Από-στάσεις τ
Ο άκρατος οικονομικός φιλελευθερισμός της κυβέρνησης έχει σκορπίσει αμηχανία και θλίψη (και οργή...) στα μέλη του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος (σαν ανέκδοτο ακούγεται ο τίτλος), που ζούνε τον χειρότερο εφιάλτη της ζωής τους.
Ποιος Ρίγκαν, ποια Θάτσερ, ποιος Μητσοτάκης. Ο πρωθυπουργός της χώρας τούς ξεπέρασε όλους, επιβάλλοντας ακραία μέτρα κατά των εργασιακών κεκτημένων, δημιουργώντας έτσι ανθρώπους χωρίς ρίζες, χωρίς ελπίδες, ανέστιους ιδεολογικά, αλλά και πραγματικά.
Αλλ' αυτό είναι το μέλημα του καπιταλισμού: η μετεξέλιξη της προσωπικότητας σ' ένα περιφερόμενο σαρκίο, χωρίς δεσμούς κοινωνικούς, χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, έτοιμο ανά πάσα στιγμή να μετακινηθεί όπου το διατάξουν οι εργοδότες. Απαγορεύεται πλέον η μονιμότητα στην εργασία. Εξ ου η τόση λύσσα κατά των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και καθενός που πύργωσε τη ζωή του με τα τείχη μιας μόνιμης κατοικίας, μιας «σίγουρης» δουλειάς. Χάθηκαν οι συλλογικότητες (ή έτσι θέλουν να νομίζουν οι φιλελεύθεροι), ξεχάστηκαν οι γόνιμες αλληλεπιδράσεις της λαϊκής κουλτούρας, ψεύτικοι ηδονισμοί και ιλουστρασιόν καταναλωτικά προϊόντα αποπροσανατολίζουν τους πολλούς.
Επικράτησε η μαζική κουλτούρα, που διαμορφώθηκε μέσα από τα «στίλβοντα» μίντια, που μόνο απόγνωση διαχέουν και έλλειψη νοήματος. Για τούτο ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν έλαβε υπ' όψιν το πολιτικό κόστος ή τον «σοσιαλισμό» του κόμματός του. Διότι γνωρίζει την κρίση της κοινωνίας, την εκρίζωση κάθε πολιτιστικής αξίας από τον ιστό της, την αποσύνθεση της μακραίωνης παράδοσης της συνύπαρξης. Γνωρίζει (ή του το έχουν «αναλύσει») ότι ο άνθρωπος είναι άτομο και μόνο για το τομάρι του θα παλέψει. Αγνοεί όμως, όπως και όλοι οι ινστρούχτορες του καπιταλισμού, ότι η απόγνωση έχει τα όριά της, ότι όλα αυτά τα μέτρα κάποια στιγμή θα καταστούν δριμύ αυτεπίστροφον για τους εμπνευστές τους.
Το κυρίαρχο σύμβολο του αμερικανισμού, το melting pot (αποκοπή από τις ρίζες της εθνικής κουλτούρας και ένταξη στην απρόσωπη κουλτούρα τού τίποτε), μπορεί να φαίνεται ότι επικρατεί παγκοσμίως, αλλά οι παραδοσιακές αξίες που συντρέχουν τον άνθρωπο αντέχουν ακόμη, έστω ως μικροί πυρήνες. Αντιστέκονται στην αφομοίωση, στην εκρίζωση των αξιών, στην επιβολή ενός ανέντιμου, σαδιστικού, άνωθεν προερχόμενου «εκσυγχρονισμού». Δεν μπορείς, όμως, να εκσυγχρονίσεις μια κοινωνία πίνοντας, διάβολε, το αίμα των μελών της. Κάποια στιγμή οι αυθόρμητες λαϊκές σχέσεις θα απαιτήσουν τον χώρο τους στο «χωνευτήρι» του καπιταλισμού, που, με περισσό ζήλο και αφοσίωση, υπηρετεί τούτη η κυβέρνηση.
Και βέβαια οι «παραδοσιακές» αξίες που αντιστέκονται δεν είναι το τρίπτυχο πατρίς - θρησκεία - οικογένεια, αλλά η αλληλεγγύη, η συμπάθεια, το συλλογικό πένθος, η συλλογική χαρά το συνανήκειν. Συνακόλουθα, το τσάκισμα της ματαιοδοξίας, το πέταγμα της μάσκας υποκρισίας και δειλίας, η αποπεζοποίηση της ζωής, η είσοδος της ποίησης, του έρωτα και της πολιτικής στην κάθε μέρα, ολίγη υποστολή της οίησης και συμμετοχή στα κοινά φαντάζουν εκ των ων ουκ άνευ.
ΥΓ.: Εξαιρετικό το τ. 6 του περιοδικού «Μάγμα» (περιοδική έκδοση για την αυτονομία και την ανθρώπινη δημιουργία) με κείμενα - διαμάντια που σπάνε τον κρύσταλλο της αποχαύνωσης και της αδράνειας·με σπουδαίες (αντικαπιταλιστικές) πολιτικές προτάσεις.
stamg@enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου