Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Όσο πιο πολλούς φόρους ζητούν οι κυβερνήσεις, τόσο λιγότερα χρήματα εισπράττουν.

Όσο πιο πολλούς φόρους ζητούν οι κυβερνήσεις, τόσο λιγότερα χρήματα εισπράττουν.

Στις αρχές του 1970 ο Arthur Laffer έκανε δημοφιλή μια παλιότερη θεωρία που μας δείχνει τα δημόσια έσοδα σε σχέση με την φορολογική κλίμακα.

Η θεωρία αυτή σήμερα έχει το όνομα «καμπύλη του Laffer».


Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία (που είναι εδραιωμένη ανάμεσα στους οικονομολόγους), το κράτος μπορεί να έχει αύξηση εσόδων καθώς αυξάνει τη φορολογική κλίμακα, αλλά υπάρχει ένα σημείο "T" από όπου εκεί & μετά τα έσοδα θα μειώνονται ανεξάρτητα από την αύξηση στους φορολογικούς συντελεστές.
Η θεωρία λέει ότι καθώς αυξάνονται οι φόροι, ολοένα & λιγότερα θα θελήσουν να δουλέψουν & να επιχειρήσουν με αποτέλεσμα, όταν το κράτος φτάσει να φορολογεί το 100% των κερδών, τα έσοδα θα είναι μηδέν.
Ο Ronald Reagan ήταν ο πρώτος που απέδειξε ότι αυτή η θεωρία λειτουργεί.
Με την ανάληψη της προεδρίας του, μείωσε τους ανώτατους φορολογικούς συντελεστές από το 70% στο 28% σε 7 χρόνια.
Αρχικά, η ανάπτυξη εκτινάχτηκε στο 8.5% τα πρώτα πέντε τρίμηνα, παρέμεινε στο 3.5% για το υπόλοιπο της προεδρίας του & δημιουργήθηκαν 11 εκθέσεις εργασίας τα πρώτα 4 χρόνια. 
Παρόλες τις μειώσεις στους φορολογικούς συντελεστές, τα έσοδα του αμερικανικού προϋπολογισμού διπλασιάστηκαν την περίοδο 1980-1990 από $517 δις στα $1 τρις.
Παρόμοια δεδομένα έχουμε & από το ιρλανδικό οικονομικό θαύμα.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80 όταν μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ, η Ελλάδα μπορούσε να περηφανευτεί ότι δεν ήταν τελευταία στα πάντα. Η Ελλάδα περνούσε σε επιδόσεις την Ισπανία, Πορτογαλία & βεβαίως την Ιρλανδία. Το πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα τότε στην Ιρλανδία, μαρτυρούν τα τότε δεδομένα. Μεταξύ 1980 & 1986, οι συνολικές δαπάνες ως προς το ΑΕΠ στην Ιρλανδία αυξήθηκαν από το 54% στο 62% του ΑΕΠ. Το χρέος προς το ΑΕΠ αυξήθηκε από  87% στο 120%, καθώς οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί ξεπερνούσαν το 10% του ΑΕΠ. Η δε ανεργία έφτασε & έως το 18% το 1985.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει ένα βιβλίο για το τι έκανε η Ιρλανδία μετά από το 1985 για να ανακάμψει. Αυτό, όμως, που έκανε περισσότερο από όλα είναι να μειώσει τους φόρους στις επιχειρήσεις που σήμερα είναι στο 12,5%.
Και σε αυτή την περίπτωση, η καμπύλη του Laffer λειτούργησε άψογα. 
Τα έσοδα αυξήθηκαν, η ανταγωνιστικότητα εκτινάχτηκε, το κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε πολύ περισσότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο & το χρέος του ΑΕΠ μειώθηκε στο 25% μέχρι & το 2007. (Παρεμπιπτόντως, δεν πρέπει να συσχετίζουμε τα σημερινά προβλήματα της Ιρλανδίας με το φορολογικό μοντέλο. Τα σημερινά προβλήματα της Ιρλανδίας - που είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο - δεν έχουν καμία σχέση με το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας αυτής.)
Ένα άλλο παράδειγμα εφαρμογής της καμπύλης του Laffer, τα διαδραματίζομενα πρόσφατα στην αγορά αυτοκινήτου στην Ελλάδα. 
Τα αυξημένα τέλη καθώς & η επιβολή των περιβαλλοντολογικών τελών έχουν αποθαρρύνει πολλούς από το να έχουν αυτοκίνητο. Όσο περισσότεροι είναι οι φόροι, τόσο λιγότεροι θα είναι πρόθυμοι να τους πληρώσουν. Ναι μεν οι φόροι θα είναι αυξημένοι σε σχέση με πέρσι, διότι η αύξηση των τελών ήταν πολύ μεγάλη σε σχέση με το ποσοστό που παραδίδουν τις πινακίδες, αλλά οι παραδόσεις πινακίδων θα συνεχιστούν & το 2010 & δεν αποκλείεται πριν τελειώσει το 2010, αυτοί που δεν θα θελήσουν πλέον να έχουν αυτοκίνητο να είναι πολλαπλάσιοι αυτών που έχουν προλάβει να παραδώσουν πινακίδες μέχρι το τέλος του 2009.
Εν ολίγοις, αν συνεχίσει η κυβέρνηση να προσπαθεί να βγάλει ξύγκι από τον Έλληνα φορολογούμενο, το πιο πιθανό είναι να δούμε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να μην είναι πρόθυμο πλέον να πληρώσει αυτά τα αυξημένα τέλη, με αποτέλεσμα, όσο & να αυξάνει τους φόρους το κράτος, τα έσοδα να είναι μειούμενα. 
Το πιο πιθανό είναι ότι έχουμε περάσει το σημείο "Τ", όπως το είχε ξεπεράσει η Ιρλανδία μέχρι το 1985. Η κατακόρυφη μείωση των εσόδων το 2009 μάλλον έτσι μπορεί να ερμηνευθεί. Το πιο πιθανό είναι τα έσοδα να συνεχίσουν να πέφτουν & το 2010 & η κυβέρνηση (όπως όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις) να βρεθούν & πάλι προ αδιεξόδου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: