Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 12 Ιουνίου 2010
Και εμείς... χτενιζόμαστε
Οι εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση τρέχουν ραγδαία και εμείς... χτενιζόμαστε.
Υπό την ασφυκτική πίεση της Γερμανίας άνοιξε ορθάνοιχτα η πύλη του... Βρανδεμβούργου, για να εισέλθει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο γίνεται αναπόσπαστα «ιδρυτικό» και βασικότατο μέλος του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης των οικονομιών, αφού θα καταβάλει το ένα τρίτο του κεφαλαίου των 750 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό «συμπίπτει» με τις δανειακές ανάγκες των άλλων δύο χωρών του Νότου, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
Ετσι, μπορούμε κατ' αρχάς να υποθέσουμε ότι οι δύο αυτές χώρες, μαζί με την Ελλάδα, αποτελούν τον αδύνατο κρίκο της ευρωζώνης, ο οποίος σε περίπτωση επίθεσης των «αγορών» θα θωρακιστεί με τα 750 δισ ευρώ, αλλά και με τις συνταγές λιτότητας του ΔΝΤ. Τις συνταγές αυτές τις ζούμε ήδη και στην Ελλάδα.
Ο«ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης», στον οποίο θα συμμετέχει ως μόνιμος εταίρος, μπαμπούλας και ελεγκτής το ΔΝΤ, δεν είναι το μόνο κακό που απεργάζονται για τις «κακές χώρες» στην Εσπερία. Πάλι υπό την πίεση της Γερμανίας στο Eurogroup και το Ecofin της εβδομάδας που πέρασε, συζητείται ένα ολόκληρο ποινολόγιο για τις χώρες που αρνούνται ή δεν μπορούν -γιατί δεν είναι οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά εφικτό- να προσαρμόσουν τις οικονομίες τους σε ένα πολύ αυστηρό Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο, όπως φαίνεται και στην ελληνική περίπτωση, καθόλου δεν ενδιαφέρεται για το σκέλος της Ανάπτυξης.
Το ποινολόγιο, όπως τουλάχιστο δείχουν οι συζητήσεις, δεν είναι εξαιρετικά ευρύ. Δυο-τρεις ποινές συζητούνται, που αποτελούν όμως από μόνες τους και χαριστικές βολές για την οικονομία που θα τις υποστεί. Είναι, τουλάχιστο με βάση τα όσα έχουν ειπωθεί, η απαγόρευση στο κράτος-μέλος που παραβαίνει το Σύμφωνο Σταθερότητας να μετέχει στη λήψη αποφάσεων, η περικοπή κοινοτικών κονδυλίων που από τα κοινοτικά κονδύλια προορίζονται για τη χώρα και, τέλος, η έξοδος από την ευρωζώνη. Μάλιστα ποινές θα υπάρχουν ακόμη και στην περίπτωση που η χώρα κατορθώνει μεν να περιορίσει το έλλειμμά της κάτω του 3% του ΑΕΠ, όμως δεν εξακολουθεί να το περιορίζει μέχρι μηδενισμού του.
Κατά πάσα πιθανότητα προς παραδειγματισμό η Γερμανία ανακοίνωσε προχθές περικοπές κρατικών δαπανών 80 δισ. ευρώ μέχρι το 2014. Ορισμένοι, μάλιστα, στο εσωτερικό και το εξωτερικό αποκάλεσαν το ποσό «θηριώδες» ή με αναλόγου περιεχομένου επίθετα. Αν σκεφθούμε ότι η μικρή Ελλάς ανέλαβε τη δέσμευση -ήδη τα σκληρά μέτρα δίνουν και παίρνουν- να μειώσει το έλλειμμα κατά περίπου 27 δισ. μέσα σε τρία χρόνια (από 14% σε 3% του ΑΕΠ) απομένει μόνον η δύναμη του παραδείγματος.
Τα ερωτήματα που τίθενται για τη γερμανική στάση αλλά και για την υποχωρητικότητα που δείχνουν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες απέναντι στην πίεση της κ. Μέρκελ είναι πολλά. Αλλά ο ελληνικός προβληματισμός δεν είναι καν στοιχειώδης, ενώ και η ενημέρωση των πολιτών κινείται με μηδενικούς ρυθμούς. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει ούτε καν στους «επαΐοντες», δηλαδή στην κυβέρνηση, τα κόμματα, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα ινστιτούτα μελετών, μια έστω προεργασία για τη διατύπωση θέσεων απέναντι στις γερμανικές προτάσεις, παρά το γεγονός ότι γίνεται αποδεκτό πως η αποδοχή τους θα σημάνει μια άνευ προηγουμένου σκληρή, επώδυνη και μακράς διαρκείας λιτότητα για τους πολίτες.
Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα τι κινεί τη Γερμανία. Θέλει μια μικρότερη και δυνατή ευρωζώνη υπό την επικυριαρχία της; Εγκαταλείπει την ιδέα της ενοποίησης της Ευρώπης ως ενός διαφορετικού (έστω μόνο ανταγωνιστικού) πόλου από τις ΗΠΑ; Γιατί βάζει στο ευρωπαϊκό παιχνίδι το ΔΝΤ, το οποίο μέχρι και χθες εθεωρείτο βραχίονας περάσματος της πολιτικής και της επιρροής των Ηνωμένων Πολιτειών; Τι σήμαινε το «κατευόδιο» του Ρώσου προέδρου Μεντβιέντεφ, στον Γ. Παπανδρέου στη Μόσχα, με το οποίο τον προέτρεπε να προσφύγει στο ΔΝΤ; Υπάρχει, μήπως, μια παγκόσμια συμφωνία κάτω από το τραπέζι, απέναντι τυχόν στις «αγορές»; Είναι δυνατόν η Γερμανία, η Ε.Ε., οι ΗΠΑ και η Ρωσία να τελούν υπό τον φόβο των «αγορών»;
Πριν από ενάμιση χρόνο οι «αγορές» και οι τράπεζες, που κατά βάση τις αποτελούν, κατέρρευσαν. Και χρειάστηκε η επέμβαση των κρατών για να σωθούν με χρήμα που «έκοψαν» οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες. Είναι δυνατόν τώρα οι ελέγχοντες και εποπτεύοντες να κινδυνεύουν από τους ελεγχόμενους; Και αν πράγματι υπάρχει κρίση χρέους, αυτή δεν δημιουργήθηκε από την κρατική παρέμβαση; Και τι θα πει ότι οι «αγορές» διακινούν και άλλα, μη τραπεζικά κεφάλαια; Αυτά δεν είναι τα μαύρα κέρδη των όπλων, των ναρκωτικών και των πετρελαίων τα οποία η διεθνής κοινότητα έχει χρέος να εξαφανίσει;
Αντ' αυτών το «πολιτικό προσωπικό» πνίγεται μεταξύ Siemens και Βατοπεδίου, καταλόγων «δώρων» κ.ο.κ., ενώ ετοιμάζεται εξεταστική για την οικονομία, η οποία θα αποδώσει ευθύνες για το παρελθόν ενώ κυριολεκτικά καίγεται η γούνα του μέλλοντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου