Γιώργος Κοτανίδης - Ο ηθοποιός, ιδρυτικό στέλεχος του ΕΚΚΕ και επί δεκαετίες «γνώριμος» των Αρχών, μιλάει για τη βία απέναντι στην εξουσία, τον «νεοπλουτισμό» της «Σέχτας» και την επιστροφή των «κλαπέντων» από τους πολιτικούς
«Τρομοκράτες με ναρκισσισμό»
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Κοτανίδης δεν είναι μόνον ένας συνεπής, ακάματος και σημαντικός εργάτης της υποκριτικής τέχνης. Δεν είναι μόνον ο «Κύριος Φάινμαν», τον οποίον ενσάρκωσε στη σκηνή και περιόδευσε μαζί του σε 25 πόλεις της Ελλάδας, με δικά του έξοδα... Δεν είναι μόνο
συγγραφέας αξιόλογων ιστορικών μυθιστορημάτων. Είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που συμμετέχει ενεργά στην πολιτική, όχι από τα έδρανα της Βουλής, όπως αρκετοί συνάδελφοί του, αλλά μέσα από καθημερινές πρακτικές ουσιαστικού περιεχομένου. Είναι πολίτης με αναλυτική πολιτική σκέψη, καλλιτέχνης που δηλώνει «ευτυχισμένος» από την πορεία του, αλλά και ένας από τους πρωτεργάτες της μαρξιστικής-λενινιστικής οργάνωσης Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδος (ΕΚΚΕ). Ο ίδιος μας θυμίζει ότι «το ΕΚΚΕ ιδρύθηκε το 1970 στο Βερολίνο, από αριστερούς διαφόρων οργανώσεων. Στην προγραμματική διακήρυξή του καταγραφόταν ως αναγκαίος ο ένοπλος αγώνας για να πέσουν η χούντα και ο καπιταλισμός. Εγώ οργανώθηκα το 1971».
- Παίζατε το 1971στο Ελεύθερο Θέατρο, όπου ήσασταν και εκεί ιδρυτικό μέλος.
«Ναι. Εκείνη τη χρονιά απορρίψαμε μια πρόταση του Ιδρύματος Φορντ προς τον θίασό μας, ύψους τεσσάρων εκατομμυρίων δραχμών, για να μη σκεφτεί ο κόσμος ότι επιχορηγούμαστε από τους Αμερικανούς. Ολα αυτά όμως είναι το αντικείμενο του βιβλίου το οποίο γράφω. Είναι σαν μια μαρτυρία, η λογική του νέου που ήμουν τότε, που δεν δέχεται κανέναν περιοριστικό κανόνα. Αυτό, άλλωστε, ήταν το μήνυμα που ερχόταν από παντού· από τον γαλλικό Μάη, από το Βιετνάμ και την πολιτιστική επανάσταση της Κίνας, από το ροκ εν ρολ. Γι΄ αυτό και έχω βάλει τίτλο “Σπάζοντας τους κανόνες”».
- Και αντί για υπότροφος, γίνατε επαναστάτηςκαι σας κυνήγησε η χούντα. Πότε σας συνέλαβαν;
«Για πρώτη φορά το ΄73, μετά την κατάληψη της Νομικής. Εμεινα στην Ασφάλεια και στον Κορυδαλλό περίπου πέντε μήνες και αποφυλακίστηκα με την αμνηστία του Παπαδόπουλου. Μετά το Πολυτεχνείο με ξανάπιασαν και βγήκα με τη Μεταπολίτευση. Εμεινα 116 ημέρες στην απομόνωση. Είχαν ρίξει όλη την ευθύνη για την οργάνωση του Πολυτεχνείου στο ΕΚΚΕ. Τιμή μας!».
- Οταν η βία χρησιμοποιείται για την πτώση ενός καταπιεστικού καθεστώτος, κατοχυρώνεται ως δίκαιη;
«Επί χούντας η βία ήταν νόμιμη, επειδή μας αφαίρεσε το πολυτιμότερο αγαθό, την ελευθερία του λόγου. Επίσης επειδή μετέτρεψε τον στρατό από όργανο υπεράσπισης του λαού σε όργανο καταπίεσής του. Επρεπε, επομένως, να τη ρίξουμε επαναστατικώ δικαίω. Πίστεψα στον ένοπλο αγώνα το βράδυ του Πολυτεχνείου, όταν το τανκ έπεσε πάνω μας και εμείς προσπαθούσαμε να το σκάσουμε και μας έριχναν μπάτσοι και στρατός αληθινά πυρά. Αλλά και όταν με βασάνιζαν Μάλιος και Μπάμπαλης, πίστεψα πάλι στον ένοπλο αγώνα».
- Εσείς έχετε διαπράξει βίαιη πράξη;
«Εριξα μια μολότοφ το βράδυ του Πολυτεχνείου σε ένα θωρακισμένο όχημα της αστυνομίας που πήρε φωτιά, κατέβασα μια-δυο βιτρίνες σε διαδηλώσεις επί χούντας και έδωσα ένα χαστούκι σε μια πρώην ερωμένη μου. Για το τελευταίο μετάνιωσα πικρά... Κάποτε πίστεψα στη βία, όμως κατάλαβα ότι αυτό το επαναστατικό μοντέλο οδηγεί σε ανελεύθερα καθεστώτα».
- Η βία όμως κρίνεται και ως επαναστατική...
«Εξαρτάται πού, πότε, με ποιον τρόπο. Ο Μάο είχε πει ότι η επανάσταση δεν είναι ένα γεγονός του σαλονιού. Είναι μια βίαιη έκρηξη, σε ώριμες κοινωνικές συνθήκες. Στη Γαλλική Επανάσταση είχαμε την τρομοκρατία. Ο Μαρά τότε έγραφε πως ενώ πίστευαν ότι εκατό νεκροί ήταν αρκετοί, αντελήφθησαν ότι και χίλιοι ήταν λίγοι. Στη συνέχεια, η Παρισινή Κομμούνα, αρνούμενη να πάρει τα όπλα, ηττήθηκε. Από τα διδάγματά της ο Λένιν έφτιαξε το μοντέλο στο οποίο στηρίχτηκε η Ρωσική Επανάσταση, που μεταλλάχτηκε από δικτατορία του προλεταριάτου σε δικτατορία του κόμματος και έγινε βάρβαρο καθεστώς. Μακάρι να γινόταν επανάσταση εναντίον της απληστίας και της καταστροφής του πλανήτη με μια βόμβα, αλλά θα ήμουν αφελής αν το πίστευα».
- Τι συμπέρασμα συνάγουμε από τα ιστορικά γεγονότα;
«Οτι μια επανάσταση, για να εμπεδώσει την εξουσία της, ασκεί τρομοκρατία, την οποία και ενσωματώνει στη δομή του καθεστώτος».
- Εχει υπάρξει επανάσταση χωρίς βία;
«Ο Μαχάτμα Γκάντι πολεμούσε τη βία κάνοντας απεργίες πείνας, με τις οποίες υποχρέωνε εκατομμύρια ανθρώπους να αφήσουν τα όπλα».
- Και τι γίνεται σήμερα με τους αυτοαποκαλούμενους επαναστάτες...
«Ο δρόμος τους είναι αδιέξοδος. Επαναστάτες δεν είναι όσοι σκοτώνουν εν ονόματι μιας επανάστασης, αλλά όσοι μπορούν να βρουν και να μεταδώσουν το νόημά της. Και τι εχέγγυα δίνουν οι συγκεκριμένοι ότι παίρνοντας την εξουσία, δεν θα τη μετατρέψουν σε τυραννία, αφού σκοτώνουν τόσο άκριτα; Καθένας μπορεί να κάνει λίστες και να σκοτώνει. Τι γίνεται όμως αν εκτελεστεί “λάθος” πρόσωπο; Ο θάνατος δεν επανορθώνεται. Θέλω να ακούσω μια σοβαρή εξήγησή τους, ακόμη και αν διαπλέκονται με το κοινό έγκλημα και πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
- Δεν βλέπετε τις πράξεις τους ως αντίδραση στο καπιταλιστικό σύστημα;
«Σκοτώνοντας έναν δημοσιογράφο ή στοχοποιώντας μπάτσους; Αυτό δείχνει πολιτική ανεπάρκεια. Οχι ότι συμπαθώ τους μπάτσους, μια ζωή πίσω μου είναι, αλλά όπως η κοινωνία κυνηγάει το βαποράκι, έτσι και οι τρομοκράτες κυνηγούν αυτούς. Νομίζω ότι οι τρομοκράτες μοιάζουν με τους νεοέλληνες: επιδεικνύουν ό,τι έχουν. Ο νεόπλουτος την Πόρσε και αυτοί τα όπλα. Μήπως από ναρκισσισμό; Και ο καπιταλισμός που αναφέρετε, καθώς φτάνει στο κορύφωμά του, κλίνει προς τον σοσιαλισμό, κάτι που είχε προβλέψει και ο Μαρξ. Κοιτάξτε την Αμερική, την οποία όλοι απορρίπταμε. Εχει νόμους και ελεγκτικούς θεσμούς απαράβατους».
«Η κλοπή δολοφονεί τη χώρα»
- Υπάρχει κυβερνητική ευθύνη για την ανάπτυξη του φαινομένου;
«Υπάρχει κάτι κοινό: όπως κλέβει ένας παραστρατημένος πολιτικός, έτσι πετάει βόμβες και ένας παραστρατημένος ακτιβιστής που πιστεύει ότι είναι επαναστάτης. Αλλά τι περιμένει κανείς από μια κοινωνία παραδομένη στο χρήμα; Πολιτικοί, Εκκλησία, οργανισμοί, δικαστές, δημοσιογράφοι- όχι, βέβαια όλοι- αγκαλιάζονται σε ένα τανγκό διαπλοκής και αρπαγής και έχουν έναν ξένο τρόπο ζωής που δεν οδηγεί πουθενά. Χωρίς ίχνος αντίστασης, αν όχι ηθικής, έστω αισθητικής, το σύστημα καταστρέφει τη χώρα. Γι΄ αυτό δεν μπορούμε να μιλάμε για την τρομοκρατία ως μεμονωμένο φαινόμενο».
– Μα γνωρίζαμε τη διαπλοκή.
«Είναι καιρός όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι διαπράξαμε ύβριν. Στην αρχαία Αθήνα, το χειρότερο είδος ανθρώπου ήταν οι αργυρώνητοι, οι ευρισκόμενοι στην εξουσία, που χρηματίζονταν. Η αποκτηθείσα, κατά τη θητεία τους, περιουσία κατασχόταν. Σήμερα, οι αργυρώνητοι έγιναν πρότυπο. Λοιπόν, ποιοι κάνουν μεγαλύτερο κακό; Οι αργυρώνητοι ή οι εκτελεστές; Δεν συγκρίνω τη δολοφονία με την κλοπή- προς Θεού!-, αλλά η κλοπή είναι τόσο μεγάλη που δολοφονεί τη χώρα. Πρέπει να τιμωρήσουμε τους υπαίτιους της διαφθοράς αλλά να αναγνωρίσουμε και την ευθύνη μας, για να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία. Με αυτή την έννοια, θα αναρωτηθούμε και για τους εκτελεστές, οι οποίοι μόνο να χειροτερέψουν τα πράγματα μπορούν. Γιατί αυτούς θα επικαλεσθεί η εξουσία σαν φόβητρο, για να διαιωνίσει τη δική της ανομία».
- Και από πού να ξεκινήσουμε;
- Και από πού να ξεκινήσουμε;
«Από την επιστροφή των παρανόμως αποκτηθέντων, τα οποία θα συμβάλουν στην αποπληρωμή του χρέους. Να καταργηθούν και οι αντισυνταγματικοί νόμοι του “πόθεν έσχες” και του “περί ευθύνης υπουργών”. Είναι αναγκαία η κάθαρση, ίσως έτσι σωθεί και η χαμένη τιμή των πολιτικών. Και επ΄ ευκαιρία: κάποιοι φίλοι λέμε να φτιάξουμε μια επιτροπή για την επιστροφή των κλαπέντων από τους πολιτικούς. Την τιτλοφορήσαμε ΕΠΕΚΛΑΠΟ. Για να δούμε, θα προχωρήσει;».
Διαβάστε περισσότερα:
Διαβάστε περισσότερα:
Διαβάστε περισσότερα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου