Η ενίσχυση των Ρεπουμπλικανών από τον επιχειρηματία Μέρντοχ άνοιξε το θέμα της χρηματοδότησης.

Εκλογική αναμέτρηση με επιδότηση Μέρντοχ

Η ενίσχυση των Ρεπουμπλικανών από τον επιχειρηματία άνοιξε το θέμα της χρηματοδότησης.

Το ένα εκατομμύριο δολάρια που έδωσε ο Ρούμπερτ Μέρντοχ στους υποψηφίους ρεπουμπλικανούς κυβερνήτες για την προεκλογική εκστρατεία τους στις ενδιάμεσες εκλογές του Νοεμβρίου, έχει ανάψει φωτιές.

Ο εκκεντρικός αυστραλός επιχειρηματίας & ιδιοκτήτης μεγάλων εφημερίδων & τηλεοπτικών δικτύων σε όλο τον κόσμο, ανάμεσά τους η «New York Post», η «Wall street Journal», οι «Times του Λονδίνου» & το αμερικανικό FOX News, έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει μία ακόμη ανταλλαγή απόψεων πάνω στο ζήτημα της αντικειμενικότητας της πληροφόρησης.

Η μητρική εταιρεία News America Inc, η οποία «φορτώθηκε» τη δωρεά, έχει αποκτήσει τις τελευταίες μέρες πολλούς επικριτές & άλλους τόσους υποστηρικτές. Οι Δημοκρατικοί κυβερνήτες & πολλοί διανοούμενοι υποστηρίζουν ότι «κλονίζεται η αντικειμενικότητα με την οποία το FOX θα καλύψει τις εκλογές του Νοεμβρίου» & ότι «ο Μέρντοχ πέρασε την ευδιάκριτη γραμμή», κάνοντας λόγο για καταπάτηση των ορίων ανάμεσα στον τύπο & την επιχειρηματική υπεροχή.

Παρ' ότι δεν είναι μυστικό ότι ο Μέρντοχ ανήκει στο χώρο των Ρεπουμπλικανών -άλλωστε έχει χαλάσει τη σχέση του με τους Δημοκρατικούς & τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος αρνείται να του παραχωρήσει συνέντευξη-, το θέμα επανέφερε στην επιφάνεια το εξής ένα ερώτημα: Υπάρχει σήμερα ευδιάκριτο όριο ανάμεσα στον τύπο & την πολιτική ή πρέπει να αποδεχθούμε την άποψη πως τα μίντια είναι επιχειρήσεις με μόνο στόχο το κέρδος οπότε έχουν κάθε δικαίωμα να λειτουργούν αποκλειστικά για το συμφέρον τους; Με την ομάδα των υποστηρικτών του Μέρντοχ τάχθηκε & ο εκπρόσωπος του διεθνούς πρακτορείου ειδήσεων Associated Press, Τζακ Χόρνερ, ο οποίος δήλωσε ξεκάθαρα ότι «οι δωρεές σε κόμματα κινούνται στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς». Στην άλλη πλευρά, όλοι εμείς οι ρομαντικοί που με μόνο όπλο τις απόψεις προσπαθούμε να τα βάλουμε με τη δύναμη του κέρδους.

Στις ΗΠΑ υπάρχουν, άλλωστε, δεκάδες εταιρείες κολοσσοί που παράλληλα είναι ιδιοκτήτριες εφημερίδων & τηλεοπτικών δικτύων. Η General Electric, για παράδειγμα, έχει στην κατοχή της το NBC & η Disney το ABC. & οι δύο έχουν κατά καιρούς δωρίσει σε Ρεπουμπλικανούς & Δημοκρατικούς χρηματικά ποσά για τις προεκλογικές τους εκστρατείες χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Ολοι πήραν το μερίδιό τους, οπότε «ούτε γάτα, ούτε ζημιά».

Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης είναι ότι ο Μέρντοχ παίζει με το μπλοκ των επιταγών του με τους δικούς του κανόνες, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια όρια & γραμμές. Μήπως είναι, τελικά, αυτό που ενοχλεί;

Της ΓΙΟΥΛΑΣ ΖΑΧΙΩΤΗ

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22/08/2010&s=an8rwpoi--topoi&c=kosmos

Στο Μπίσκοβ αποθηκεύουν διοξείδιο του άνθρακα - Ένα επικίνδυνο πείραμα της εταιρείας Vattenfall τρομάζει τους κατοίκους

Στο Μπίσκοβ αποθηκεύουν διοξείδιο του άνθρακα

Ένα επικίνδυνο πείραμα της εταιρείας Vattenfall τρομάζει τους κατοίκους

Ο τοπικός τύπος μιλά για ατμόσφαιρα πολέμου στο Μπίσκοβ.

Στη μικρή πόλη των 8.000 κατοίκων, στο κρατίδιο του Βραδεμβούργου, η γερμανική θυγατρική του «ενεργειακού γίγαντα» της Σουηδίας Vattenfall πρόκειται να κατασκευάσει ένα υπόγειο δίκτυο συλλογής & αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα, που θα διατρέχει την πόλη κάτω από τους πλακόστρωτους δρόμους της. Πρόκειται για ένα μεγαλεπήβολο πείραμα που υποστηρίζεται από τοπικούς οικονομικούς παράγοντες, από τη γερμανική κυβέρνηση, ακόμη & από διεθνείς οργανισμούς όπως η Διεθνής Υπηρεσία Ενέργειας (ΙΕΑ), & στοχεύει στην ανακύκλωση του διοξειδίου του άνθρακα, ώστε να μειωθούν οι ρύποι της ατμόσφαιρας & να καταπολεμηθεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Όμως, οι κάτοικοι του Μπίσκοβ, δεν φαίνεται να τσιμπάνε από τέτοια μεγάλα λόγια. Δεν πιστεύουν ότι οι προθέσεις των κατασκευαστών είναι αγαθές, & διαβλέπουν απλώς μια προσπάθεια να επιτευχθούν νέα κέρδη για τους επενδυτές του ενεργειακού τομέα, ακόμη & σε βάρος της τοπικής οικονομίας & της υγείας των κατοίκων. Είναι & η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (του ΟΗΕ), που για τη συγκεκριμένη τεχνολογία ανακύκλωσης & φύλαξης του διοξειδίου του άνθρακα υπολογίζει ότι όχι μόνο δεν θα περιορίσει τους ρύπους αλλά αντίθετα θα τους αυξήσει.

Για τους κατοίκους, το πολύπλοκο τεχνικό ζήτημα της αποθήκευσης του ρυπογόνου αερίου συνθέτει έναν εφιάλτη. «Το επόμενο Τσέρνομπιλ; Διάλυση του τουρισμού μας; Δηλητηρίαση του νερού που πίνουμε;» είναι τα βασικά ερωτήματα που βασανίζουν του κατοίκους του Μπίσκοβ, που δεν μπορούν να συνηθίσουν στην ιδέα ότι κάτω από τα πόδια τους θα αποθηκεύονται τόνοι διοξειδίου του άνθρακα.

Πανό, συνθήματα στους τοίχους, «τα σημάδια της ανησυχίας & της οργής βρίσκονται παντού», έξω από το δημαρχείο, έξω από τις εκκλησίες, στις μάντρες των σπιτιών, με αποτέλεσμα το αστικό τοπίο στο Μπίσκοβ να θυμίζει τις μεγάλες αντιπυρηνικές κινητοποιήσεις των δεκαετιών του '70 & του '80 στη Γερμανία. Ο δήμαρχος της πόλης που έχασε τον ύπνο της, δηλώνει οργισμένος ότι «δεν ανεχόμαστε να γίνουμε το πειραματόζωο της Ευρώπης». Πράγματι, το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα είναι πειραματικό & θα εφαρμοστεί πιλοτικά σε καμιά δεκαριά άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, που ακόμη δεν ανακοινώθηκαν. Το Μπίσκοβ είναι η πρώτη πόλη-πείραμα.

Γιατί εκεί; Διότι απλά η Vattenfall έχει μακρά προϊστορία στο Μπίσκοβ, έχοντας ήδη πετύχει να εγκαταστήσει εκεί μικρότερες ενεργειακές μονάδες, γεγονός που σημαίνει ότι «πουλά» θέσεις εργασίες στον τοπικό πληθυσμό. Η τελική μάχη θα δοθεί στην Ανω Βουλή της Γερμανίας, που αναμένεται να νομοθετήσει για τη δημιουργία του προγράμματος αποθήκευσης του διοξειδίου του άνθρακα.

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22/08/2010&s=an8rwpoi--topoi&c=kosmos

Γιατί τόσοι κατάσκοποι; - BlackBerry ή ασφάλεια;

Άρωμα Ανατολής

ΡΑΧΜΑΝ ΑΜΠΑΣ

Γιατί τόσοι κατάσκοποι;

Αν επιβεβαιωθούν οι αποκαλύψεις & συλλήψεις των 150 πρακτόρων του Ισραήλ στον Λίβανο & αποδειχθεί ότι ο συνταγματάρχης ε.α. Φ. Καράμ, δεξί χέρι του Μ. Αουν, συμμάχου της Χεζμπολάχ, είναι πράκτορας του Ισραήλ, τότε μιλάμε για άκρως επικίνδυνη φάση. Το φαινόμενο δεν περιορίζεται στον Λίβανο. Στη Γάζα οι αρχές της Χαμάς έχουν ξεκινήσει εκστρατεία κατά των πρακτόρων & κάθε τόσο προσφέρουν αμνηστία σ' αυτούς που εγκαίρως θα παραδοθούν. Πώς φτάνει κανείς να πουλάει την πατρίδα του για το Ισραήλ, όταν εξ απαλών ονύχων έχει γευτεί την εχθρότητά του; Η περίπτωση του Καράμ -πλούσιος & με επιφανή πολιτική θέση με μέλλον, τι τον έσπρωξε να υπηρετήσει τον εχθρό του, μάλιστα από τη 10ετία του '80;- ανήκει στην κατηγορία των άπληστων που θέλει παραπάνω προνόμια. Υπάρχει & η αξιοπρόσεκτη δήλωση βουλευτή των φαλαγγιτών: «Πράκτορες δεν είναι μόνο εκείνοι που συνεργάζονται με το Ισραήλ, αλλά κι εκείνοι που δολοφονούν & καταστρέφουν την πατρίδα. Εμείς είμαστε υπέρ της εκτέλεσής τους, για να μείνουν στη χώρα μόνο οι φιλόπατρεις Λιβανέζοι». & αυτό είναι η ουσία. Γιατί τόσοι κατάσκοποι ανάμεσά τους; Αυτό δείχνει ότι ορισμένοι έχασαν την πίστη στην πατρίδα & στην πολιτική της ηγεσία, μάλιστα σε μια πολιτεία όπου το κράτος των κομμάτων, της φυλής & της θρησκείας υποσκελίζει το επίσημο. Είτε στη Γάζα είτε στον Λίβανο, όταν αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ζωή του & το μέλλον της οικογένειάς του γίνονται φτερό στον άνεμο χωρίς ελπίδα για το αύριο, το ηθικό φρόνημα κλονίζεται. Ετσι φαντάζει αποδεκτή η επιλογή της προδοσίας. Θα σταματήσει ο χορός των κατασκόπων εδώ ή θ' αποκαλυφθούν αύριο πιο βαρύγδουπα ονόματα; Ποιος είναι βέβαιος ότι δεν θα ξεπεταχτεί αύριο κάποιος κι από τη Χεζμπολάχ, μια & η δολοφονία του στελέχους της Α. Μεγνία στη Δαμασκό, πριν από 2 χρόνια, δεν είναι τυχαίο γεγονός; & όσον αφορά στη Χαμάς, έχουμε κι εδώ τη δολοφονία του στελέχους της Ελ. Μεπχούχ στα Εμιράτα!

BlackBerry ή ασφάλεια;

Η διαμάχη που συνεχίζεται μεταξύ αραβικών χωρών του Κόλπου & της καναδέζικης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας BlackBerry, έχει τους κώδικές της. Η αποκωδικοποίησή τους επιτυγχάνεται μόνο από ειδήμονες στις επικοινωνίες. Είναι εκείνοι οι 20άρηδες στον αραβικό κόσμο που βρήκαν στη BlackBerry ασφαλές καταφύγιο από τον έλεγχο του κράτους & τους αυστηρούς οικογενειακούς & θρησκευτικούς θεσμούς. Απολαμβάνουν πρώτη φορά πρωτόγνωρες προσωπικές ελευθερίες. Στα έξυπνα κινητά & στη BlackBerry συγκεκριμένα, υπάρχει ένας ελεύθερος ορίζοντας κατά της καταπίεσης & του σκοταδισμού. Δεν πρόκειται ούτε για κοινωνικό ζήτημα σε ένα συντηρητικό μέρος του αραβικού κόσμου, ούτε για τις ροζ σελίδες που προσφέρει, αλλά ούτε για την περιφρούρηση των ηθών της νεολαίας, όπως διατείνονται οι αραβικές αρχές. Είναι θέμα σύγκρουσης ανάμεσα στις προσωπικές ελευθερίες & την προτεραιότητα της εθνικής ασφάλειας. & όλοι αυτοί πιστεύουν πως είναι σε συνεχή πόλεμο με εσωτερικούς & εξωτερικούς εχθρούς. Οι εξουσιαστές προτιμούν να διοικούν άβουλη αγέλη & όχι ελεύθερα άτομα. Στη διαμάχη αυτή θα υπάρξει ένας νικητής. Ή η ασφάλεια ή η ελευθερία.

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22/08/2010&s=arwma-anatolhs&c=kosmos

Οι βρώμικοι & άγνωστοι πόλεμοι του Ομπάμα

Οι βρόμικοι & άγνωστοι πόλεμοι του Ομπάμα

Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ

Για εκατομμύρια Αμερικανούς & για δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη δεν ήταν τίποτε το καινούριο. Η «αποκάλυψη» ότι οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε παραστρατιωτικές επιχειρήσεις εκτός των ορίων της εθνικής & διεθνούς νομιμότητας θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί αναμάσημα. Οταν όμως η εφημερίδα Washington Post δημοσίευσε έρευνα για τους «Μυστικούς Πολέμους του Ομπάμα», η αίσθηση που προκλήθηκε ήταν μεγάλη.

Η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει ότι σε επιχείρηση της CIA στην Υεμένη σκοτώθηκαν 40 πολίτες, ενώ σε άλλη επιχείρηση της υπηρεσίας στο Πακιστάν οι παράπλευρες απώλειες έφτασαν τις 700.
Γρήγορα, τη σκυτάλη των αποκαλύψεων πήραν οι New York Times, κι από εκεί & μετά άλλες μικρότερες εφημερίδες, το Newsweek, δεκάδες blogs & πολιτικές ιστοσελίδες. Εκείνο που έκανε τη διαφορά τώρα, ήταν μια λεπτομέρεια: ο Δημοκρατικός Αφροαμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, υποστηρικτής της «ήπιας εξωτερικής πολιτικής» & αντίθετος στο δόγμα Μπους για μονομερή στρατιωτική δράση των ΗΠΑ, όχι μόνο συνέχισε όλους τους βρόμικους πολέμους που είχε αρχίσει ο προκάτοχός του, αλλά & τους είχε αυξήσει.

Οι δυνάμεις των ειδικών επιχειρήσεων είχαν ενισχυθεί με περισσότερο προσωπικό & περισσότερα χρήματα, έχοντας διευρύνει τις παράνομες επιχειρήσεις τους σε 75 χώρες έναντι των 60 χωρών-στόχων επί Μπους.

«Ο πρόεδρος Ομπάμα διεύρυνε σημαντικά το μυστικό πόλεμο των ΗΠΑ κατά της Αλ Κάιντα & άλλων ριζοσπαστικών ομάδων» έγραφε η Post, προσθέτοντας λίγο άρωμα δημοσιογραφικής αποκάλυψης με την επισήμανση ότι «εκτός από τις παραστρατιωτικές μονάδες που χρόνια τώρα δρουν στις Φιλιππίνες & την Κολομβία, νέες ομάδες διεξάγουν επιχειρήσεις στην Υεμένη, στη Μ. Ανατολή, την Αφρική & την Κεντρική Ασία».

Σύμφωνα με την έρευνα της εφημερίδας, πάνω από 13.000 «ειδικοί συνεργάτες» δρουν ανά την υφήλιο, οι 9.000 από τους οποίους διεκπεραιώνουν επιχειρήσεις στο Ιράκ & στο Αφγανιστάν, ενώ οι υπόλοιποι 4.000 μοιράζονται στις υπόλοιπες χώρες της μαύρης λίστας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.

Το κύριο μενού δράσης περιλαμβάνει δολοφονίες & επιθέσεις με τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους, καθώς & εκπαίδευση τοπικών αντιτρομοκρατικών μονάδων με από κοινού δράση στο τέλος των εκπαιδευτικών σεμιναρίων.

Στις επιχειρήσεις αυτές καταγράφονται εκατοντάδες παράπλευρες απώλειες μεταξύ αμάχων, κι όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία, σε μία μόνο επιχείρηση στην Υεμένη σκοτώθηκαν 40 πολίτες, ενώ σύμφωνα με τον πακιστανικό τύπο, 700 άμαχοι σκοτώθηκαν από τις επιχειρήσεις της CIA στο Πακιστάν το 2009. Αυτά τα εγκλήματα πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα στις ΗΠΑ, «χωρίς καν έναν ψίθυρο διαμαρτυρίας από το πολιτικό κατεστημένο & τα ΜΜΕ».

Το περιοδικό Atlantic Monthly, σχολιάζοντας τους βρόμικους πολέμους του Ομπάμα, διακρίνει θετικές διαφορές με τους αντίστοιχους του Μπους, με τη βασικότερη να είναι «ο έλεγχος που ασκείται τώρα στις επιχειρήσεις, σε σύγκριση με τον κύκλο των δολοφόνων που κατευθύνονταν από το γραφείο

του προέδρου Μπους & του αντιπροέδρου Τσένι». Χωρίς να αποσαφηνίζει για τι είδους έλεγχο των επιχειρήσεων μιλάει, το ίδιο περιοδικό επικρίνει την έλλειψη «κοινοβουλευτικού & δικαστικού ελέγχου ή έστω οποιουδήποτε ελέγχου από νομικές & δεοντολογικές αρχές».

Χωρίς ελέγχους

Στην πραγματικότητα, είναι ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, κι όπως αποκαλύπτει ο Τζακ Ντεβίν, πρώην πράκτορας της CIA, σήμερα έχουν εξασθενήσει & οι λίγοι έλεγχοι που είχαν επιβληθεί στη δεκαετία του '80 με το διαβόητο Ιράνγκεϊτ. Έτσι, υπό τον Ομπάμα το Πεντάγωνο όχι μόνο διεύρυνε τον κύκλο των παραστρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά τις διεκπεραιώνει με μεγαλύτερη αδιαφάνεια & απουσία κοινοβουλευτικού ελέγχου, από τις αντίστοιχες επιχειρήσεις της CIA.

Όσο για τους ανθρώπους του προέδρου; Είναι όλοι «άνθρωποι με προσωπική εμπλοκή στα προγενέστερα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα των ΗΠΑ», γράφει στην ιστοσελίδα του ο αμερικανικός κλάδος της Τέταρτης Διεθνούς, & αναφέρεται προσωπικά στους Ντιουάν Κλάριτζ & Μάικλ Βίκερς, που σήμερα δρουν στο Πακιστάν & το Αφγανιστάν αντίστοιχα, έχοντας στο βιογραφικό τους εμπλοκή στο Ιράνγκεϊτ & στη συνεργασία των ΗΠΑ με τους Μουτζαχεντίν & τους φανατικούς ισλαμιστές, κατά τον σοβιετο-αφγανικό πόλεμο του '80.

Στα «καλά παιδιά» του Ομπάμα καταχωρίζεται & ο Τζον Μπένετ, έχοντας αναλάβει τη διεύθυνση «παραστρατιωτικών επιχειρήσεων & μυστικών αποστολών ύψιστης ευαισθησίας» & όντας -σύμφωνα με το Newsweek- σταθμάρχης της CIA στο Ισλαμαμπάντ.

«Για έναν πρόεδρο που επικρίνεται & από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, είτε ως πολύ ήπιος είτε ως πολύ τραχύς, οι μυστικές επιχειρήσεις αποδεικνύονται εξαιρετικά χρήσιμο πολιτικό εργαλείο» συμπεραίνει η Post. Για τους προοδευτικούς Αμερικανούς όμως πρόκειται για μια «ανεύθυνη, εμπρηστική & επιθετική προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων». Αυτό που συνέβαινε πάντα, & συνεχίζεται σήμερα με αφροαμερικανικό στιλ.

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22/08/2010&id=195241

Η άφιξη του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ στην Κόστα Ρίκα εντάσσεται στο πλαίσιο για μια νέα διευθέτηση της "πίσω αυλής" των ΗΠΑ, ώστε να μπορεί η αυτοκρατορία να διεξάγει απερίσπαστη τους πολέμους της σε άλλα μήκη

«Ομπρέλα» Ουάσιγκτον στην Κ. Αμερική.

Η απόβαση 7.000 πεζοναυτών, 46 αμερικανικών πολεμικών πλοίων, 200 ελικοπτέρων & μαχητικών αεροσκαφών στην αποστρατιωτικοποιημένη & θεωρητικά ουδέτερη Κόστα Ρίκα επισφραγίζει τη νέα φάση της αμερικανικής πολιτικής στη Λατινική Αμερική.

Η κυβέρνηση της προέδρου Λάουρα Τσιντσίγια ανταποκρίθηκε άμεσα στο αίτημα της Ουάσιγκτον, προβάλλοντας ως επιχείρημα ότι τα μεξικανικά καρτέλ ναρκωτικών αλλάζουν τις παραδοσιακές οδούς διακίνησης & η ανάπτυξη ισχυρής στρατιωτικής δύναμης στον κεντροαμερικανικό ισθμό είναι απαραίτητη για να αποκοπεί αυτή τη νέα δίοδος & να είναι αποτελεσματικός ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών.

Το επιχείρημα του πολέμου κατά των ναρκωτικών έχει υπάρξει ακρογωνιαίος λίθος της πρόσφατης στρατηγικής της αμερικανικής επέμβασης στην περιοχή, αλλά έχει αποδειχθεί απολύτως αποτυχημένο καθώς είναι στις χώρες με τη μεγαλύτερη αμερικανική παρουσία όπου έχει αυξηθεί η παραγωγή ναρκωτικών, επισημαίνει ο αργεντίνος ακαδημαϊκός Ατίλιο Μπορόν. Στο βιβλίο του «Η σκοτεινή όψη της αυτοκρατορίας» υπενθυμίζει ότι στην Κολομβία η αμερικανική παρουσία δεν απέτρεψε την επέκταση των καλλιεργειών κόκας, ενώ στο Αφγανιστάν αυξήθηκε κατακόρυφα η παραγωγή όπιου & ηρωίνης.

Το επιχείρημα άλλωστε είναι, αν μη τι άλλο, αντιφατικό, καθώς οι ΗΠΑ θεωρούν δικαίωμά τους να καταπολεμούν τη διακίνηση ναρκωτικών στον πλανήτη αλλά είναι ανίκανες έως καχυποψίας, τονίζει άρθρο του Transnational Institute (διεθνής οργάνωση ακτιβιστών ακαδημαϊκών), να ελέγξουν τα σύνορά τους ή να περιορίσουν την εσωτερική κατανάλωση ναρκωτικών. Ενώ προωθούν τη στρατιωτική λύση για τον περιορισμό της παραγωγής ναρκωτικών σε άλλες χώρες, οι ΗΠΑ αποτελούν πλέον την πρώτη παγκόσμια παραγωγό μαριχουάνας, σύμφωνα με έρευνα του DSF (Επιστημονικό Ιδρυμα περί Ναρκωτικών), που φτάνει στα 35 δισ. δολάρια το χρόνο.

Για τον Ατίλιο Μπορόν η άφιξη του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ στην Κόστα Ρίκα εντάσσεται στο πλαίσιο της αυξανόμενης στρατιωτικοποίησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, της οποίας οι σημαντικότερες εκφράσεις στη Λατινική Αμερική είναι έως σήμερα η επαδραστηριοποίηση του Τέταρτου Στόλου, η υπογραφή της συμφωνίας για εγκατάσταση επτά βάσεων στην Κολομβία, η κατασκευή ενός τείχους ντροπής στα σύνορα με το Μεξικό, το πραξικόπημα της Ονδούρας ή η παραχώρηση νέων στρατιωτικών βάσεων στον Παναμά.

Είναι δύσκολο να πείσουν οι ΗΠΑ ότι οι περισσότερες από 20 βάσεις που εγκαθιστούν στην ήπειρο & οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν έχουν απλώς ως στόχο την καταπολέμηση των ναρκωτικών κι όχι να αντισταθμίσουν την απώλεια επιρροής που έφερε το νέο κύμα των αριστερών καθεστώτων, υπονομεύοντάς τα & ενισχύοντας με κάθε μέσο το νέο «δεξιό άξονα» που αναδύεται στην ακτή του Ειρηνικού με τη Χιλή, το Περού, την Κολομβία, τον Παναμά, την Κόστα Ρίκα, την Ονδούρα & το Μεξικό.

«Σε αυτή τη διεθνή συγκυρία όπου απειλούν με επιθέσεις κατά Ιράν & Β. Κορέας ίσως οι ΗΠΑ επιχειρήσουν να εξασφαλίσουν τον απόλυτο έλεγχο σε αυτό που αποκαλούν "Η Μεγάλη Αμερικανική Νήσος": μια τεράστια ήπειρος που ξεκινά από την Αλάσκα & καταλήγει στη Γη του Πυρός, καθοριστικής σημασίας για την αμερικανική εθνική ασφάλεια», καταλήγει ο Μπορόν.

«Πρόκειται για μια νέα διευθέτηση της "πίσω αυλής" των ΗΠΑ, ώστε να μπορεί η αυτοκρατορία να διεξάγει απερίσπαστη τους πολέμους της σε άλλα μήκη».

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΝΤΖΟΥ

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22/08/2010&id=195238

Η εξαχρείωση της δημοκρατίας - Η διαφθορά αποτελεί θεμελιακό πυλώνα του καπιταλισμού.

Η εξαχρείωση της δημοκρατίας

Του IGNACIO RAMONET

Η «υπόθεση Μπετανκούρ», που συνταράσσει τη Γαλλία με μια λαίλαπα ανακρίσεων, οικογενειακού μίσους, κρυφών επιταγών, ελλιπών λογιστικών εγγραφών, φορολογικών αδικημάτων, πολιτικών συμπαιγνιών & υποψιών για χρηματοδότηση του κόμματος του προέδρου Νικολά Σαρκοζί από σκοτεινές πηγές, αποκαλύπτει τη βαθιά ηθική κρίση που διαπερνά τη χώρα.

Ιδιοκτήτρια της αυτοκρατορίας καλλυντικών & αρωμάτων L'Oreal & κάτοχος μιας περιουσίας σχεδόν 17 δισεκατομμυρίων ευρώ, η Λιλιάν Μπετανκούρ βρίσκεται στο επίκεντρο ενός σκανδαλιστικού σίριαλ που μετατράπηκε σε κρατική υπόθεση. Όντως, συνομιλίες που υποκλάπηκαν από την κατοικία της αποκάλυψαν πως ο υπουργός Εργασίας Ερίκ Βερτ έκανε χρήση της επιρροής του - όταν ήταν υπουργός Οικονομικών & συνεπώς υπεύθυνος για τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών - ώστε η δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτρια της L'Oreal να προσλάβει την σύζυγό του Φλοράνς (με ετήσιο μισθό γύρω στα 200.000 ευρώ) για να διαχειρισθεί την περιουσία της...

Στο μεταξύ, ο Ερίκ Βερτ, ο οποίος ήταν ταυτόχρονα ταμίας του προεδρικού κόμματος UMP (Union pour un Mouvement Populaire, Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα), εισέπραξε δωρεές δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ σε ρευστό για τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας του Σαρκοζί το 2007 (1)... Υπάρχουν υπόνοιες πως ως αντάλλαγμα ο πρώην υπουργός Οικονομικών έκανε τα στραβά μάτια για ένα μέρος της κληρονομιάς της κ. Μπετανκούρ που δεν δηλώθηκε στην εφορία: ειδικότερα για διάφορους τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία & ένα νησί στις Σεϊχέλες, του οποίου το κόστος εκτιμάται στο μισό δισεκατομμύριο ευρώ... Φυσικά, ο κ. Βερτ αρνείται συλλήβδην τις κατηγορίες.

Η θλιβερή αυτή υπόθεση αποκτά μια ιδιαιτέρως απρεπή διάσταση όταν γνωρίζουμε πως ο Ερίκ Βερτ έχει επιφορτιστεί παράλληλα με το καθήκον να φέρει σε πέρας τη σκληρή μεταρρύθμιση στις συντάξεις που θα πλήξει εκατομμύρια χαμηλόμισθους... Μέσα σε μια ατμόσφαιρα με ισχυρές κοινωνικές εντάσεις & βίαια ξεσπάσματα εκ μέρους των περιθωριοποιημένων (παιδιά μεταναστών, αθίγγανοι), αυτή η «υπόθεση Μπετανκούρ» αναζωπυρώνει την προαιώνια αντιπαράθεση ανάμεσα στις ελίτ & στον λαό. «Το κοινωνικό κλίμα», διαπιστώνει ο φιλόσοφος Μαρσέλ Γκοσέ, «είναι σήμερα εμποτισμένο από μια λανθάνουσα διάθεση για εξέγερση & από ένα αίσθημα ριζικής αποστασιοποίησης απέναντι στους κυβερνώντες (2)».

Η Γαλλία δεν είναι η μόνη δημοκρατία η οποία διαβρώνεται από τη διαφθορά ορισμένων πολιτικών υπευθύνων & από τη διαρκή σύγχυση που συντηρούν αρκετοί από αυτούς ανάμεσα στο δημόσιο αξίωμα & το ατομικό κέρδος. Θυμόμαστε, λόγου χάρη, το πρόσφατο σκάνδαλο με τις καταχρηστικές δαπάνες των βρετανών βουλευτών, το οποίο αναμφίβολα συνέβαλε στην εκλογική καταβαράθρωση των Άγγλων Εργατικών στις 6 του περασμένου Μαΐου. Στην Ιταλία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την επιχείρηση «καθαρά χέρια» που καρατόμησε την πολιτική τάξη, η διαφθορά εξαπλώνεται & πάλι, σαν μετάσταση, ενώπιον μιας παραλυμένης & στερημένης ιδεών αριστεράς.

Το Ελεγκτικό Συνέδριο της Ιταλίας, στην τελευταία του έκθεση, επιβεβαιώνει πως ο αριθμός των αδικημάτων ενεργητικής διαφθοράς στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων τον τελευταίο χρόνο διογκώθηκε κατά ποσοστό άνω του 150%(3). Και τι να πούμε για την Ισπανία, καταπονημένη από τις πολλαπλές περιπτώσεις διαφθοράς πολιτικών που σχετίζονταν με τους «μεγιστάνες της οικοδομής», οι οποίοι πλούτισαν χάρη σε μια πολύ βολική ανοχή απέναντι στον κατασκευαστικό τομέα & την πολεοδόμηση.

Σε παγκόσμια κλίμακα, η διαφθορά ακουμπά, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, δομικές κοινωνικές συνιστώσες. Οι πρακτικές της αποκτούν τις συνηθισμένες μορφές της εγκληματικότητας του εκφαυλισμού: υπεξαίρεση χρημάτων, «μαγείρεμα» συμβάσεων με το Δημόσιο, κατάχρηση κοινωνικών αγαθών, δημιουργία & χρηματοδότηση πλασματικών θέσεων εργασίας, φορολογικές απάτες, απόκρυψη κεφαλαίων που προέρχονται από παράνομες δραστηριότητες κ.λ.π. Επαληθεύεται έτσι πως η διαφθορά αποτελεί θεμελιακό πυλώνα του καπιταλισμού.

Ο δοκιμιογράφος Μοϊσές Ναΐμ αποφαίνεται πως, κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών, «οι δραστηριότητες των παράνομων δικτύων & των συνεργατών τους από τον νομικό κόσμο, δημόσιο ή ιδιωτικό, θα έχουν μια πολύ πιο σημαντική επίδραση στις διεθνείς σχέσεις, τις στρατηγικές οικονομικής ανάπτυξης, την προαγωγή της δημοκρατίας, το εμπόριο, τα δημόσια οικονομικά, τη μετανάστευση, την παγκόσμια ασφάλεια, με δύο λόγια στον πόλεμο & στην ειρήνη, από αυτή που είχαμε μέχρι τώρα φανταστεί (4)».

Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, κάθε χρόνο, σε παγκόσμια κλίμακα, οι κινήσεις κεφαλαίων που προέρχονται από διαφθορά, εγκληματικές δραστηριότητες & φοροδιαφυγή & κατευθύνονται προς φορολογικούς παραδείσους, αγγίζουν το αστρονομικό ποσό των 1.600 δισεκατομμυρίων ευρώ... Από αυτά, περίπου 250 δισεκατομμύρια αντιστοιχούν στις φορολογικές απάτες που λαμβάνουν χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση & μόνο. Αν έρρεαν ξανά στη νόμιμη οικονομία, αυτά & μόνο αυτά τα 250 δισεκατομμύρια ευρώ θα επέτρεπαν να αποφύγουμε τα προγράμματα λιτότητας & την περικοπή των συντάξεων που τόση κοινωνική οδύνη προκαλούν στις μέρες μας.

Κανείς κυβερνών δεν πρέπει να ξεχνά πως η δημοκρατία είναι πρωταρχικά η ανάληψη ενός ηθικού έργου, θεμελιωμένου πάνω στην αρετή & σε ένα σύστημα ανώτερων αξιών που δίνει ένα συγκεκριμένο νόημα στην άσκηση της εξουσίας. Ο κοινωνιολόγος Χοσέ Βιδάλ-Μπενέιτο, σε ένα βιβλίο του που δημοσιεύθηκε πρόσφατα (5), μετά τον θάνατό του, μας το υπενθυμίζει: «Οταν σε μια δημοκρατία οι κυριότερες πολιτικές δυνάμεις, σε πλήρη μαφιόζικη σύμπνοια, τα βρίσκουν μεταξύ τους προκειμένου να παραπλανήσουν τους πολίτες», η δημοκρατία πέφτει σε ανυποληψία, η πολιτική εξευτελίζεται, η αποχή ενισχύεται &, το πιο επικίνδυνο απ' όλα, η άκρα δεξιά ισχυροποιείται. Για να καταλήξει: «Μια κυβέρνηση εξαχρειώνεται εξαιτίας της διαφθοράς &, όταν υπάρχει διαφθορά στους κόλπους μιας δημοκρατίας, είναι η ίδια η δημοκρατία που βρίσκεται ξαφνικά εξαχρειωμένη».

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22/08/2010&id=195237

(1) Στη Γαλλία, ο νόμος της 11ης Απριλίου του 2003 για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων περιορίζει τις δωρεές εκ μέρους φυσικών προσώπων στα 7.500 ευρώ ετησίως.

(2) Marcel Gauchet, «L'affaire Woerth reactive le contentieux entre le peuple et les elites» («Η υπόθεση Βερτ αναζωπυρώνει την αντιδικία ανάμεσα στον λαό & στις ελίτ»), Le Monde, Παρίσι, 18 Ιουλίου 2010.

(3) Clarin, Μπουένος Αϊρες, 17 Φεβρουαρίου 2010.

(4) Moises Naim, Ilicito, Debate, Μαδρίτη, 2006.

(5) Jose Vidal-Beneyto, La corrupcion de la democracia («Η εξαχρείωση της δημοκρατίας»), Catarata, Μαδρίτη, 2010.

Οι κερδοσκόποι της κλιματικής αλλαγής - Η λογική της καπιταλιστικής διαχείρισης συνοψίζεται στη φράση «όσο πιο ακραία τα καιρικά φαινόμενα, τόσο πιο πολλά τα λεφτά που μπορεί να κερδηθούν»

Οι κερδοσκόποι της κλιματικής αλλαγής

Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ

Καθώς οι εικόνες των καταστροφών από τα ακραία καιρικά φαινόμενα που σαρώνουν το βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη εξακολουθούν να κυριαρχούν στην ειδησεογραφία, ένα λογικό παράδοξο κάνει αισθητή την ύπαρξή του: όσο επιβεβαιώνονται οι επιστημονικές προειδοποιήσεις για την κλιματική αλλαγή, τόσο βαλτώνουν οι διεθνείς προσπάθειες για συναινετική πολιτική λύση στο περιβαλλοντικό πρόβλημα.

Οι πλημμύρες προκάλεσαν μεγάλο πόνο στους Πακιστανούς, αλλά οι φαρμακευτικές είδαν τις μετοχές τους να ανεβαίνουν στα χρηματιστήρια (κάτω) του κόσμου με τα 1,5 εκατ. εμβόλια που παρήγγειλε ο ΠΟΥ.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα, η τελευταία σύνοδος των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή ναυάγησε στη Βόννη, & ο ίδιος ο γ.γ. του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν δήλωσε ότι δεν είναι καθόλου αισιόδοξος ούτε για τη νέα διεθνή κλιματική σύνοδο που θα γίνει στο Κανκούν του Μεξικού τον ερχόμενο Νοέμβριο.

Παραλογισμός

Όλα δείχνουν ότι η απώλεια της λογικής είναι η πρώτη συνέπεια της κλιματικής αλλαγής. Όμως, πολιτικοί αναλυτές & οικονομολόγοι έχουν άλλη γνώμη. Επιμένουν ότι δεν πρόκειται για παράλογο, αλλά απλώς για ένα παράδοξο φαινόμενο που προκύπτει από τη λογική της καπιταλιστικής διαχείρισης & συνοψίζεται στη φράση «όσο πιο ακραία τα καιρικά φαινόμενα, τόσο πιο πολλά τα λεφτά που μπορεί να κερδηθούν».

Είναι η κυνική διατύπωση της αντίστοιχα κυνικής πραγματικότητας, ότι ο καπιταλισμός «διαθέτει την εφευρετικότητα που τον κάνει να εκμεταλλεύεται με απίστευτη κερδοσκοπική δημιουργικότητα οτιδήποτε κι αν συμβαίνει» όπως εύστοχα σημειώνει στο blog του ο Τζέρι Γκολντ, ένας όχι & τόσο γνωστός αριστερός οικονομολόγος.

Η «κερδοσκοπική δημιουργικότητα» είναι η δραστηριότητα εκείνων που αποκομίζουν οικονομικά οφέλη από τις κλιματικές αλλαγές, & δυστυχώς για τον πλανήτη, είναι πολλοί: πολυεθνικές εταιρείες όλων των κλάδων της οικονομίας, κερδοσκόποι, παρασκηνιακές ομάδες πίεσης (τα γνωστά λόμπι), προμηθευτές αγαθών πρώτης ανάγκης, τράπεζες & κυβερνήσεις. Όλοι συνωστίζονται για το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας που τους προσφέρεται στο πιάτο: η αντίληψη ότι η ευθύνη για τη διαχείριση των περιβαλλοντικών κρίσεων βαραίνει αποκλειστικά τον βιομηχανοποιημένο κόσμο, σημαίνει ότι οι ίδιοι που τις προκαλούν είναι αυτοί που καλούνται & να τις διαχειριστούν.

Πώς βγαίνει όμως το χρήμα; Υπάρχουν παραδείγματα. Η απαγόρευση των ρωσικών εξαγωγών σιτηρών αύξησε κατακόρυφα τις τιμές τους αναστατώνοντας τη διεθνή αγορά. Αυτό, θεωρήθηκε από τους άλλους εξαγωγείς «ανωτέρα βία» που επέβαλε αναθεώρηση των υφιστάμενων συμβολαίων. Τα νέα συμβόλαια στήθηκαν με βάση τις νέες αυξημένες τιμές, ενώ εταιρείες όπως η Glencore, η Syngenta & η Monsanto κάλυψαν τα ρωσικά κενά, πουλώντας γενετικά τροποποιημένα σιτηρά, προετοιμάζοντας «ένα ολοκληρωτικό καθεστώς στη διεθνή αγορά τροφίμων».

Οι κερδοσκόποι από τη μεριά τους έδρασαν με φαντασία, ανακαλύπτοντας νέους κερδοφόρους τομείς για επενδυτές, με χαρακτηριστικότερο το λεγόμενο δείκτη CDDs (Cooling Degree Days- Ημέρες Αξιολόγησης Ψύξης). Τι είναι αυτό; Με δεδομένη την αυξημένη χρήση κλιματιστικών κατά τις περιόδους καύσωνα, σπεκουλάρουν για την αναμενόμενη ζήτηση ενέργειας, σε προοπτική μερικών μηνών.

Μετά, έρχονται τα λόμπι. Παράδειγμα, οι ΗΠΑ. Σύμφωνα με την ερευνήτρια Μαριάν Λαβέλ,140 επενδυτικές, ενεργειακές & διατροφικές επιχειρήσεις δαπανούν πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια ετησίως για δωρεές στα κόμματα, εξασφαλίζοντας έτσι το πάγωμα περιβαλλοντικών νομοθεσιών που πλήττουν τα άμεσα οικονομικά τους συμφέροντα. Κάπου ανάμεσα στα λόμπι & το Κάπιτολ Χιλ «παίζουν» οι εταιρείες της πράσινης τεχνολογίας, καθώς σύμφωνα με τις εκθέσεις της Γενικής Γραμματείας του ΟΗΕ, η αγορά των ήπιων τεχνολογιών εκτιμάται ότι ξεπερνά τα 20 τρισεκατομμύρια δολάρια

Για τους προμηθευτές προϊόντων πρώτης ανάγκης, τα πράγματα είναι απλούστερα. Για παράδειγμα, στο Πακιστάν δόθηκαν ήδη περίπου 70.000 σκηνές, μόνο από τις υπηρεσίες του ΟΗΕ, ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, μετά το περσινό σκάνδαλο για την πανδημία γρίπης, εμφανίζεται αμόλυντος & ζητάει «προετοιμασία φαρμάκων για 1,5 εκατομμύρια περιπτώσεις ασθενών» ανοίγοντας μια νέα, ευκαιριακή αλλά αναπόφευκτη, αγορά για τις (αμαρτωλές) φαρμακευτικές.

Η πρόληψη ως μπίζνα

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα δημιουργούν ανθηρό οικονομικό περιβάλλον & για τους κατασκευαστές συστημάτων πρόληψης, με παράδειγμα την Ιρλανδία που ανακοινώνει υψηλά κονδύλια αντιπλημμυρικών έργων που θα αναλάβουν ιδιωτικές εταιρείες.

Τέλος, οι τράπεζες. Τόσο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όσο & η Παγκόσμια Τράπεζα σπεύδουν να συνδράμουν οικονομικά τις πληγείσες χώρες εγκρίνοντας υπέρογκα-εξπρές δάνεια. Με μια λεπτομέρεια: τα δάνεια προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα & απαιτούν τους ίδιους όρους σκληρών μέτρων λιτότητας, απολύσεων & μειώσεων μισθών.

Είτε μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος, είτε φιλανθρωπική αρωγή, όλες οι παραπάνω δραστηριότητες προσφέρουν κέρδος. Κι αυτό είναι που πρέπει να διασφαλιστεί, σε έναν καπιταλισμό που σέβεται τον εαυτό του περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο.

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=195236

Ο Καιρός - Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης 22-08-2010

Ο Καιρός

Οποιος νομίζει ότι η Ελλάδα δεν αλλάζει και μάλιστα σε νοοτροπία απατάται. Μια τρομερή αλλαγή είναι που η Αθήνα ερήμωνε πάντα μια βδομάδα πριν από το Δεκαπενταύγουστο και άρχιζε να γεμίζει μετά της Παναγίας, ενώ φέτος είχε λαό πριν από το Δεκαπενταύγουστο και ερήμωσε μετά.

Σου λέει ο κόσμος «άσε να δούμε μήπως κάνει κανένα θαύμα η χάρη της και βλέπουμε». Είδε ότι η χάρη της δεν έκανε κανένα θαύμα και τα μούντζωσε για διακοπές, διαπιστώνοντας ενδεχομένως ότι η μόνη ισχυρή Παναγία αυτή τη στιγμή είναι η εκτοξευόμενη κατά παντός υπευθύνου, και να με συμπαθά η χάρη της.

Επάνω στη σύγχυση ήρθε στην Αθήνα, προσκαλεσμένος της κυβέρνησης, ο ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου, για τρεις μέρες. Την τρίτη και αφού αναστήθηκε η σχέση Αθήνας-Τελ Αβίβ, που παρέπαιε μεταξύ ανυπαρξίας και μυστικότητας, απήλθε.

Από τους τόνους μελάνης στις αναλύσεις γι' αυτή την επίσκεψη λείπει ένα -ίσως το πιο σημαντικό- στοιχείο: το χρήμα.

Είτε από αμερικανοκινούμενες συμβουλές, είτε αυτοβούλως, ο πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, άνοιξε τον δίαυλο Ελλάδας-Ισραήλ σε πολύ υψηλούς τόνους, όχι τυχαία, παράλληλα με την τουρκική απροθυμία να συμμετάσχει η Αγκυρα στον πόλεμο κατά του Ιράν.

Ελπίζει έτσι να εισαγάγει την Ελλάδα ως παράγοντα σε μια σύγκρουση, στο πλευρό αυτού που θεωρεί νικητή (ΗΠΑ - Ισραήλ), προσδοκώντας και τα αντίστοιχα πολιτικοοικονομικά οφέλη. Τα οποία, βεβαίως, δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένα. Οπως δεν είναι εξασφαλισμένο και το αποτέλεσμα της σύγκρουσης. Το μήνυμα, όμως, του Γ. Παπανδρέου προς τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, όπως και στο παγκόσμιο πανίσχυρο εβραϊκό κεφάλαιο είναι σαφές: «Η Ελλάδα είναι καλό παιδί και είναι εδώ».

Σε εποχές οικονομικής δυσπραγίας, όπου η πλειονότητα των δανειστών σου και όσων σε εκβιάζουν και κερδοσκοπούν εις βάρος σου ανήκουν στο ισχυρότερο οικονομικό λόμπι, η ιδέα να προσπαθήσεις να το προσεταιριστείς μπορεί να μην ακούγεται κακή.

Πρέπει, όμως, να λάβεις υπόψη σου ότι το αντάλλαγμα που ζητάει συνήθως το κεφάλαιο μεταφράζεται σε αιματοχυσία. Στην οποία πρέπει να συμμετάσχεις. Και πρέπει να λάβεις υπόψη σου, επίσης, ότι σ' αυτές τις «συμμαχίες», που δεν είναι εδραιωμένες σε στέρεες βάσεις, ο αδύναμος που θα θελήσει να μην είναι πιστός και αφοσιωμένος τιμωρείται με πανάκριβο τίμημα.

Οι διπλωματικές σχέσεις πρέπει να διατηρούνται με όλους. Οι αποκλεισμοί ανήκουν στη νοοτροπία των ανηλίκων. Αλλά καλό είναι να διατηρούνται με τέτοιον τρόπο ώστε να μη δίνεται η εξωπραγματική εντύπωση ότι π.χ. η Ελλάδα θα αναπληρώσει το γεωπολιτικοστρατηγικό κενό της Τουρκίας (γιατί η Ελλάδα δεν βρίσκεται εκεί που είναι η Τουρκία), ούτε η εντύπωση ότι η Ελλάδα εγκαταλείπει τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο για να «γείρει» προς το Ισραήλ.

Ο Τύπος μπορεί να γράφει ό,τι θέλει -και συχνά γράφει πολύ αξιόλογες αναλύσεις- αλλά είναι δουλειά των κυβερνήσεων να ξεκαθαρίζουν απολύτως τα πράγματα.

Την περασμένη Δευτέρα η κυβέρνηση έριξε στη δημοσιότητα το σχέδιό της για νέο εκλογικό νόμο, σύμφωνα με το οποίο 120 βουλευτές θα εκλέγονται από λίστα και 180 με σταυρό σε μονοεδρικές περιφέρειες. Ετσι, 120 βουλευτές θα είναι του κόμματος και 180 του λαού των δύο μεγάλων κομμάτων. Ο υπόλοιπος λαός δεν χρειάζεται εκλογικό νόμο, χρειάζεται λογικό νόμο. Αλλά πού να τον βρει.

Πάνω από 20.000.000 Πακιστανοί έχουν μείνει άστεγοι από τις πλημμύρες στη βορειοδυτική χώρα, εκεί όπου ο στρατός πέρυσι είχε ξεσπιτώσει χωριά, κυνηγώντας Ταλιμπάν. Φαντάζομαι ότι τα νερά δεν ξεχώρισαν χωρικούς, στρατιώτες, Ταλιμπάν. Αλλά αυτό δεν γίνεται μάθημα για κανέναν.

Μετά από 88 χρόνια σιωπής ξανάγινε λειτουργία, στην Παναγία τη Σουμελά, στον Πόντο, αυτή τη φορά από τον πατριάρχη. Μετά ξαναλειτούργησε η σιωπή.

Πέθανε 87 ετών ο Δημήτρης Ιωαννίδης, που έδεσε τη χώρα στα κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ από τον Νοέμβριο του 1973 ώς τον Ιούλιο του 1974, που έδεσε την Κύπρο στα κελιά του Αττίλα.

Η κυβέρνηση της Σλοβακίας αρνείται να συμμετάσχει στον οικονομικό μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας, με το σκεπτικό ότι κανείς δεν βοήθησε τη Σλοβακία να βγει από την κρίση την περασμένη επταετία. Και δεν χαίρεται;

Κάποιοι αλευροβιομήχανοι βρήκαν αφορμή από την απαγόρευση εξαγωγής σιτηρών της Ρωσίας για να ακριβύνουν το αλεύρι για όλα τα προϊόντα του. Δεν θυμάμαι οι ίδιοι να μείωσαν ως και 50% τις τιμές, που έπεσαν τόσο, την προηγούμενη διετία.

Ο εκ των ιδιοκτητών του Google Ερικ Σμιτ δήλωσε χωρίς περιστροφές ότι «η κοινωνία δεν είναι προετοιμασμένη για την έκθεση της προσωπικής της ζωής που συνεπάγεται η χρήση του Διαδικτύου». Το τραγικό δεν είναι που το Διαδίκτυο και η Google ειδικότερα προωθούν με κάθε τρόπο την παρακολούθηση, αρχειοθέτηση και εμπορία κάθε στιγμής κάθε πολίτη επί της Γης. Το τραγικό είναι που πάρα πολλοί πολίτες ζητάνε όλο και μεγαλύτερη πρόσβαση σε πληροφορίες που είναι αποτέλεσμα παρακολούθησης!

Με γεια τις αλυσίδες σου, χρυσό μου. Μόνος σου τις έφτιαξες για να παίζεις κουβαδάκια.

Και στη γαλλική Κυανή Ακτή, από τη Νίκαια μέχρι τα σύνορα με την Ισπανία, όποια κυκλοφορεί στον δρόμο με το μαγιό και όποιος κυκλοφορεί γυμνός απ' τη μέση και πάνω πληρώνει πρόστιμο 38 ευρώ! Αν κυκλοφορείς χωρίς μαγιό ή γυμνός απ' τη μέση και κάτω, πληρώνεσαι.

Ο Α. Σαμαράς διέγραψε από βουλευτή της Ν.Δ. τον Χρ. Μαρκογιαννάκη, επειδή δήλωσε ότι μπορεί να κατέβει υποψήφιος περιφερειάρχης Κρήτης εναντίον του Ι. Πλακιωτάκη, που όρισε ο πρόεδρος της Ν.Δ. Είναι ένα θέμα που θα απασχολεί την πολιτική σκηνή για πολλά χρόνια ακόμα.

Στον αδελφοκτόνο πόλεμο της Αριστεράς οφείλεται το ναυάγιο της υποψηφιότητας Διονύση Τσακνή για το Δήμο Αθηναίων. Αν είχε μάτια καθαρά για να δει η Αριστερά θα διαπίστωνε ότι εκεί οφείλεται και το δικό της διαχρονικό ναυάγιο.

250 υπαλλήλους του ΣΔΟΕ ανήγγειλε ότι εξαπολύει το υπουργείο Οικονομίας τον Σεπτέμβριο για να μπαλώσουν την μέχρι τώρα τρύπα των 2,6 δισ. ευρώ στα έσοδα του κράτους. Και στα έσοδα των εφοριακών, βεβαίως.

Και η Ρωσία συμφώνησε να φυλάει τα σύνορα Αρμενίας-Τουρκίας μέχρι το 2044. Φαντάζομαι ότι ίδρωσαν για να την πείσουν οι Αρμένιοι.

ΥΓ Τρεις επώνυμοι Αμερικανοί γιατροί καταγγέλλουν με στοιχεία το σύστημα διαπλοκής φαρμακοβιομηχανιών-γιατρών-νοσοκομείων, ότι εφευρίσκει ασθένειες για να παράγει φάρμακα και να θησαυρίζει. Περίεργο! Γίνονται αυτά στην πολιτισμένη Δύση;

Με κείνη την απάτη του ιού της γρίπης, που ξοδέψαν οι λαοί κάτι δισεκατομμύρια ευρώ και πέθαναν και άνθρωποι απ' το εμβόλιο τι γίνεται; Τίποτε; Καλά· έλεγα μήπως υπάρχει ευαισθησία, όπως για το έλλειμμα της Ελλάδας, ας πούμε ή για την απειλή εξαφάνισης του μικρού πράσινου πετροφάγου. Δεν ξέρεις ποιος είναι ο μικρός πράσινος πετροφάγος;; Γιατί, ξέρεις ποιος ήταν ο ιός της γρίπης;

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22/08/2010&s=o-kairos

Ως πολιτισμικοί «κληρονόμοι» της άμεσης δημοκρατίας - Η αυτοδιοίκηση καταφύγιο της δημοκρατίας

Η αυτοδιοίκηση καταφύγιο της δημοκρατίας

Ως πολιτισμικοί «κληρονόμοι» της άμεσης δημοκρατίας, οφείλαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η τοπική αυτοδιοίκηση είναι η αυτονομία της πολιτικής, που είναι η ψυχή και ο σκοπός της δημοκρατίας. Επομένως, ανεξαρτήτως της υποβάθμισής της από το λυμφατικό αντιπροσωπευτικό πολίτευμα, παριστά την πεμπτουσία της ύπαρξης του δρώντος λαού.

Ο,τι δεν βρίσκει έδαφος στην κεντρική αντιπροσώπευση, εκφράζεται στην Τ.Α. Ο,τι πρωτότυπο, αιρετικό, αντισυμβατικό και αντισυστημικό ωφελεί τους πολίτες, εφαρμόζεται πρωτίστως σε τοπικό επίπεδο. Αυτό δείχνουν τα πρωτοποριακά υποδείγματα της πολιτικής πράξης ανά τον κόσμο. Στους καιρούς, μάλιστα, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οργάνωση της οικονομίας και της διοίκησης σε πρωτογενείς αυτοδιαχειριζόμενες οντότητες και τοπικούς συνεταιρισμούς, με τον απαραίτητο συντονισμό τους σε υπερτοπικό επίπεδο, προβάλλεται ως η πρόσφορη λύση τής ισομερούς και λελογισμένης «απο-ανάπτυξης», έναντι του καταστροφικού τρόπου συναρμογής των παραγωγικών μέσων, που η υπερσυγκέντρωση των πόρων και η ασυδοσία των αγορών προκάλεσε. Ως εκ τούτου, η αυτοδιοίκηση είναι ο εναλλακτικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας.

Τώρα που, υπό την πίεση της «τριαρχίας», φαίνεται πως θα διασπαστούν και θα σκορπιστούν στους αγοραίους ανέμους όσες κοινωφελείς επιχειρήσεις απέμειναν, η Τ.Α. καλείται να αναδείξει την αληθινή της φύση με την ανάληψη του έργου τής παραγωγής, οργάνωσης και διανομής των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών, σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες. Επομένως, της άποψης ότι οι εκλογές του Νοεμβρίου αφορούν ένα άλλο, άσχετο με το μνημόνιο της ετερονομίας, πεδίο δημοσίων λειτουργιών, υπορρέει ανεπίτρεπτη σκοπιμότητα.

Εωλη, εξάλλου, είναι η «τεχνοκρατική» αντίληψη ότι μόνον οι «εμπειρικοί» τεχνοκράτες της αυτοδιοίκησης, απ'όπου και αν προέρχονται, μπορούν να την υπηρετήσουν αποτελεσματικά. Η διόλου αθώα «υποσημείωση» αυτής της δεύτερης αντίληψης ότι η αυτοδιοικητική διαχείριση είναι επιτυχημένη εάν παρουσιάζει μηδενικά ελλείμματα ή ακόμη και πλεονάσματα (ωσάν η οργάνωση των κοινωνικών υποθέσεων να προσομοιάζει με επιχειρηματική δράση) είναι προφανώς ου-τοπική. Εφαρμόζει την πολιτική της ελαχιστοποίησης των αναγκών, προς την οποία αντιστοιχούνται οι δαπάνες, κάτι που είναι ασύμβατο με τις έννοιες της αυτοδιοίκησης και της οργανωτικής αυτονομίας των συλλογικών αγαθών. Ακριβώς αυτό, η εφαρμογή δηλαδή του μηδενικού δημοσιονομικού ελλείμματος, ως πολιτική της Ε.Ε. και της τριμερούς επιτήρησης, καταργεί τον κοινωνικό αυτοπροσδιορισμό και απαγορεύει την εναλλακτική κοινωνική οικονομία.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Τ.Α., ως καταφύγιο της δημοκρατίας, ιστορικά αναγεννήθηκε «στων Ελλήνων τις κοινότητες» επί τουρκοκρατίας και στην ελεύθερη Ελλάδα επί γερμανικής κατοχής. Υποστασιοποιήθηκε ως πολιτικό μόρφωμα σε αντιπαλότητα με το αυταρχικό -έστω και ελεύθερο- υδροκεφαλικό κράτος. Ηταν, ως εκ τούτου, ειρωνεία της Ιστορίας να ρίξει το μνημόνιο τη ζοφερή σκιά της επικυριαρχίας και στον «Καλλικράτη».

Κατ' αρχήν η συμβολική του ονομασία, που παραπέμπει στις ανυπέρβλητες και ακριβείς συλλήψεις του κλασικού αρχιτέκτονα, δεν δικαιώνεται με τις ασυμμετρίες και πολλούς τεχνητούς προσδιορισμούς των ορίων και των αρμοδιοτήτων.

Οι δήμοι οροθετήθηκαν εντός των καταργουμένων νομών, χωρίς να περιλαμβάνουν πάντα τις όμοιες, συγγενείς ή συμπληρωματικές, γεωφυσικές, οικολογικές, παραγωγικές, αναπτυξιακές, πολιτισμικές και πληθυσμιακές ενότητες. Η χάραξη των περιφερειών ακολούθησε την από 15ετίας «πεπατημένη», πολιτικά και αναπτυξιακά ανορθολογική γραμμή, με τον διορισμένο υπερ-περιφερειάρχη σημαντικό κρατικό πυλώνα. Οι μικροκομματικές σκοπιμότητες και ο φόβος αντισυνταγματικοτήτων (που θα εξέλιπαν εάν η διαίρεση, οι συνενούμενες δομές, το εκλογικό σύστημα και η ανακατανομή των βουλευτικών εδρών αποτελούσαν ένα ενιαίο όλο) οδήγησαν στην κολοβωμένη μορφή του.

Από το μνημόνιο εξάλλου προκύπτει ότι αυτή η επιμερισμένη θέαση αποβλέπει και στην εξοικονόμηση πόρων για τη μείωση του ελλείμματος, δηλαδή για τους δανειστές μας. Αρχίζει, δυστυχώς, την εφαρμογή του ως «απόφυση» του ετερόνομου συστήματος, όχι πια μόνο του αυταρχικού κράτους, αλλά και της χρηματοπιστωτικής «Διεθνούς». Επομένως, η αποκατάσταση της αυτονομίας και η «ιδεολογική» έκφραση της Τ.Α., ως επαναφορά του νοήματος και της αλήθειας της πολιτικής λειτουργίας, περνά στα χέρια των τοπικών κοινωνιών, όπως άλλοτε.

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Του ΑΛΕΞΗ Π. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, πρόεδρος της Ενωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ) a-mitrop@otenet.gr

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=195234

Ο τετραγωνισμός του κύκλου δεν έχει ακόμη επιτευχθεί...

Ο τετραγωνισμός του κύκλου

Του ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑ Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών nmarav@pspa.uoa.gr

Στις σύγχρονες οικονομίες οι στόχοι οικονομικής πολιτικής, που τίθενται από τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, αναμένεται να επιτευχθούν με τη συνεπή εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων.

Έτσι για παράδειγμα, όταν επιδιώκεται αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας και της απασχόλησης, πρέπει, μεταξύ άλλων, να αυξηθούν οι δημόσιες επενδύσεις και να διοχετευτεί ρευστότητα από το τραπεζικό σύστημα στην αγορά. Επίσης, όταν επιδιώκεται αύξηση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας, πρέπει να συγκρατηθεί το κόστος παραγωγής, να βελτιωθεί η παραγωγικότητα, να μειωθεί η έμμεση φορολογία και να αυξηθεί ο ανταγωνισμός στην αγορά, προκειμένου να μειωθούν οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών. Ακόμη, όταν επιδιώκεται προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, πρέπει να μειωθεί η φορολογία και να περιοριστούν τα κάθε μορφής εμπόδια στην εγκατάσταση επιχειρήσεων.

Στη σημερινή συγκυρία, οι βασικότεροι στόχοι της οικονομικής πολιτικής που έχουν τεθεί προκειμένου να ξεφύγει η ελληνική οικονομία από την ύφεση είναι, μεταξύ άλλων, αύξηση του ΑΕΠ και μείωση της ανεργίας, αύξηση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων.

Όμως οι στόχοι αυτοί επιδιώκεται να επιτευχθούν με μέτρα οικονομικής πολιτικής που δεν προσφέρονται για το σκοπό αυτό. Συχνά μάλιστα, επιφέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα. Ετσι, π.χ., δεν μπορεί να αυξηθεί η οικονομική δραστηριότητα και να μειωθεί η ανεργία με μείωση των δημόσιων επενδύσεων και περιορισμένη ρευστότητα. Ούτε είναι δυνατόν να μειωθούν οι τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών και να αυξηθεί, έτσι, η διεθνής ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, όταν αυξάνεται η έμμεση φορολογία, όσο κι αν περιορίζεται το εργατικό κόστος και επιχειρείται αύξηση του ανταγωνισμού με άνοιγμα αγορών και κλειστών επαγγελμάτων. Τέλος, δεν προσελκύονται ιδιωτικές επενδύσεις, με δεδομένη την υποτονικότητα της εγχώριας ζήτησης, όταν αυξάνεται η φορολογία των επιχειρήσεων και δεν περιορίζονται άμεσα τα εμπόδια.

Προφανώς, όλα αυτά είναι πολύ γνωστά, αλλά υπάρχει αδήριτη ανάγκη μείωσης των δημόσιων δαπανών (άρα και των δημόσιων επενδύσεων) και αύξηση των δημόσιων εσόδων, με αύξηση των φόρων, για να περιοριστεί το δυσθεώρητο δημοσιονομικό έλλειμμα και ταυτόχρονα να ικανοποιηθούν οι δανειστές μας στο πλαίσιο του μνημονίου. Όμως θα μπορούσαν, ίσως, να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες κυρίως με τον εξορθολογισμό των λειτουργικών δαπανών των υπουργείων και των ΔΕΚΟ, χωρίς τόσο δραστική μείωση των δημόσιων επενδύσεων, ενώ θα μπορούσαν να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα με τη φορολόγηση των εισοδημάτων που φοροδιαφεύγουν και όχι τόσο με την αύξηση των έμμεσων φόρων που επιβαρύνουν τις τιμές, ούτε με αύξηση των φόρων στις επιχειρήσεις που αποθαρρύνουν τους, ήδη διστακτικούς σε περίοδο ύφεσης, εγχώριους και ξένους επενδυτές.

Βεβαίως, είναι φανερό ότι τα περιθώρια εφαρμογής τέτοιων μέτρων πολιτικής είναι περιορισμένα και δεν έχουν άμεσο δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Όμως από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να αναμένεται ότι θα επιτευχθούν στο άμεσο μέλλον οι επιδιωκόμενοι στόχοι με τα μέτρα πολιτικής που αναγκαστικά εφαρμόζονται σήμερα. Οι οικονομικοί πόροι του ΕΣΠΑ δεν αποτελούν πανάκεια, ούτε μπορούν να γίνουν θαύματα.

Ο τετραγωνισμός του κύκλου δεν έχει ακόμη επιτευχθεί. Το ΑΕΠ ενδέχεται να μην αυξάνεται τα επόμενα χρόνια, η ανεργία μπορεί να επιδεινώνεται, οι εγχώριες τιμές να αντιστέκονται στην πτώση και ιδιωτικές επενδύσεις ίσως να μην εισρέουν στη χώρα μας. Ετσι, η οικονομική ανάπτυξη και η βελτίωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας μπορεί να αποδειχθούν πολύ δύσκολη υπόθεση.

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=195233

Ο Ε. Χεμινγκγουέι αποδίδει ευθύνες για τη Μικρασιατική Καταστροφή στον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο. Ως & τον θάνατό του επέμενε ότι οι Έλληνες δεν νικήθηκαν από τους Τούρκους, νικήθηκαν από την προδοσία

Χεμινγκγουέι συνέχεια...

Με την ανταπόκρισή του, από την Ανατολική Θράκη, στην εφημερίδα του Τορόντο «Daily Star», με ημερομηνία 3 Νοεμβρίου 1922, ο νεαρός τότε δημοσιογράφος, νομπελίστας συγγραφέας Ερνεστ Χεμινγκγουέι αποδίδει ευθύνες για τη Μικρασιατική Καταστροφή στον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο. Οπως είχε αναφερθεί στο προηγούμενο άρθρο, ο Ερνεστ Χεμινγκγουέι ως και τον θάνατό του επέμενε ότι «οι Ελληνες δεν νικήθηκαν από τους Τούρκους, νικήθηκαν από την προδοσία». Το κείμενο της ανταπόκρισης: 

«Καθώς γράφω, ο ελληνικός στρατός ξεκινάει την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης. Με τις αμερικάνικες στολές τους, που δεν τους μπαίνουν και πολύ καλά, βαδίζουν κατά μήκος της υπαίθρου, το ιππικό περιπολεί μπροστά, οι στρατιώτες παρελαύνουν σκυθρωπά, αλλά ενίοτε μας χαμογελούν, καθώς περνάμε μπροστά από τις παρατεταγμένες φάλαγγες. Εχουν κόψει όλα τα σύρματα του τηλεγράφου πίσω τους. Τα βλέπεις να κρέμονται από τους στύλους σαν γαϊτανάκια. Εγκατέλειψαν τις καμουφλαρισμένες θέσεις των πολυβόλων, τις αχυροσκεπασμένες καλύβες, τις οχυρωμένες και γεμάτες συρματόπλεγμα κορυφογραμμές όπου είχαν σχεδιάσει να δώσουν την τελική μάχη εναντίον των Τούρκων... Αυτό είναι το τέλος της σπουδαίας ελληνικής περιπέτειας. Το τι μπορούσε να συμβεί, είναι μια θλιβερή ιστορία και το τέλος της στρατιωτικής ισχύος είναι γεγονός αρκετά θλιβερό από μόνο του, αλλά δεν οφείλεται σε καμία περίπτωση στον απλό έλληνα στρατιώτη. Ακόμη και στην εκκένωση, οι Ελληνες φαίνονται καλοί στρατιώτες. Εχουν έναν αέρα θαρραλέας επιμονής που θα σήμαινε δύσκολα ξεμπερδέματα για τον Τούρκο, αν ο στρατός του Κεμάλ έπρεπε να πολεμήσει για τη Θράκη αντί αυτή να του δοθεί σαν δώρο στα Μουδανιά». 

Στη συνέχεια παραθέτει αφήγηση του λοχαγού Γουίταλ, ο οποίος είχε τοποθετηθεί ως παρατηρητής στον ελληνικό στρατό: «Οι Ελληνες στρατιώτες ήταν πολεμιστές πρώτης κατηγορίας... Πιστεύω ότι θα καταλάμβαναν την Αγκυρα και θα έβαζαν τέλος στον πόλεμο αν δεν είχαν προδοθεί. Οταν ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την εξουσία, έδιωξε όλους τους αξιωματικούς του στρατού στο πεδίο της μάχης, από τον αρχιστράτηγο ως τους διοικητές των διμοιριών. Πολλοί από αυτούς είχαν προαχθεί μέσα στην υπηρεσία τους, ήταν καλοί στρατιώτες και εξαιρετικοί ηγέτες. Αντικαταστάθηκαν με νέους αξιωματικούς που ήταν οπαδοί του Τίνο, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν περάσει τον πόλεμο στην Ελβετία ή στη Γερμανία και δεν είχαν ακούσει ούτε πυροβολισμό. Αυτό προκάλεσε την πλήρη κατάρρευση του στρατού και ήταν το αίτιο της ελληνικής ήττας». 

Ο Χεμινγκγουέι συνεχίζει: «Αυτή είναι η ιστορία της προδοσίας του ελληνικού στρατού από τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Και αυτός είναι ο λόγος που η εξέγερση στην Αθήνα (Επανάσταση Πλαστήρα) δεν είναι ψεύτικη, όπως πολλοί ισχυρίστηκαν. Ηταν η εξέγερση ενός στρατού που είχε προδοθεί εναντίον του ανθρώπου που τον πρόδωσε. Οι παλιοί βενιζελικοί επέστρεψαν μετά την εξέγερση και αναδιοργάνωσαν τον στρατό στην Ανατολική Θράκη. Η Ελλάδα έβλεπε τη Θράκη σαν τον Μάρνη - έπρεπε να δώσει την τελική μάχη ή να χαθεί. Εστάλη επιπλέον στρατός. Ολοι βρίσκονταν σε πυρετώδη κατάσταση. Επειτα οι Σύμμαχοι στα Μουδανιά παρέδωσαν την Ανατολική Θράκη στον Τούρκο και έδωσαν στον ελληνικό στρατό τρεις ημέρες για να αποχωρήσει. Ο στρατός περίμενε, μη πιστεύοντας ότι η κυβέρνησή του θα υπέγραφε τη Συνθήκη των Μουδανιών, όμως το έκανε, κι έτσι ο στρατός δεν έχει άλλη επιλογή από το να αποχωρήσει. Ολη μέρα περνάω από δίπλα τους. Είναι βρώμικοι, κουρασμένοι, αξύριστοι, ανεμοδαρμένοι στρατιώτες που βαδίζουν στην καφετιά, άγονη θρακική ύπαιθρο. Χωρίς μπάντες, χωρίς οργανώσεις αρωγής, τίποτε εκτός από ψείρες, βρώμικες κουβέρτες και κουνούπια τη νύκτα. Είναι οι τελευταίοι από τη δόξα που ήταν κάποτε η Ελλάδα. Αυτό είναι το τέλος της δεύτερής τους πολιορκίας της Τροίας».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΙΟΣ | Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

gromaios@otenet.gr 

Διαβάστε περισσότερα: 

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=123&artId=347662&dt=08/08/2010#ixzz0wDQESkn0

Διαβάστε περισσότερα: 

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=123&artId=347662&dt=08/08/2010#ixzz0wDQJDaD1

Γιώργος Κοτανίδης  - Ο ηθοποιός, ιδρυτικό στέλεχος του ΕΚΚΕ και επί δεκαετίες «γνώριμος» των Αρχών, μιλάει για τη βία απέναντι στην εξουσία, τον «νεοπλουτισμό» της «Σέχτας» και την επιστροφή των «κλαπέντων» από τους πολιτικούς

«Τρομοκράτες με ναρκισσισμό»

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Κοτανίδης δεν είναι μόνον ένας συνεπής, ακάματος και σημαντικός εργάτης της υποκριτικής τέχνης. Δεν είναι μόνον ο «Κύριος Φάινμαν», τον οποίον ενσάρκωσε στη σκηνή και περιόδευσε μαζί του σε 25 πόλεις της Ελλάδας, με δικά του έξοδα... Δεν είναι μόνο 
συγγραφέας αξιόλογων ιστορικών μυθιστορημάτων. Είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που συμμετέχει ενεργά στην πολιτική, όχι από τα έδρανα της Βουλής, όπως αρκετοί συνάδελφοί του, αλλά μέσα από καθημερινές πρακτικές ουσιαστικού περιεχομένου. Είναι πολίτης με αναλυτική πολιτική σκέψη, καλλιτέχνης που δηλώνει «ευτυχισμένος» από την πορεία του, αλλά και ένας από τους πρωτεργάτες της μαρξιστικής-λενινιστικής οργάνωσης Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδος (ΕΚΚΕ). Ο ίδιος μας θυμίζει ότι «το ΕΚΚΕ ιδρύθηκε το 1970 στο Βερολίνο, από αριστερούς διαφόρων οργανώσεων. Στην προγραμματική διακήρυξή του καταγραφόταν ως αναγκαίος ο ένοπλος αγώνας για να πέσουν η χούντα και ο καπιταλισμός. Εγώ οργανώθηκα το 1971». 

