Το μνημόνιο και ο «Καλλικράτης»

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Το μνημόνιο και ο «Καλλικράτης»

Του ΑΛΕΞΗ Π. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, πρόεδρος της Ενωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ) a-mitrop@otenet


Το αύθαδες, επιτακτικό και περιγραφικό κείμενο του ν. 3.845/2010, που φέρει τον ελευθεριάζοντα τίτλο «Μνημόνιο», δεν περιλαμβάνει μόνο ρητές και εφάπαξ ρυθμίσεις, αλλά συναρτά την εξόφληση της «Τραπεζικής Διεθνούς» με διαρκώς νέα «μνημόνια», που εμφανίζονται σαν τις ρωσικές μπάμπουσκες, όπου, ανοίγοντας την πρώτη, προβάλλει και άλλη, μικρότερη, σε μιαν ατέρμονη κίνηση.Το αέναο αυτό «ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού» είναι φαύλος κύκλος, όπως δείχνει η διεθνής πρακτική και όπως τονίζουν οι διαπρεπέστεροι οικονομολόγοι του κόσμου.

Ηδη οι «Financial Times» (13-8-2010), που εκφράζουν το διεθνές κεφάλαιο, ευγνωμονούν την κυβέρνηση της Ελλάδας, που δεν επέλεξε την επώδυνη οδό για το κεφάλαιο αλλά την οδυνηρή για τον λαό της, παρ' ότι όλοι οι ορθολογιστές γνωρίζουν πως η μόνη διέξοδος από την κρίση του χρέους (όχι μόνο της πατρίδας μας αλλά και των άλλων χωρών του ευρωπαϊκού νότου) είναι μια «διαπραγματεύσιμη παραγραφή» του. Στον όρο αυτό περιλαμβάνεται όλη εκείνη η δέσμη των μέτρων που δεν επιτρέπει στους ξένους κερδοσκόπους να επιβάλλουν διαρκή προγράμματα λιτότητας, μείωσης των δημόσιων δαπανών και απαλλοτρίωσης των «διαμαντιών» της οικονομίας σε εξευτελιστικές τιμές, όπως δυστυχώς προοιωνίζεται το μνημόνιο της νεοφιλελεύθερης «τριαρχίας».

Ωστόσο, ο «Καλλικράτης» με το ξεκίνημά του «συνεισφέρει» στον Μολώχ των κερδοσκόπων: από τη μια, με τις προαναγγελλόμενες αθρόες απολύσεις εργαζομένων στα διάφορα νομικά πρόσωπα της Τ.Α. και, από την άλλη, με τη μείωση των γλίσχρων πόρων του, που από τη σημαντική εξοικονόμηση μισθοδοσίας πολιτικού προσωπικού θα διοχετεύονται προς την πληρωμή του δημόσιου χρέους. Είμαστε πλέον δέσμιοι του Αγγλοσαξονικού Δικαίου και της θεωρίας του, όπου, όταν το κράτος αδυνατεί να πληρώσει τα χρέη του, αντιμετωπίζεται σαν οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση που απέτυχε. Τα συμφέροντα των δανειστών έχουν απόλυτη προτεραιότητα, είτε το χρέος είναι καταχρηστικό, αντιδημοκρατικό, επονείδιστο ή «χρέος-αλυσίδα», όπως κατήγγειλε το χρέος της Ρωσίας ο Λένιν το 1921, απαιτώντας τη διαγραφή του.

Η κακή αυτή αρχή για τον «Καλλικράτη» (ανεξαρτήτως αν δέχεται κανείς τη δομή, τη φιλοσοφία και την κολοβωμένη λειτουργία του, εντός μιας νεοφιλελεύθερης «αντεπαναστατικής» ρύθμισης που επιβλήθηκε στη χώρα μας ετεροχρονισμένα) δεν παύει να αποτελεί μια πρόσφορη αφορμή για την αναστροφή της εθνικής μας πορείας. Δεν είναι μόνον οι απολύσεις των εργαζομένων, ούτε η πληρωμή «φόρου αίματος» προς τους δανειστές (500 εκατ. ευρώ ετησίως, δηλαδή 1,5 δισ. εκατ. για τα έτη 2011-2013, σελ. 1.350-1.352 του ΦΕΚ του μνημονίου). Την κυριότερη αδυναμία του συνιστά η προϊούσα και ταχύτατη ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων και των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών, χωρίς την καθολική απόλαυση των οποίων δεν μπορεί να λειτουργήσει μια αποκεντρωμένη κοινωνική ζωή.

Ποιο ΕΣΠΑ και ποιες επενδύσεις νέας τεχνολογίας και πράσινης ανάπτυξης μπορεί να σχεδιάσει ορθολογικά και να προωθήσει ο «Καλλικράτης», αν τα πάντα θα κατευθύνονται από τις αγορές και την ολιγοπρόσωπη επιχειρηματικότητα, που ήδη έχει κατακτήσει, με τις υπέρτερες διεθνείς της συμμαχίες, γεωστρατηγικές θέσεις και έχει αποκλείσει τους δρόμους της κοινωνικής οικονομίας;

Παρ' όλα αυτά, οι εκλογές του Νοεμβρίου δίνουν την ευκαιρία μιας επανεκκίνησης. Ολοι -και κυρίως η κυβέρνηση- οφείλουν να επανορθώσουν τα μεγάλα τους λάθη. Οφείλουν να αντιληφθούν ότι η εναντίον των αλλεπάλληλων «μνημονίων» και μέτρων αντίσταση του λαού είναι λυτρωτική για τη χώρα. Το «πάγωμα» του εθνοκτόνου μνημονίου, η καταγγελία του και η αξίωση μιας νέας πολιτικής ρύθμισης του χρέους από την Ε.Ε., είναι το πρώτιστο καθήκον όλων. Η αναγνώριση των ασυμμετριών από το ενδοευρωπαϊκό εμπόριο και η αντι-αναπτυξιακή λειτουργία των κανόνων της ΟΝΕ, που επιταχύνουν τις μεταβιβάσεις από την Ελλάδα και τις άλλες φτωχές χώρες προς τη Γερμανία και τη λοιπή Ευρώπη, αποτελούν τη βάση της νέας εθνικής μας αξίωσης. Η δυναμική αντι-μνημονιακή έκφραση του «ατίθασου» -καθώς λέγουν- ελληνικού λαού είναι διαπραγματευτικό μέσο μείζονος ισχύος στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης. Και όποιος απαξιώνει αυτό το αναπαλλοτρίωτο όπλο, όπως εύστοχα επισημαίνουν οι διαχρονικοί έφηβοι του ελληνισμού Μανώλης Γλέζος και Μίκης Θεοδωράκης, απλώς βρίσκεται σε λάθος χωροχρόνο.

 http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.article&id=197358