Η γεωπολιτική του χάους
«Στην αρχή μας αγνοούν, μετά μας γελοιοποιούν, στη συνέχεια μας πολεμούν & στο τέλος νικάμε».
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον μεγαλύτερο επαναστάτη του περασμένου αιώνα (προσωπική άποψη), τον Γκάντι. Και όντως τα κινήματα που γεννάει μια κοινωνία & εκφράζουν την πλειονότητά της περνούν από αυτά τα στάδια. Το ερώτημα που μπαίνει είναι για το τελευταίο στάδιο. Η νίκη ενός κινήματος δεν είναι ένα μοιραίο ιστορικό γεγονός & ούτε αποτελεί νομοτέλεια. Τα επαναστατικά κινήματα μπορούν να νικηθούν & να εξαφανιστούν βίαια, μπορούν να νικήσουν & να φέρουν ένα χειρότερο δεσποτισμό από τον προηγούμενο, που σημαίνει πως νικήθηκαν από τη γραφειοκρατία τους. Ακόμα, είναι δυνατόν να μη νικήσουν ποτέ & ανάλογα με τη μαζικότητά τους & την ευφυΐα των βημάτων τους να κερδίσουν πολύ σημαντικά πράγματα.
Πού βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα; Το κράτος μοιάζει να έχει αυτονομηθεί από την κοινωνία & συμπεριφέρεται σαν πολυεθνική που έχει τους κατοίκους αυτής της χώρας υπαλλήλους χωρίς δικαιώματα. Ακριβώς όπως ο καπιταλισμός της μαφίας & του καζίνου, απολύει κατά δεκάδες χιλιάδες τους εργαζόμενους για να περισώσει τα υπερκέρδη του, για να μειώσει το κόστος του τελικού προϊόντος, έτσι & το κράτος του ΠΑΣΟΚ τείνει να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα ανέργων & φτωχών, με αποτέλεσμα να καλπάζει η επιδημία του λουκέτου. & όσοι εξακολουθούν να ζουν από ελεύθερα επαγγέλματα έχουν δει να πέφτει ο τζίρος τους στο μισό.
Και τι κάνει η Αριστερά, που θεωρητικά είναι ο αποδέκτης της λαϊκής δυσαρέσκειας; & εδώ μου έρχεται μια γνωστή παροιμία που την παραφράζω: «Η Αριστερά δουλειά δεν είχε & έκανε μέτωπα». Έχω μετρήσει μέχρι τώρα πέντε πρωτοβουλίες για μέτωπο & δεν ξέρω πόσες πρωτοβουλίες για ενότητα & δράση της Αριστεράς. Καλές οι πρωτοβουλίες με μια πρώτη ματιά. Με μια δεύτερη όμως πιο προσεκτική προσέγγιση, μήπως είναι ένας πόλεμος κομμουνιστογενών «βαρόνων» που το πρόβλημά τους είναι η εξουσία πάνω στους άλλους; Κάτι το αντίστοιχο των σταυροφόρων που όποιος προλάβαινε να υψώσει τη σημαία του σε μια περιοχή που είχε κατακτηθεί αυτομάτως δημιουργούσε το δικό του κράτος.
Το σίγουρο είναι πως η Αριστερά δεν κατάλαβε την επικίνδυνη εποχή που ερχόταν & δεν μπόρεσε να προετοιμαστεί εγκαίρως. & αντέδρασε μόνο κατόπιν εορτής & όταν η καταστροφή είχε συντελεστεί. Γιατί η γνώση για την επικείμενη καταστροφή υπήρχε. Πλήθος έγκυροι διεθνείς αναλυτές μάς είχαν προειδοποιήσει θα σταθώ μόνο σε έναν: τον Ιγνάσιο Ραμονέ, τον πρώην διευθυντή της «Monde Diplomatique», που ήδη από το 1997 είχε εκδώσει το βιβλίο του «Η γεωπολιτική του χάους» (από όπου & ο τίτλος του άρθρου). Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πόλις». Αλλά & πριν από το βιβλίο του, όλη η αρθρογραφία αυτής της εφημερίδας ήταν μια ακτινογραφία του αρπακτικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ηδη ξέραμε από τις αρχές του '90 πού βαδίζει ο κόσμος. Στο χάος.
«Οι ρυθμοί που αλλάζουν τον κόσμο είναι εκπληκτικοί & τον μετασχηματίζουν σε βάθος σε όλα τα επίπεδα. Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου αναποδογυρίζει τα πάντα, ευνοούμενη από την ανάπτυξη των τεχνολογιών της πληροφορικής. Η αγορά & η επικοινωνία επιβάλλονται σαν γενικά μοντέλα που έχουν σκοπό να διαμορφώσουν όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Τα έθνη-κράτη, κυβερνήσεις, κόμματα & συνδικάτα χάνουν τις παραδοσιακές τους αναφορές». Αυτά υποστηρίζει ο Ραμονέ. & όλα αυτά μέσα σε έναν κόσμο όπου επικρατεί η μόνη υπερδύναμη, οι ΗΠΑ, που βρίσκονται σε ανταγωνισμό με δυο άλλους πόλους: την Ευρώπη & την Ασία-Ειρηνικό. Σε αυτό να προστεθεί η διάλυση του Νότου, όπου ζει το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Αυτά τα θέματα δεν τα επεξεργάστηκε ποτέ η Αριστερά & δεν τα έκανε κεντρική της πολιτική παρέμβαση πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Σίγουρα βρέθηκαν κάποιοι που τα είπαν & όχι αναγκαστικά από τις εφημερίδες της Αριστεράς. Αλλά με αυτούς ξοφλάει εύκολα κανείς...
Ή είναι η πέμπτη φάλαγγα του κατεστημένου ή απλά αριστεριστές. Μπορούμε να φανταστούμε το ΚΚΕ να κάνει αναφορά στον Καστοριάδη, στον Παπαϊωάννου, τον Αξελό ή τον Πουλαντζά; Αυτοί όλοι συλλήβδην είναι αντικομμουνιστές & το μόνο πραγματικό Κοράνι είναι ο Στάλιν.
Και όμως εξακολουθεί ακόμα & πείθει. & αυτό δείχνει & το πνευματικό επίπεδο της Αριστεράς συνολικά. Για το ποιος φταίει, ας ψάξουμε τους εαυτούς μας & από εκεί να ζητήσουμε ευθύνες.
perkor29@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου