστικότητας & της παραγωγικότητας.
- Το έπιασα από την ανάγκη να εισέλθουμε στην Ευρωζώνη. Από τα προγράμματα σύγκλισης & σταθερότητας, από τα κριτήρια της ΟΝΕ, από το σύμφωνο σταθερότητας αλλά & από τις εμπειρίες άλλων χωρών.
- Το έπιασα από την πλευρά της ηθικής διάστασης. Από την ενοχή απέναντι στις επερχόμενες γενιές, από το ύψος των τόκων που θα πνίξουν τα παιδιά μας τα επόμενα χρόνια, από την απαράδεκτη κατάσταση του να ζει ένα ολόκληρό έθνος με δανεικά.
- Το ανέλυσα & από την πλευρά της εθνικής αξιοπρέπειας.
Όλα αυτά τα πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις & μάλιστα πολλές φορές συγκρούστηκα για αυτά ακόμα & με αγαπημένους μου φίλους.
Μέσα από όλη αυτή τη διαπάλη που έγινε στο μυαλό μου, αυτό που κατέληξα, δεν ήταν απλά το συμπέρασμα σύνθετων συλλογισμών, ούτε μόνο το απόσταγμα πλούσιων εμπειριών ήταν, ας μου επιτρέψετε να το χαρακτηρίσω έτσι, μία φοβερή αποκάλυψη.
Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε το έλλειμμα ούτε το χρέος. Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα!!!
Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού. Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί δαπάνες για να διασφαλίσει την αναπαραγωγή του.
Αυτό είναι που με λεονταρισμούς καταγγέλλει τη φοροδιαφυγή & ταυτόχρονα απολογείται όταν θα πρέπει να τη συλλάβει ή να ζητήσει & κανένα φόρο για τη λειτουργία του κράτους. Αυτό το σύστημα είναι που σε κάθε του βήμα ασχολείται μόνο με το περιβόητο πολιτικό κόστος & τις δημοσκοπήσεις, που είναι έρμαιο του λαϊκισμού & του κυνηγητού των εντυπώσεων, που όχι μόνο δημιουργεί τα ελλείμματα & το χρέος αλλά θεωρεί την αντιμετώπισή τους σαν απειλή της ύπαρξής του.
Αυτή η πατερναλιστική ή, καλύτερα, ψευδό-πατερναλιστική αντίληψη του πολιτικού συστήματος είναι το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας.


Εξομολόγηση δεύτερη
Ως Υπουργός Εσωτερικών & Δημόσιας Διοίκησης ασχολήθηκα με τη λειτουργία του κράτους & προσπαθούσα να αντιληφθώ την παθογένεια της Κρατικής  Διοίκησης, της Αυτοδιοίκησης & των Δημόσιων Οργανισμών. & εδώ προσπάθησα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα από πολλές πλευρές.
- Το είδα από την πλευρά της βελτίωσης της ποιότητας των δημοσίων υπαλλήλων, όπως από την πλευρά της κατάρτισης, των νέων τεχνολογιών, του νέου δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, του κώδικα διοικητικής διαδικασίας κλπ
- Το είδα από την πλευρά της δημιουργίας νέων & σύγχρονων αποκεντρωμένων διοικητικών σχημάτων όπως η εσωτερική αναμόρφωση των 13 περιφερειών, ο «Καποδίστριας», οι νέοι οργανισμοί των Υπουργείων.
- Το είδα από την πλευρά της δημιουργίας σύγχρονων ελεγκτικών μηχανισμών για τον περιορισμό της διαφθοράς & τη ποιοτική βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών όπως ο συνήγορος του πολίτη, οι επιθεωρητές του κράτους, οι επιθεωρητές δημόσιας υγείας, οι δημοσιονομικοί ελεγκτές, το ΣΔΟΕ, τα ελεγκτικά κέντρα κλπ
Το είδα & από άλλες πλευρές. Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι το εξής:


Το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που από την εθνική ανεξαρτησία μέχρι σήμερα, θεωρεί τη δημόσια διοίκηση ως δεξαμενή ψηφοθηρικής πελατείας για την αναπαραγωγή του. Είναι αυτό που καταρρακώνει γενιές ολάκερες ελληνοπαίδων συναλλασσόμενο μαζί τους για μια θέση στο Δημόσιο & στη συνέχεια για όλες τις δια βίου προαγωγές τους.
Είναι αυτό το οποίο εξοβέλισε κάθε έννοια αξιοκρατίας & αξιολόγησης του παραγόμενου έργου στη Δημόσια Διοίκηση την οποία έχει υποκαταστήσει με την κομματική αξιολόγηση & υποταγή.
Είναι αυτό το πολιτικό σύστημα που δεν θέλει να αντιληφθεί ότι το σύνταγμα καθιέρωσε τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων προκειμένου να κατοχυρώσει την ανεξαρτησία τους από το πολιτικό σύστημα & όχι την υποταγή τους σε αυτό.
Η μονιμότητα θεσπίστηκε υπέρ της Δημόσιας Διοίκησης & του Δημοσίου συμφέροντος & όχι υπέρ του υπαλλήλου για να μένει ανεξέλεγκτος & ατιμώρητος.
Είναι τέλος αυτό που έχει υιοθετήσει παρωχημένες ιδέες, αναγόρευσε τον εκσυγχρονισμό της χώρας βασικό του ιδεολογικό εχθρό & έγινε έρμαιο των δυνάμεων της καθήλωσης & του αναχρονισμού.


Εξομολόγηση Τρίτη
Ως Υπουργός Υγείας & Πρόνοιας προσπάθησα να καταλάβω πώς τελοσπάντων λειτουργεί το ανοργάνωτο & πολυ-διαχυμένο σύστημα κοινωνικής προστασίας της χώρας καθώς & ποιες είναι οι αιτίες της συνεχούς καταβύθισης & απαξίωσης του Δημόσιου συστήματος υγείας. & εδώ προσπάθησα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα από πολλές μεριές.
- Το αντιμετώπισα από την πλευρά των δαπανών, όπως είναι η αδιαφάνεια της διαχείρισης τους & η αναποτελεσματικότητά τους.
- Το αντιμετώπισα από την πλευρά των ιατρικών εξοπλισμών & των προμηθειών, διαπιστώνοντας την έλλειψη οργάνωσης & κανόνων στις δημόσιες συμβάσεις.
- Το αντιμετώπισα από την πλευρά της διοίκησης, διαπιστώνοντας έλλειψη σύγχρονου management & την ύπαρξη διοικητικών δομών της δεκαετίας του ‘50.
- Το αντιμετώπισα από την πλευρά των ανθρώπινων πόρων, της αξιολόγησης του προσωπικού καθώς & από την πλευρά της πιστοποίησης των παρεχομένων υπηρεσιών
- Τέλος το αντιμετώπισα & από την πλευρά της διόγκωσης των ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας σε βάρος του Δημόσιου συστήματος υγείας.
Ίσως φανώ κουραστικός αλλά & εδώ η εξομολόγησή μου δεν διαφέρει από τις προηγούμενες εξομολογήσεις.
Το αδύναμο κοινωνικό κράτος δεν οφείλεται στην έλλειψη πόρων ούτε σε κάποιους κακούς υπαλλήλους ούτε σε κάποιους ιδιοτελείς γιατρούς του ΕΣΥ.
Οφείλεται στην έλλειψη σταθερής πολιτικής βούλησης να εξυγιάνει το σύστημα & να το προσαρμόσει στα σύγχρονα δεδομένα.
Το ίδιο το πολιτικό σύστημα, σε κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού των διοικητικών δομών αισθάνεται ότι απειλείται η αναπαραγωγή των πελατειακών του σχέσεων, τόσο στη διοίκηση του συστήματος μέσω των κομματικών εντεταλμένων, όσο & στην διασφάλιση της πολιτικής διαμεσολάβησης για την παροχή υπηρεσιών υγείας


Κυρίες & κύριοι,
Μετά απ’ όλα αυτά θα με ρωτήσει κάποιος «Καλά κυρ Αλέκο, & εσύ τι έκανες για όλα αυτά;»
Θα απαντήσω λοιπόν:
Όλο αυτό το κατηγορητήριο κατά του πολιτικού μας συστήματος απαιτεί τρεις  σοβαρές διευκρινίσεις:
- Πρώτον, είμαι & εγώ μέρος αυτού του συστήματος, συμμέτοχος διαμορφωτής & άρα συνυπεύθυνος.
- Δεύτερον, δεν επιδιώκω την πλήρη απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος ούτε ακυρώνω τα επιτεύγματά του από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Απαξίωση, άλλωστε, του πολιτικού μας συστήματος δεν είναι η κριτική του, όσο σκληρή κι αν είναι. Είναι η ανοχή & η σύμπραξη στα ανομήματά του.
- & τρίτον, μίλησα σκληρά γιατί νοιώθω ότι στην ουσία μίλησα για τον αμφιλεγόμενο πολιτισμό μας, δηλαδή, για τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι πολίτες & οι εκπρόσωποί τους.
Επισημαίνω, λοιπόν, με έμφαση & με πάθος τις αδυναμίες του πολιτικού μας συστήματος γιατί στην όποια ιεράρχηση των πολλών προβλημάτων των χώρας θεωρώ πρώτη προτεραιότητα  & αναγκαίο πρόκριμα την αναμόρφωση αυτού του συστήματος.
Θα μπορούσε κανείς να προτείνει μία διαφορετική ιεράρχηση. Για παράδειγμα θα μπορούσε να θέσει ως προτεραιότητα την οικονομία ή τις κοινωνικές ανισότητες ή ακόμα & την διεθνή θέση της χώρας. Θα διαφωνούσα κατηγορηματικά. & τούτο όχι διότι αμφισβητώ την οξύτητα αυτών, & πολλών άλλων ακόμη, προβλημάτων & αδιεξόδων, αλλά επειδή προέχει ένα μείζον πρόβλημα, στο οποίο εντάσσονται & το οποίο εν πολλοίς δημιουργεί όλα τα υπόλοιπα.
Όλα τα προβλήματά μας απαιτούν σε πρώτη αλλά & σε τελευταία ανάλυση πολιτική αντιμετώπιση. Αλλιώς αφήνονται στην τύχη τους.
Δεν θα επαναλάβω όλες τις προτάσεις που καταθέτω στο βιβλίο. Θα διαλέξω & θ’ αναφέρω μόνο δύο που τις θεωρώ κρίσιμες & καθοριστικά στοιχεία αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος.
- Πρώτον, είναι απαράδεκτο να έχουμε ένα εκλογικό σύστημα πολλών ταχυτήτων (από μονοεδρικές μέχρι τεσσαρακονταεδρικές) με το οποίο να αναδεικνύονται βουλευτές πολλών ταχυτήτων & ανάλογων οικονομικών & επικοινωνιακών δυνατοτήτων & το χειρότερο από ψηφοφόρους πολλών ταχυτήτων (οι μεγάλες περιφέρειες κατά κανόνα εκλέγουν τους Υπουργούς).
- Χρειάζεται ένα σύστημα απόλυτης ομοιομορφίας κατά την εκλογή των βουλευτών με την καθιέρωση μονοεδρικών περιφερειών.
- Δεύτερον οι εκλογές να γίνονται σε συγκεκριμένη ημερομηνία κάθε τέσσερα χρόνια & αν για οποιοδήποτε λόγο προκύψει η ανάγκη εκλογών κατά τη διάρκεια της τετραετίας ,αυτές να γίνονται μόνο για το υπόλοιπο της τετραετίας. Με αυτό τον τρόπο σταματάει η συνεχής εκλογολογία, η πολιτική ζωή δεν θα είναι έρμαιο των δημοσκοπήσεων. Οι πολιτικές ηγεσίες θα υποχρεώνονται να αποκτήσουν στρατηγική για τη χώρα & όχι για την εκλογική τους αναπαραγωγή.
- Διασφαλίζεται η πολιτική σταθερότητα & δεν αναστατώνεται η οικονομική ζωή από τους τυχοδιωκτισμούς του κάθε φορά κυβερνώντος κόμματος. Αυτή η διάταξη συμπεριελήφθηκε στο Σουηδικό σύνταγμα & απεδείχθη σοφή, αφού από τότε μόνο μία φορά έχουν προκηρυχθεί πρόωρες εκλογές, το 1958.
Κυρίες & κύριοι,


Τελειώνοντας, με την ευκαιρία αυτής της παρουσίασης του βιβλίου θα ήθελα πολύ σύντομα & τηλεγραφικά να πω δυο λόγια για την τρέχουσα οικονομική κρίση, για τις επιπτώσεις της στη χώρα μας & για την αντιμετώπισή της.
Πρώτον, η διεθνής κρίση δεν έχει ακόμα πλήρως εξελιχθεί. Τα διεθνώς πρωτοφανή μέτρα αντιμετώπισής της με κυβερνητικές παρεμβάσεις μέχρι στιγμής χάνονται στον «Πίθο των Δαναΐδων».
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αξιόπιστα ποια θα είναι & πότε θα έρθει η έξοδος από αυτή τη κρίση. Το μόνο που προβλέπεται με βεβαιότητα είναι η συνεχιζόμενη επιδείνωση της κατάστασης & μία όλο & αυξανόμενη αμηχανία αντιμετώπισής της.
Δεύτερον, η χώρα μας βρίσκεται στη διάθεση των γεγονότων. Η κρίση έχει ήδη εισβάλλει παρόλο που εισέρχεται με σχετική χρονική υστέρηση λόγω των αναχρονιστικών δομών της οικονομίας μας & όχι βέβαια λόγω της θωράκισής της, όπως λέει η κυβέρνηση. Έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε σοβαρά γιατί η κρίση μας βρίσκει με τις περισσότερες αδυναμίες από όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Με το μεγαλύτερο έλλειμμα, το μεγαλύτερο χρέος, την χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα, την ασθενέστερη παραγωγική βάση & τη μεγαλύτερη αναλογικά εξάρτηση από τις, νοσούσες πλέον, διεθνείς κεφαλαιαγορές.
Τρίτον, αυτή τη στιγμή η χώρα δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις. Το πολιτικό σύστημα έχει επιλέξει να αγνοεί το βάθος της κρίσης. Είτε γιατί δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει είτε γιατί την χρησιμοποιεί στον πολιτικό ανταγωνισμό. Δεν τολμά να εξηγήσει ότι με την εξέλιξη της κρίσης το πρόβλημα δεν θα είναι πόσα παραπάνω θα πάρει ο καθένας, αλλά πόσα λιγότερα θα χάσει από αυτά – λίγα ή πολλά  – που είχε. & κυρίως πως δεν θα επιδεινωθούν οι συνθήκες διαβίωσης των ασθενέστερων τάξεων.
Κάπως πρέπει να εξηγήσουμε επίσης ότι σε όλες τις εποχές & σε όλες τις χώρες, σε περιόδους μεγάλης οικονομικής κρίσης, κατισχύει το αξίωμα ότι το πρώτο καθήκον είναι να συγκρατήσεις την καταρρέουσα οικονομία σου.
{Μετά, αν είσαι στην Ελλάδα, αν θέλεις μπορείς να την ρημάξεις με την πλειοδοσία του προεκλογικού ανταγωνισμού!!}


Αν αυτά δεν κατανοηθούν καλά, τότε πολύ φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα – & μάλλον γρήγορα - θα οδηγηθούμε σε δύο δυσμενέστατες εξελίξεις, όπου η μία είναι κυριολεκτικά χειρότερη από την άλλη
Η πρώτη είναι να βρεθούμε στην προκρούστεια κλίνη των διεθνών οργανισμών για διεθνή οικονομικό έλεγχο & όχι απλή επιτήρηση. Αποφεύγοντας οι ίδιοι να κάνουμε επιλογές, θα μας επιβάλλουν οι τρίτοι δυστυχώς το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε.
Εγώ, στην προσπάθειά μου να αποφύγουμε τέτοιες επώδυνες καταστάσεις, είπα έγκαιρα ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να προκαλέσουμε μόνοι μας κάποια μορφή διεθνούς συνδρομής & ελέγχου, σαν έσχατο μέσο για να τεθούμε προ των ευθυνών μας & να πάρουμε οι ίδιοι αποφάσεις για τη χώρα μας.
Τώρα όμως, πολύ φοβούμαι ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για μια τέτοια νηφάλια προσέγγιση.
Η δεύτερη είναι μία ακόμα χειρότερη εξέλιξη.
Να μας αφήσει η διεθνής κοινότητα στη τύχη μας.
Στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα όλες οι χώρες, ελλοχεύει ο κίνδυνος της αναβίωσης του γενικευμένου προστατευτισμού & της λογικής του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». 
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις ακόμα & στις χώρες της Ε.Ε. ή & της Ευρωζώνης, ακούμε φωνές για καθαρά εθνικές πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής το σύστημα συλλογικής συνεργασίας & κάποιας, έστω & περιορισμένης αλληλεγγύης αντέχει. Μέχρι πότε όμως & για πόσο; Εξαρτάται από το βάθος & τη διάρκεια της διεθνούς κρίσης. Εμείς δεν είμαστε μέρος της αντοχής του συστήματος, αλλά μέρος των προβλημάτων του.
Όσοι λοιπόν σήμερα, άπρακτοι, άβουλοι & κρυπτόμενοι απλώς εξορκίζουν αυτές τις δυσμενείς εξελίξεις, τουλάχιστον ας μην προσπαθούν να συγκαλύψουν την ιδιοτελή απροθυμία τους να ληφθούν αποφάσεις για την συνολική αντιμετώπιση της κρίσης με «χωριάτικου τύπου» διακηρύξεις περί δήθεν εθνικής υπερηφάνειας, διεκδικώντας & πάλι ρόλους σε ψευδεπίγραφα σενάρια.
Ε! Πάει πολύ, οι φοβικές συμπεριφορές να αναγορεύονται & ως στάση πολιτικής αρετής, εθνικοφροσύνης φιλολαϊκότητας.
Αυτές οι πρακτικές δεν συνιστούν ούτε σεβασμό προς την κοινή γνώμη ούτε μεγαλοθυμία προς τις αγωνίες της. Υποκρύπτουν την πιο απόλυτη υστεροβουλία δείχνοντας τη χειρότερη περιφρόνηση απέναντι στην κοινωνία & τις ανάγκες της.


Η άποψή μου συνεπώς είναι ότι απαιτούνται επειγόντως δύο πράγματα:
- Πρώτον Η άμεση προσφυγή σε εκλογές. Η χώρα βρίσκεται σε δεινή θέση, όχι μόνο εξαιτίας αυτής καθαυτής της οικονομικής κρίσης, αλλά & από την πασιφανή κοινωνικοπολιτική αδυναμία της να πάρει αποφάσεις για να την αντιμετωπίσει.  Γι’ αυτό είναι ίσως η μοναδική φορά μετά την μεταπολίτευση, που είναι απολύτως δικαιολογημένη η πρόωρη προσφυγή σε εκλογές.
- Δεύτερον & ακόμα πιο σημαντικό. Χρειάζονται σύντομα εκλογές επί τη βάσει αυτής της αλήθειας, δηλαδή για τη άμεση λήψη σημαντικών αποφάσεων. Δεν χρειάζονται σύντομα εκλογές για τις εκλογές, αλλά για να προκύψει μία κυβέρνηση που θα έχει το σθένος να πάρει αποφάσεις, ίσως αρκετά οδυνηρές, για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Αν οι εκλογές γίνουν χωρίς να τεθούν από τις πολιτικές δυνάμεις τα πραγματικά διλήμματα - καθαρά & όχι νοθευμένα από την όποια σκοπιμότητα - ο λαός δεν θα δώσει στη νέα κυβέρνηση καμιά πολιτική νομιμοποίηση.
- Πιστεύω ότι οι αλήθειες αυτές πρέπει να διατυπωθούν πριν τις εκλογές & όχι αφού γίνουν οι εκλογές προκειμένου να κερδιθεί η εμπιστοσύνη της υποψιασμένης πλέον κοινωνίας & να προκύψει ισχυρή κυβέρνηση με ισχυρή πολιτική εντολή για βαθύτερες τομές.
Κυρίες & κύριοι
Σε ό,τι με αφορά, θα ήθελα το ΠΑΣΟΚ να διατυπώσει έναν τέτοιο πολιτικό λόγο πριν τις εκλογές. Δηλαδή, απαιτείται μία νέα πολιτική πλατφόρμα σε αυτή τη βάση. Σε αυτή τη διαδικασία θέλησα να συμβάλλω με τη συγγραφή αυτού του βιβλίου.
Το ΠΑΣΟΚ έχει  τη μοναδική ευκαιρία να κερδίσει εκείνο το επιφυλακτικό, μέχρι σήμερα, αλλά & ψύχραιμο τμήμα της κοινωνίας που διαθέτει γνωστικό, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, επιστημονικό & πολιτισμικό κεφάλαιο, το οποίο θα προσδιορίσει την τελική στάση του στις επερχόμενες εκλογές μόνο με ρεαλιστικά κριτήρια όσον αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης & την εν συνεχεία εξέλιξη της χώρας, & δεν θα παρασυρθεί από τις γνωστές πλειοδοσίες του προεκλογικού ανταγωνισμού.
Πρέπει δε να είναι σαφές σε όλους ότι αυτό το τμήμα της κοινωνίας δεν θα είναι μόνο «χρήσιμο» εκλογικά, αλλά απαραίτητο κυρίως μετεκλογικά για να οικοδομηθούν οι αναγκαίες συναινέσεις & κοινωνικές συμμαχίες.
Ο άτεγκτος νόμος των κοινωνικών φαινομένων μας διδάσκει ότι ακόμα & αν κάποιος κερδίσει τις εκλογές με τους νόμους της μηχανικής & όχι της πολιτικής ευθύνης, είναι βέβαιο ότι θα γνωρίσει τη συντριβή μετά τις εκλογές. & αυτό θα είναι άδικο για τη χώρα μας, σε αυτή τη φάση.
Κυρίες & κύριοι,
Εγώ αυτά θεωρώ στην παρούσα φάση ως τον ορισμό της πολιτικής ευθύνης & δεν περιμένω την γονιμοποίηση της απελπισίας για να προκύψουν οι νέες προϋποθέσεις στη χώρα μου.
Σας ευχαριστώ πολύ.

Από e-mail

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Έσωσαν την Ελλάδα για να συνεχίσουν να της πουλάνε όπλα Γερμανία-Γαλλία;

Έσωσαν την Ελλάδα για να συνεχίσουν να της πουλάνε όπλα Γερμανία-Γαλλία;Όλες οι λεπτομέρειες δημοσιεύματος της έγκυρης “El Pais”. Του Ανδρέα Παπαγεωργόπουλου.
 

Αποκαλυπτικό είναι το δημοσίευμα της έγκυρης ισπανικής εφημερίδας “El Pais” με τίτλο “Διέσωσαν την Ελλάδα για να συνεχίσουν να της πουλάνε οπλισμό;” και υπότιτλο “ Η εισαγγελία του Μονάχου ερευνά αν μεσολάβησαν Γερμανοί για να δωροδοκήσουν ΄Ελληνες πολιτικούς για την πώληση υποβρυχίων, ενώ την ίδια ώρα η Μέρκελ ενέκρινε βοήθεια 22 δισ. 400 εκατ. ευρώ”. Πολλές λεπτομέρειες είναι άγνωστες, όπως η αρχή του ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Laura Lucchini: “Δύο φορές την εβδομάδα όλο τον Αύγουστο, κάπου 20 πρόσωπα συγκεντρωνόντουσαν στο ελληνικό υπουργείο ΄Αμυνας. Υψηλόβαθμα στελέχη του ελληνικού Ναυτικού, οικονομικοί σύμβουλοι και δημόσιοι υπάλληλοι καθόντουσαν με διευθυντικά στελέχη της γερμανικής κατασκευαστικής εταιρίας Thyssenkrupp Marine System και τους συνεργάτες τους της Abu Dhabi Mar”.
Το δημοσίευμα τονίζει ότι οι πολύχρονες διαπραγματεύσεις αγοραπωλησίας των υποβρυχίων έγιναν γνωστές στη κοινή γνώμη της Γερμανίας, με τους εισαγγελείς αυτής της χώρας να ερευνούν τους μεσολαβητές Γερμανούς οι οποίοι πλήρωσαν εκατομμύρια ευρώ σε ΄Ελληνες πολιτικούς για να εξασφαλίσουν την πώληση των υποβρυχίων (στη φωτογραφία γερμανικό υποβρύχιο U31). Οι έρευνες άρχισαν τον περασμένο Μάιο και επικεντρώνονται σε μια συμφωνία μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας το 2000 για την πώληση 6 υποβρυχίων. Παρά την δεινή οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η Γερμανία (και κατά ένα μέρος η Γαλλία) συνεχίζουν να θέλουν να πουλάνε όπλα στην Ελλάδα, που φαίνεται πρόθυμη να αγοράσει.

Το πλήρες δημοσίευμα της
El Pais στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.elpais.com/articulo/reportajes/Rescatar/Grecia/seguir/vendiendole/armas/elpepusocdmg/20100926elpdmgrep_5/Tes
από e-mail

Σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι - Σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία -

ΝΑΟΜΙ ΚΛΑΪΝ "Σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι"

Η διάσημη καναδέζα δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, συγγραφέας του «Δόγματος του σοκ» που κατακρίνει τον «καπιταλισμό της καταστροφής», μιλάει για τον ρόλο του ΔΝΤ και τους κινδύνους για την Ελλάδα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΓΓ. ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟ | Αθήνα - Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010Η Ναόμι Κλάιν μιλάει με μια τόσο απαλή φωνή που δεν μπορείς να φανταστείς ότι κρύβει μέσα της τόσο δυναμισμό. Και επίσης, ούτε ότι αυτή η 40χρονη Καναδέζα θεωρείται από πολλούς μία από τις πιο μαχητικές δημοσιογράφους της εποχής μας, με τέτοια 
απήχηση στην αμερικανική Αριστερά που πολλοί να τη θεωρούν ακόμη και διάδοχο του Νόαμ Τσόμσκι. 
Οταν λοιπόν τη ρωτήσαμε ποια είναι η άποψή της για την εμπλοκή του ΔιεθνούςΝομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Ελλάδα, υπήρξε καταπέλτης: 
«Η 
 
Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθεί η ευρωζώνη. Και για να γίνει, σας εκπαιδεύουννα αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Εχουν ήδη διαγνώσει ότι είστεάρρωστοι». Η κυρία Κλάιν μένει μόνιμα στο Τορόντο του Καναδά, μαζί με τον σύζυγό της Αβι Λιούις. Σε 
λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο «Το δόγμα του σοκ» («Τhe Shock Doctrine»), το οποίο αποτελεί μια σκληρή πολεμική εναντίον του 
«καπιταλισμού της καταστροφής», όπως η ίδια τον αποκαλεί. 
Στο βιβλίο «Το δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν υπάρχει μια λεπτομερέστατη καταγραφή της δράσης του ΔΝΤ σε διάφορες χώρες την τελευταία 30ετία, όπου αποτυπώνονται οι δραματικές επιπτώσεις της παρέμβασής του, κυρίως στη Λατινική Αμερική (Αργεντινή, Βολιβία), αλλά επίσης στη Ρωσία. 
«Παρακολουθώ από πολύ κοντά την ελληνική κρίση και φυσικά την παρέμβαση της τρόικας του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» λέει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» η κυρία Κλάιν. «Αυτό που με εντυπωσίασε»σημειώνει, «ιδιαίτερα στην αρχή της κρίσης, ήταν ότι οι Ελληνες αντιστάθηκαν στα όσα πήγαιναν να τους επιβληθούν. Οταν μάλιστα και στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαμε την κρίσημε τις τράπεζες, επεσήμαινα το γεγονός αυτό σε αμερικανούς συνομιλητές μου»
Μετά βέβαια το κλίμα σταδιακά άλλαξε. «Οταν τα πράγματα δυσκόλεψαν,άρχισε η “εκπαίδευση”. Κατ΄ αρχάς,το ΔΝΤ διέγνωσε ότι είστε άρρωστοι,ότι ο χαρακτήρας τωνΕλλήνων είναι άρρωστος. Και τώρα σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Πρόκειται για μια τακτική κοινωνικής παθολογίαςη οποία δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Επεκτείνεται και στις υπόλοιπες χώρες του μεσογειακού Νότου».«Πρόκειται»τονίζει η γνωστή συγγραφέας «για μια κλασική περίπτωση όπου οι κυβερνήσεις βρίσκουν το κατάλληλο άλλοθι. Αφού εμείς είμαστε ανίκανοι να τα καταφέρουμε μόνοι μας, ας φέρουμεκάποιους άλλους να το κάνουν για εμάς»
Κατά μία έννοια, «η περίπτωση της Ελλάδας είναι εμβληματική. Στην πορεία,ο στόχος από την παρέμβαση της τρόικας άλλαξε» υπογραμμίζει. «Αν το δει κανείς σε παγκόσμιοεπίπεδο,δεν μιλάμε πλέον απλώς για την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων της οικονομίας. Oσκοπός είναι η απενοχοποίηση των τραπεζών,η μεταφορά του βάρους της αποτυχίας από τους ώμους των ελίτ σε εκείνους των απλών ανθρώπων» λέει η κυρία Κλάιν. 
«Σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία»


«Στην Ουάσιγκτον υπάρχουν ορισμένα θέματα ταμπού και ο Ομπάμα δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει αυτό» λέει η κυρία Κλάιν για τον αμερικανό πρόεδρο
«Γιατί το κοστούμι του ΔΝΤ δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε χώρας και είναι ίδιο για όλες;» ήταν μία από τις ερωτήσεις προς την κυρία Κλάιν. «Πραγματικάδεν μπορώ να σας δώσω ξεκάθαρη απάντηση» παραδέχεται με μια μικρή δόση ενοχής. «Είναι απορίας άξιο πώς δεν κατάλαβαν ας πούμε ότι, καθώς η Ελλάδα δεν μπορούσε να προχωρήσει σε υποτίμηση, ο πληθωρισμός λογικά θα ανέβαινε.Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο» προσθέτει. «Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008,οι περισσότεροι ανέμεναν ότι το ΔΝΤ θα άλλαζε μυαλά. Περιμέναμε ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο θα υπερίσχυε του αμερικανικού.Τώρα γιατί δεν έγινε κάτι τέτοιοπαραμένει άγνωστο.Ισως οι άνθρωποι του ΔΝΤ να έχουν πέσει όλα αυτά τα χρόνια σε μια ιδεολογική παγίδα»

Ωστόσο, όπως εξηγεί η κυρία Κλάιν, μετά και την εμπειρία της Αργεντινής, «το ΔΝΤ ήταν έτοιμο κυριολεκτικά να χρεοκοπήσει,τόσο ιδεολογικά όσο και χρηματικά. Σε αυτό είχε βοηθήσει και η οικονομική κρίση μετά το 2008. Μην ξεχνάτε ότι το ΔΝΤ είχε αναγκαστεί να πουλήσει ακόμη και χρυσό από τα αποθέματά του. Και βέβαιαη εικόνα του στον αναπτυσσόμενο κόσμο ήταν τόσο κακή που οι ηγεσίες των χωρών αυτών δεν ήθελαν να το δουν μπροστά τους». «Τώρα όμως» επισημαίνει «το ΔΝΤ βρήκε μια νέα “αγορά”:την Ευρώπη.Κατά έναν περίεργο τρόπο,σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία»

Τι λέει για τον Ομπάμα
«Οι νέοι άνθρωποι έχουν χάσει πλέον τον ενθουσιασμό που είχαν για τον Μπαράκ Ομπάμα » δηλώνει η κυρία Κλάιν. «Ο Ομπάμα ήταν εκπληκτικός στην προεκλογική εκστρατεία του. Εκανε τους Αμερικανούς να αισθάνονται ότι μπορούν να γίνουν καλύτεροι.Ωστόσο, στην Ουάσιγκτον υπάρχουν ορισμένα θέματα που είναι ταμπού,όπως η Γουόλ Στριτ ή το Ισραήλ.Και ο Ομπάμα δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει αυτό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Δημοκρατικοί να χάσουν την εμπιστοσύνη της βάσης τους.Πάρτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τώρα που έφυγε από τον Λευκό Οίκο ο Λάρι Σάμερς οι φήμες λένε ότι θα τον αντικαταστήσει ένα στέλεχος της Γουόλ Στριτ.Ολα αυτά θα κριθούν στις επικείμενες εκλογέςγια το Κογκρέσο» καταλήγει. 
Η «Πασιονάρια» του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης

«Δεν αποφάσισα εγώ να γράψω αυτό το βιβλίο. “Εκείνο” το αποφάσισε για μένα» λέει για το «Το δόγμα του σοκ» η Ναόμι Κλάιν
Οταν ήταν μικρή, η Ναόμι Κλάιν συνήθιζε να ψωνίζει συνέχεια. Ποιος να φανταζόταν ότι αρκετά χρόνια αργότερα θα έγραφε ένα βιβλίο που από πολλούς χαρακτηρίστηκε η «Βίβλος» κατά των πολυεθνικών. Το «Νo Logo: Νo Space, no choice, no jobs: Η βίβλος του αντι-εταιρικού ακτιβισμού», που εκδόθηκε το 2000, τη μετέτρεψε ουσιαστικά σε «πασιονάρια» του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης. 