- Παίζατε το 1971στο Ελεύθερο Θέατρο, όπου ήσασταν και εκεί ιδρυτικό μέλος. 

«Ναι. Εκείνη τη χρονιά απορρίψαμε μια πρόταση του Ιδρύματος Φορντ προς τον θίασό μας, ύψους τεσσάρων εκατομμυρίων δραχμών, για να μη σκεφτεί ο κόσμος ότι επιχορηγούμαστε από τους Αμερικανούς. Ολα αυτά όμως είναι το αντικείμενο του βιβλίου το οποίο γράφω. Είναι σαν μια μαρτυρία, η λογική του νέου που ήμουν τότε, που δεν δέχεται κανέναν περιοριστικό κανόνα. Αυτό, άλλωστε, ήταν το μήνυμα που ερχόταν από παντού· από τον γαλλικό Μάη, από το Βιετνάμ και την πολιτιστική επανάσταση της Κίνας, από το ροκ εν ρολ. Γι΄ αυτό και έχω βάλει τίτλο “Σπάζοντας τους κανόνες”». 

- Και αντί για υπότροφος, γίνατε επαναστάτηςκαι σας κυνήγησε η χούντα. Πότε σας συνέλαβαν; 

«Για πρώτη φορά το ΄73, μετά την κατάληψη της Νομικής. Εμεινα στην Ασφάλεια και στον Κορυδαλλό περίπου πέντε μήνες και αποφυλακίστηκα με την αμνηστία του Παπαδόπουλου. Μετά το Πολυτεχνείο με ξανάπιασαν και βγήκα με τη Μεταπολίτευση. Εμεινα 116 ημέρες στην απομόνωση. Είχαν ρίξει όλη την ευθύνη για την οργάνωση του Πολυτεχνείου στο ΕΚΚΕ. Τιμή μας!». 

- Οταν η βία χρησιμοποιείται για την πτώση ενός καταπιεστικού καθεστώτος, κατοχυρώνεται ως δίκαιη; 

«Επί χούντας η βία ήταν νόμιμη, επειδή μας αφαίρεσε το πολυτιμότερο αγαθό, την ελευθερία του λόγου. Επίσης επειδή μετέτρεψε τον στρατό από όργανο υπεράσπισης του λαού σε όργανο καταπίεσής του. Επρεπε, επομένως, να τη ρίξουμε επαναστατικώ δικαίω. Πίστεψα στον ένοπλο αγώνα το βράδυ του Πολυτεχνείου, όταν το τανκ έπεσε πάνω μας και εμείς προσπαθούσαμε να το σκάσουμε και μας έριχναν μπάτσοι και στρατός αληθινά πυρά. Αλλά και όταν με βασάνιζαν Μάλιος και Μπάμπαλης, πίστεψα πάλι στον ένοπλο αγώνα». 

- Εσείς έχετε διαπράξει βίαιη πράξη; 

«Εριξα μια μολότοφ το βράδυ του Πολυτεχνείου σε ένα θωρακισμένο όχημα της αστυνομίας που πήρε φωτιά, κατέβασα μια-δυο βιτρίνες σε διαδηλώσεις επί χούντας και έδωσα ένα χαστούκι σε μια πρώην ερωμένη μου. Για το τελευταίο μετάνιωσα πικρά... Κάποτε πίστεψα στη βία, όμως κατάλαβα ότι αυτό το επαναστατικό μοντέλο οδηγεί σε ανελεύθερα καθεστώτα». 

- Η βία όμως κρίνεται και ως επαναστατική... 

«Εξαρτάται πού, πότε, με ποιον τρόπο. Ο Μάο είχε πει ότι η επανάσταση δεν είναι ένα γεγονός του σαλονιού. Είναι μια βίαιη έκρηξη, σε ώριμες κοινωνικές συνθήκες. Στη Γαλλική Επανάσταση είχαμε την τρομοκρατία. Ο Μαρά τότε έγραφε πως ενώ πίστευαν ότι εκατό νεκροί ήταν αρκετοί, αντελήφθησαν ότι και χίλιοι ήταν λίγοι. Στη συνέχεια, η Παρισινή Κομμούνα, αρνούμενη να πάρει τα όπλα, ηττήθηκε. Από τα διδάγματά της ο Λένιν έφτιαξε το μοντέλο στο οποίο στηρίχτηκε η Ρωσική Επανάσταση, που μεταλλάχτηκε από δικτατορία του προλεταριάτου σε δικτατορία του κόμματος και έγινε βάρβαρο καθεστώς. Μακάρι να γινόταν επανάσταση εναντίον της απληστίας και της καταστροφής του πλανήτη με μια βόμβα, αλλά θα ήμουν αφελής αν το πίστευα». 

- Τι συμπέρασμα συνάγουμε από τα ιστορικά γεγονότα; 

«Οτι μια επανάσταση, για να εμπεδώσει την εξουσία της, ασκεί τρομοκρατία, την οποία και ενσωματώνει στη δομή του καθεστώτος». 

- Εχει υπάρξει επανάσταση χωρίς βία; 

«Ο Μαχάτμα Γκάντι πολεμούσε τη βία κάνοντας απεργίες πείνας, με τις οποίες υποχρέωνε εκατομμύρια ανθρώπους να αφήσουν τα όπλα». 

- Και τι γίνεται σήμερα με τους αυτοαποκαλούμενους επαναστάτες... 

«Ο δρόμος τους είναι αδιέξοδος. Επαναστάτες δεν είναι όσοι σκοτώνουν εν ονόματι μιας επανάστασης, αλλά όσοι μπορούν να βρουν και να μεταδώσουν το νόημά της. Και τι εχέγγυα δίνουν οι συγκεκριμένοι ότι παίρνοντας την εξουσία, δεν θα τη μετατρέψουν σε τυραννία, αφού σκοτώνουν τόσο άκριτα; Καθένας μπορεί να κάνει λίστες και να σκοτώνει. Τι γίνεται όμως αν εκτελεστεί “λάθος” πρόσωπο; Ο θάνατος δεν επανορθώνεται. Θέλω να ακούσω μια σοβαρή εξήγησή τους, ακόμη και αν διαπλέκονται με το κοινό έγκλημα και πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». 

- Δεν βλέπετε τις πράξεις τους ως αντίδραση στο καπιταλιστικό σύστημα; 

«Σκοτώνοντας έναν δημοσιογράφο ή στοχοποιώντας μπάτσους; Αυτό δείχνει πολιτική ανεπάρκεια. Οχι ότι συμπαθώ τους μπάτσους, μια ζωή πίσω μου είναι, αλλά όπως η κοινωνία κυνηγάει το βαποράκι, έτσι και οι τρομοκράτες κυνηγούν αυτούς. Νομίζω ότι οι τρομοκράτες μοιάζουν με τους νεοέλληνες: επιδεικνύουν ό,τι έχουν. Ο νεόπλουτος την Πόρσε και αυτοί τα όπλα. Μήπως από ναρκισσισμό; Και ο καπιταλισμός που αναφέρετε, καθώς φτάνει στο κορύφωμά του, κλίνει προς τον σοσιαλισμό, κάτι που είχε προβλέψει και ο Μαρξ. Κοιτάξτε την Αμερική, την οποία όλοι απορρίπταμε. Εχει νόμους και ελεγκτικούς θεσμούς απαράβατους». 

«Η κλοπή δολοφονεί τη χώρα»
- Υπάρχει κυβερνητική ευθύνη για την ανάπτυξη του φαινομένου; 

«Υπάρχει κάτι κοινό: όπως κλέβει ένας παραστρατημένος πολιτικός, έτσι πετάει βόμβες και ένας παραστρατημένος ακτιβιστής που πιστεύει ότι είναι επαναστάτης. Αλλά τι περιμένει κανείς από μια κοινωνία παραδομένη στο χρήμα; Πολιτικοί, Εκκλησία, οργανισμοί, δικαστές, δημοσιογράφοι- όχι, βέβαια όλοι- αγκαλιάζονται σε ένα τανγκό διαπλοκής και αρπαγής και έχουν έναν ξένο τρόπο ζωής που δεν οδηγεί πουθενά. Χωρίς ίχνος αντίστασης, αν όχι ηθικής, έστω αισθητικής, το σύστημα καταστρέφει τη χώρα. Γι΄ αυτό δεν μπορούμε να μιλάμε για την τρομοκρατία ως μεμονωμένο φαινόμενο».

– Μα γνωρίζαμε τη διαπλοκή. 

«Είναι καιρός όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι διαπράξαμε ύβριν. Στην αρχαία Αθήνα, το χειρότερο είδος ανθρώπου ήταν οι αργυρώνητοι, οι ευρισκόμενοι στην εξουσία, που χρηματίζονταν. Η αποκτηθείσα, κατά τη θητεία τους, περιουσία κατασχόταν. Σήμερα, οι αργυρώνητοι έγιναν πρότυπο. Λοιπόν, ποιοι κάνουν μεγαλύτερο κακό; Οι αργυρώνητοι ή οι εκτελεστές; Δεν συγκρίνω τη δολοφονία με την κλοπή- προς Θεού!-, αλλά η κλοπή είναι τόσο μεγάλη που δολοφονεί τη χώρα. Πρέπει να τιμωρήσουμε τους υπαίτιους της διαφθοράς αλλά να αναγνωρίσουμε και την ευθύνη μας, για να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία. Με αυτή την έννοια, θα αναρωτηθούμε και για τους εκτελεστές, οι οποίοι μόνο να χειροτερέψουν τα πράγματα μπορούν. Γιατί αυτούς θα επικαλεσθεί η εξουσία σαν φόβητρο, για να διαιωνίσει τη δική της ανομία». 

- Και από πού να ξεκινήσουμε; 

«Από την επιστροφή των παρανόμως αποκτηθέντων, τα οποία θα συμβάλουν στην αποπληρωμή του χρέους. Να καταργηθούν και οι αντισυνταγματικοί νόμοι του “πόθεν έσχες” και του “περί ευθύνης υπουργών”. Είναι αναγκαία η κάθαρση, ίσως έτσι σωθεί και η χαμένη τιμή των πολιτικών. Και επ΄ ευκαιρία: κάποιοι φίλοι λέμε να φτιάξουμε μια επιτροπή για την επιστροφή των κλαπέντων από τους πολιτικούς. Την τιτλοφορήσαμε ΕΠΕΚΛΑΠΟ. Για να δούμε, θα προχωρήσει;». 

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Διαβάστε περισσότερα: 

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=347550&dt=08/08/2010#ixzz0wDDtigrb

Διαβάστε περισσότερα: 

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=347550&dt=08/08/2010#ixzz0wDEYQ78b