Γεννηθείσα το 1970 στο Μόντρεαλ από αριστερή οικογένεια που μετανάστευσε το 1967 από τις ΗΠΑ στον Καναδά λόγω αντίθεσης στον πόλεμο στο Βιετνάμ, η νεαρή Ναόμι μεγάλωσε σε ένα πολιτικοποιημένο περιβάλλον. Σήμερα ερευνά μανιωδώς διάφορα θέματα και προσφέρει μια εναλλακτική ματιά στα πράγματα. Το 2007 εκδόθηκε «Το δόγμα του σοκ» και, όπως λέει η ίδια, «δεν αποφάσισα εγώ να γράψω αυτό το βιβλίο.“Εκείνο” το αποφάσισε για μένα. Είχα πάει στο Ιράκ όταν ο Πολ Μπρέμερ διοικούσε τη χώρα αμέσως μετά τον πόλεμο. Οι Αμερικανοί είχαν αποφασίσει ναεφαρμόσουν την τακτική του “σοκ και δέους” με την οποία κέρδισαντον πόλεμο και στην οικονομία. Αδιαφόρησαν πλήρως για το τι συνέβαινε στο Ιράκ και ήθελαν να ιδιωτικοποιήσουν αμέσως τα πάντα. Να φανταστείτε ότι ο διερμηνέας μου δεν γνώριζε να υπάρχει λέξη για την ιδιωτικοποίηση στα ιρακινά.Ετσι άρχισα να γράφω για τον καπιταλισμό της καταστροφής γνωρίζοντας από πρώτο χέρι και την εμπειρία της Αργεντινής»

Το νέο βιβλίο της θα έχει θέμα την κλιματική αλλαγή και έχει ήδη αρχίσει έρευνα. Για αυτό και έχει περιορίσει τις διαλέξεις της ανά τον κόσμο αλλά προλαβαίνει να γράφει άρθρα για έντυπα όπως η βρετανική εφημερίδα «Guardian» και το αμερικανικό περιοδικό «Τhe Νation». 

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=357999&dt=02%2F10%2F2010

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Υποκλοπές και στο Διαδίκτυο - Ο μεγάλος αδελφός...

Υποκλοπές και στο Διαδίκτυο


Μπορεί να απέχουμε αρκετά χρόνια από την εποχή που κρατικές υπηρεσίες σαν τη Στάζι παρακολουθούσαν τις συνομιλίες των πολιτών στο όνομα της ασφάλειας και της τάξης, αλλά πιθανότατα οδεύουμε προς μια διαδικτυακή εκδοχή της.
Η κυβέρνηση Ομπάμα ετοιμάζει για λογαριασμό μας σκηνικά παρακολουθήσεων που παραπέμπουν στην ταινία «Οι ζωές των άλλων». Μόνο που αυτή τη φορά οι πράκτορες δεν θα κρύβονται στη σοφίτα πάνω από τον αντιφρονούντα αλλά πίσω από συστήματα παρακολούθησης των κοινωνικών δικτύων και των επικοινωνιών, οποιουδήποτε θεωρείται ύποπτος, στο Ιντερνετ.
Οπως αποκάλυψαν την περασμένη Δευτέρα οι «New York Times» (http://blo.gr/2rb), το 2011 η αμερικανική κυβέρνηση θα παρουσιάσει νομοσχέδιο που θα επιβάλει σε όλους του παρόχους/εταιρείες διαδικτυακών υπηρεσιών όπως το Facebook ή το Skype να χρησιμοποιούν τεχνολογίες συμβατές με τα συστήματα υποκλοπών που διαθέτουν οι ομοσπονδιακές αρχές. Το ίδιο θα ισχύει και για τα λογισμικά κρυπτογράφησης (π.χ. κατά την αποστολή email μέσω συσκευών BlackBerry). Ετσι οι αρχές θα μπορούν να αποκτούν πρόσβαση και να υποκλέπτουν οποιαδήποτε συνομιλία, επικοινωνία ή ανταλλαγή αρχείου «peer to peer» μετά από σχετική εντολή άρσης του απορρήτου.
Οι υπέρμαχοι της ρύθμισης επικαλούνται, ως συνήθως, την ανάγκη προστασίας από τρομοκρατικές ενέργειες. Πιθανόν να φαντάζονται τους τρομοκράτες να συνεννοούνται μέσω FB για το πού έχουν αφήσει το κλειδί της γιάφκας.
Οι πολέμιοί της, όμως, μιλούν για δούρειο ίππο μέσω του οποίου επιχειρείται η κατάργηση της προστασίας του απορρήτου των επικοινωνιών. Η διεθνής οργάνωση προάσπισης των πολιτικών ελευθεριών Electronic Frontier Foundation (http://blo.gr/2rc) υπενθυμίζει πως έχουν δοθεί μάχες για να υπάρχουν διαθέσιμα στους χρήστες εργαλεία κρυπτογράφησης των δεδομένων που θέλουν να ανταλλάξουν ή να αποθηκεύσουν στο Διαδίκτυο. Και ο συγγραφέας Γκλεν Γκρίνγουολντ (http://blo.gr/2re) τονίζει πως η κυβέρνηση Ομπάμα κάνει ακριβώς αυτό για το οποίο καταδίκαζε πολύ πρόσφατα τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που απαγόρευσαν τη χρήση του BlackBerry: Προσπαθεί να απαγορεύσει τις διαδικτυακές επικοινωνίες που δεν μπορεί να ελέγξει.

www.ασφάλεια www.truecrypt.org

Μια και μιλάμε περί κρυπτογράφησης, μπορείτε να δοκιμάσετε εργαλεία όπως το συγκεκριμένο λογισμικό, που είναι δωρεάν και open source, για να στέλνετε έγγραφα με ασφαλή τρόπο. Μπορείτε να κρυπτογραφήσετε συγκεκριμένα αρχεία ή το περιεχόμενο μιας συσκευής αποθήκευσης (ακόμη και ενός ολόκληρου USB, ενός σκληρού δίσκου κ.λπ.). Για κάθε κρυπτογράφηση θα υπάρχει μόνο ένα κλειδί αποκρυπτογράφησης που το έχει ο χρήστης.
www.δεδομένα
Μια λίστα με 5.300 χρήστες του Διαδικτύου, οι οποίοι φέρονται να έχουν επισκεφθεί ιστοσελίδες πορνογραφικού περιεχομένου και να έχουν κατεβάσει υλικό, διέρρευσε online την περασμένη εβδομάδα έπειτα από επίθεση χάκερ στην ιστοσελίδα της βρετανικής νομικής εταιρείας ACS: Law που συγκέντρωνε στοιχεία γι' αυτούς. Η επίθεση αποδίδεται σε αντίποινα, καθώς, όπως αποκαλύφθηκε, η εταιρεία αλίευε περιπτώσεις χρηστών που μπορούσαν να κατηγορηθούν για πειρατεία μέσω Pirate Bay και διεκδικούσε αποζημιώσεις για να μην τους πάει δικαστικά. Τώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλούς από αυτούς που εκτέθηκαν δημοσίως εξαιτίας του φακελώματός της, αλλά κανείς δεν φαίνεται να τη λυπάται ιδιαιτέρως.
www.χαρτογράφηση www.crowdmap.com
Το Crowdmap είναι μια δωρεάν υπηρεσία που δίνει τη δυνατότητα να συγκεντρώσει κανείς πληροφορίες και ειδήσεις οι οποίες αναρτώνται σε πραγματικό χρόνο μέσω κινητού τηλεφώνου ή Διαδικτύου και να τα αποτυπώσει σε έναν χάρτη. Στο http://blo.gr/2rx μπορείτε π.χ. να δείτε πώς αποτυπώθηκε η γενική απεργία της περασμένης Τετάρτης στην Ισπανία, μέσω tweets και sms, πληροφορίες για τη συμμετοχή του κόσμου, τις συγκοινωνίες που λειτουργούσαν κ.λπ.
Social media
Οι χρήστες του Facebook ίσως έχετε παρατηρήσει ότι τελευταία λειτουργεί μια νέα υπηρεσία, η αυτόματη αναγνώριση προσώπου στις φωτογραφίες που αναρτώνται εκεί. Αρκεί να περάσει ο κέρσορας πάνω από το όνομα ενός φίλου σας που έχει υποδειχθεί (suggest) στη συγκεκριμένη φωτογραφία και αυτόματα το πρόσωπό του κεντράρεται μέσα σε ένα πλαίσιο συνοδευόμενο από την πρόταση να προστεθεί tag. Είναι προφανές ότι το φακέλωμα των εκατομμυρίων χρηστών του Facebook επεκτείνεται στα βιομετρικά χαρακτηριστικά τους.
Νέοι όροι
PGP (Pretty Good Privacy) Πρόγραμμα κρυπτογράφησης και αποκρυπτογράφησης δεδομένων που χρησιμοποιείται για την προστασία τους και για πιστοποίηση των χρηστών στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες.
Πηγή: www.wikipedia.org

Ο Laserman της Σουηδίας - Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Ο Laserman της Σουηδίας

«Ακονίστε τα μεγάλα μαχαίρια στα πεζοδρόμια. Βυθίστε τα στη σάρκα του Εβραίου... Κρεμάστε τους σοσιαλδημοκράτες στις κολόνες... Στη συναγωγή κρέμεται ένα γουρούνι. Ρίξτε χειροβομβίδες στη Βουλή». 
Αυτοί οι στίχοι ανήκουν στον ύμνο της ένοπλης σουηδικής οργάνωσης «Λευκή Αρία Αντίσταση» και μπορούσες να το ακούσεις να άδεται στις συγκεντρώσεις τους ή στα συλλαλητήριά τους. Η εικόνα γίνεται καλύτερη με τους εκατοντάδες αστυνομικούς να τους παρακολουθούν ατάραχοι, και εν πλήρει γνώσει πως παραβιάζουν το νόμο. Και ενώ ξέρουν πως μετά τη διάλυσή τους, οι νεοναζί θα συγκροτηθούν σε ομάδες και θα αρχίσουν να χτυπούν μετανάστες, οι αστυνομικοί θα επιβιβαστούν με τη δέουσα τάξη στις κλούβες τους για να γυρίσουν πίσω στα γραφεία τους. Το καθήκον τους το 'καναν. Και αν κάποιοι μαυροκέφαλοι μετανάστες στραπατσαριστούν, δεν έχουν παρά να υποβάλουν μήνυση, η οποία κατά κανόνα δεν θα φτάσει ποτέ στα δικαστήρια.
Και όσοι εξεπλάγησαν με την είσοδο της σουηδικής ακροδεξιάς στη Βουλή μάλλον είχαν μια ειδυλλιακή εικόνα για τη χώρα που έρχεται δεύτερη σε βιαιοπραγίες, εμπρησμούς καταυλισμών προσφύγων, μολότοφ σε μαγαζιά μεταναστών, με πρώτη τη Γερμανία. Και ακόμη, αγνοούν τη συνεργασία της Σουηδίας με τους ναζί κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, γεγονός που προκάλεσε τον βομβαρδισμό της χώρας. Μία φορά οι Σοβιετικοί και μία φορά οι Αγγλοι σε μη κατοικημένες περιοχές. Στο περίφημο πανεπιστήμιο της Ουψάλα δημιουργήθηκε ήδη από τη δεκαετία του '20 τμήμα για την έρευνα της καθαρότητας και της ανωτερότητας της λευκής φυλής. Εδώ ερχόταν και ο Γκέμπελς για να βελτιώσει τις γνώσεις του. Ακόμα υπήρχε και ο νόμος για την αναγκαστική στείρωση, σε όσους Σουηδούς δεν ανταποκρίνονταν στα κριτήρια της σουηδικής φυλής. Σε αυτή την κατηγορία υπέπιπταν και νεαρά κορίτσια που πήγαιναν συχνά σε μπάλους. Γι' αυτό αρκούσε η καταγγελία ενός παπά.
Η ναζιστική ρίζα της Σουηδίας ουδέποτε ξεριζώθηκε. Και τα χοντρά κλαδιά της πήγαν στον στρατό, στη δικαιοσύνη και την αστυνομία. Μια σοσιαλδημοκρατία πανίσχυρη με περίπου επτά δεκαετίες στην εξουσία στάθηκε ανίσχυρη να δώσει ένα τέλος σε αυτό τον ναζισμό και το πλήρωσε ακριβά και η ίδια με τη δολοφονία του Ούλοφ Πάλμε. Σύμφωνα με μια μεγάλη και εμπεριστατωμένη έρευνα του δημοσιογράφου, Λαρς Μπορνιές, αυτό το έγκλημα ήταν έργο ναζί Σουηδών αστυνομικών.
Η έρευνά του έχει εκδοθεί και σε βιβλίο («En iskall vind drog genom sverige» - Ενας παγωμένος άνεμος διαπέρασε τη Σουηδία).
Η ακροδεξιά μπήκε για πρώτη φορά στο σουηδικό Κοινοβούλιο το 1991. Ενας ξεπεσμένος κόμης και ένας πλούσιος παραγωγός σκυλάδικων τέθηκαν επικεφαλής του κόμματος «Νέα Δημοκρατία» (άγνωστο από πού το εμπνεύστηκαν). Με απόψεις πως το Ισλάμ και φυσικά οι πιστοί του στη Σουηδία κάνουν τελετουργικές θυσίες σκοτώνοντας τα παιδιά τους, πήρε 6,7%. Ενας ενθουσιώδης οπαδός του κόμματος, ο Τζον Αουσένιους, εφαρμόζοντας τη γραμμή του κόμματος, γίνεται σίριαλ κίλερ, αφήνει ανάπηρους δέκα μετανάστες και σκοτώνει τον ενδέκατο. Ανάμεσά τους και ένας Ελληνας αντιστασιακός, πολιτικός πρόσφυγας επί χούντας, ο Δημήτρης Καραμαλέγκος. Ολους τούς πυροβολούσε με ένα όπλο με ακτίνα λέιζερ. Εξ ου και το Laserman. Φόβος και τρόμος για τους μετανάστες, που δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν πεζοί.
Πολλές επιχειρήσεις πλήρωναν ταξί για τους μετανάστες υπαλλήλους τους. Τελικά συλλαμβάνεται, αλλά δεν παραδέχεται τίποτα. Αλλά τα στοιχεία ήταν επαρκή για να καταδικαστεί ισόβια.
Ενας δημοσιογράφος, ο Γέλερτ Τάμας, αναλαμβάνει να ψάξει όλη την υπόθεση με μια εξονυχιστική έρευνα, που κράτησε χρόνια. Η μεγάλη του επιτυχία ήταν που πήρε συνέντευξη από τον Αουσένιους και τον μαγνητοφώνησε για σαράντα ώρες. Εκεί παραδέχτηκε την ενοχή του και του ομολόγησε πως είχε ληστέψει 20 τράπεζες. Αυτά ύστερα από εννέα χρόνια. Ολο αυτό το υλικό απέδωσε ένα εξαίρετο βιβλίο, με τίτλο «Laserman» που πούλησε αμέσως 100.000 αντίτυπα στη Σουηδία. Ευτυχώς, αυτό το βιβλίο εκδόθηκε και στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Κ. Αδάμ Εκδοτική» σε μια θαυμάσια μετάφραση της Σιμέλας Αθανασιάδου κατευθείαν από τα σουηδικά.
ΥΓ. Αν για κάποιους αυτά που γράφω για τη Σουηδία φαίνονται υπερβολικά, τους συνιστώ θερμά αυτό το βιβλίο που κάνει μια ακτινογραφία της χώρας με απολύτως ακριβή στοιχεία, με αντικειμενικότητα και με απόσταση. Παρατηρεί και καταγράφει.

Αν δεν αντιδράσουμε στη μεγάλη επίθεση του καπιταλισμού εναντίον της κοινωνίας, θα οδηγηθούμε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα & επιπλέον θα είμαστε άξιοι της μοίρας αυτής

Κοινωνία αμήχανη

Ισχυρίζονται πολλοί ότι αν δεν αντιδράσουμε στη μεγάλη επίθεση του καπιταλισμού εναντίον της κοινωνίας, θα οδηγηθούμε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα κι επιπλέον θα είμαστε άξιοι της μοίρας αυτής.
Μάλλον έχουν δίκιο. Η συνεχής μείωση των αποδοχών συρρικνώνει και την ελάχιστη κατανάλωση και ταυτόχρονα φουντώνει τον θυμό και τη θλίψη. Οταν ο θυμός δεν ξεσπά και η θλίψη συμπήγνυται και αποσκληρύνεται, το μέλλον δεν φαίνεται και τόσο ήπιο.
Υπάρχουν όμως κι άλλοι που πιστεύουν ότι αυτό το αδιέξοδο θα ξυπνήσει κοιμισμένες συνειδήσεις και θα αναδυθούν μέσα από την κοινωνία δυνάμεις ικανές να πάρουν στα χέρια τους την πολιτική εξουσία. Δεν είναι ανάγκη -λένε- να πολιορκήσουμε το Κοινοβούλιο ή να βγούμε αρματωμένοι στους δρόμους. Αρκεί μια ειρηνική μετάβαση της κοινωνίας στον θεσμικό ρόλο της πολιτικής ζωής. Είναι αλήθεια ότι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία η κοινωνία συναντάται με την πολιτική μόνο εξωθεσμικά (είναι αστείο να νομίζουμε ότι η ψηφοφορία κατά τις εκλογές είναι άσκηση δικαιώματος και συμμετοχής στο πολίτευμα), στο πεδίο δηλαδή της ταξικής αναφοράς ή ιδεολογίας. Με άλλα λόγια, νόμιζε και νομίζει (η κοινωνία) ότι τα κόμματα τα οποία υποστήριζε μπορούσαν να μεταφέρουν στην εξουσία τη βούλησή της.
Μεγάλη πλάνη την οποία συντηρούν και τα κόμματα της Αριστεράς (ορθόδοξης, συστημικής, αντισυστημικής, εξωκοινοβουλευτικής κ.λπ.). Ουδέποτε τα κόμματα αυτά προσπάθησαν να ανασυγκροτήσουν το πολιτικό σύστημα έτσι ώστε να εγγράψουν την κοινωνία στο πολιτικό γίγνεσθαι. Καταγγέλλουν ενίοτε την έλλειψη της αντιπροσώπευσης, το έλλειμμα δημοκρατίας, συμμετέχοντας όμως στο απατηλό τούτο παιχνίδι, συλλέγοντας ψήφους, που σημαίνουν έδρες και πολλαπλές θέσεις εξουσίας στο «δημόσιο». Βιώνουμε εντούτοις ένα σκληρό, μεταιχμιακό πεδίο πολιτικής σύγκρουσης. Από τη μια η καπιταλιστική λαίλαπα και από την άλλη η αμηχανία (;) του εργατικού κινήματος.
Αλλά τι να πει κανείς όταν αυτού του κινήματος ηγείται πολίτης που λέει ότι δεν έχουν νόημα πλέον οι απεργίες και ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρομος; Οταν την ημέρα του πανευρωπαϊκού εργατικού ξεσηκωμού ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ πάει ταξιδάκι στις Βρυξέλλες ή ξέρω 'γώ πού, αδιαφορώντας για τις κινητοποιήσεις των Ελλήνων εργαζομένων; Στη χώρα παίζεται η σωματική και ψυχική ακεραιότητα των ασθενών και ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων και ο κ. Παναγόπουλος ενσπείρει την ηττοπάθεια και το μάταιον κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης.
Υπάρχουν και μερικοί που θεωρούν ότι ο κόσμος δεν αντιδρά όσο θα έπρεπε, επειδή κατά βάθος νιώθει συνένοχος, έστω συνυπεύθυνος για την οικονομική κατάντια της χώρας. Καθωσπρεπικές, ανόητες ερμηνείες που, επιπλέον, δεν φωτίζουν το κύριο αίτιο της κατάντιας και το οποίο δεν είναι άλλο παρά η απουσία της κοινωνίας από την όντως πολιτική, η μη υποστασιοποίησή της δηλαδή ως πολιτικού θεσμικού παράγοντα, ως συναποφασίζουσας για την τύχη της. Αλλά πού θα πάει; Οπως τονίζει ο καθηγητής Γ. Κοντογιώργης («Οικονομικά συστήματα και ελευθερία», εκδ. Ι. Σιδέρης) «όσο ο πολίτης θα αποξενώνεται από την οικονομική διαδικασία ή θα υποβιβάζεται η εργασιακή του δύναμη σε εμπόρευμα τόσο θα αναζητεί με πολιτικούς όρους τη συμμετοχή του στην οικονομική αναδιανομή». Οψόμεθα.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