ΟΙ ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ FOCUS

ΟΙ ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ FOCUS

  Όντως το εξώφυλλο προκάλεσε πολλές αντιδράσεις.. Τα τείχη της άμυνάς μας υψώθηκαν ξανά και αρχίσαμε να κατηγορούμε τους Γερμανούς για τα χρήματα που μας χρωστάνε, για το ναζιστικό τους παρελθόν κτλ κτλ (πάλι δηλαδή φταίνε άλλοι).

   Αναρωτήθηκε όμως κανείς "τι ήθελε να πει ο ποιητής;" Όλοι έμειναν στο εξώφυλλο, όμως αναζήτησε κανείς το πλήρες κείμενο μέσα στο περιοδικό;

   Ιδού λοιπόν η μετάφραση... Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε το πως μας κατάντησαν... Η αυτογνωσία άλλωστε είναι μέγιστο προτέρημα και πρώτο βήμα για την πραγματική αφύπνιση. 
Και αν θες, Έλληνα, να μάθεις ποιος είσαι σήμερα, μη στέκεσαι το παρελθόν σου, μη ρωτάς τον εαυτό σου... Ρώτα τους άλλους να σου πουν και έτσι θα γίνεις καλύτερος...

   Η μετάφραση:

   2000 χρόνια παρακμής
   Από κοιτίδα της Ευρώπης στην πίσω αυλή της Ευρώπης:

     Η πτώση της Ελλάδας είναι άνευ προηγουμένου. 
Πώς συνέβη κάτι τέτοιο;

   Ακόμα και οι μεγάλοι φιλόσοφοι είναι δυνατό να κάνουν λάθος – ορισμένοι χωρίς αμφιβολία σχετικά γρήγορα, για άλλους περνούν αρκετοί αιώνες μέχρι να φανερωθεί το λάθος. Στους τελευταίους ανήκει ο Αριστοτέλης με την διαπίστωσή του πως οι κάτοικοι των κρύων περιοχών της Ευρώπης είναι φτωχοί στο πνεύμα σε σύγκριση με τους λαούς του νότου και ανίκανοι να δημιουργήσουν πραγματικές πολιτείες.

   Σήμερα ισχύει μάλλον το αντίθετο. Αλλά ίσως τελικά οι λαοί του Βορρά που στο μεταξύ έχουν δημιουργήσει σταθερά πολιτεύματα να είναι φτωχοί στο πνεύμα· θα είχαν διαφορετικά δεχτεί να γίνει, με δικά τους έξοδα, ανταλλαγή της χωρίς αξία δραχμής με το ευρώ; Από την άλλη μεριά, πρόκειται για μια πράξη που βασίζεται σε κίνητρα που σχετίζονται με υψηλό πνεύμα. Η δραχμή ήταν το παλαιότερο νόμισμα της ηπείρου, με αυτή είχαν πληρώσει ήδη ο Λεωνίδας, ο Περικλής ή ο Ευριπίδης. Άνθρωποι, στο πουγκί των οποίων η δραχμή ηχούσε, έδωσαν στη Γη το όνομά της και δημιούργησαν τα πολιτισμικά της θεμέλια.

    Όποιος θέλει να βεβαιωθεί για το πόσο μοναδική είναι η ακτινοβολία της αρχαίας Ελλάδας αρκεί να κάνει μια βόλτα σε ευρωπαϊκές συλλογές γλυπτών, να δει τα κλασικίζοντα κτίρια στις μεγαλουπόλεις της Δύσης ή να ρίξει μια ματιά στον ουρανό. Αν εξαιρέσουμε τη Γη (Erde), όλοι οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος έχουν ονόματα αρχαίων ελληνικών θεοτήτων (έξι σε λατινική μορφή). Ακόμα και ο τελευταίος δορυφόρος του πλανήτη Δία φέρει ένα όνομα από την αρχαία ελληνική μυθολογία.

   Ακόμα και ο ορίζοντας των αστεριών έχει κατακτηθεί από μυθολογικό προσωπικό της Ελλάδος [Hellas], από τον Ωρίωνα, τον Ηρακλή, την Κασσιόπη μέχρι τους Διόσκουρους και τις Πλειάδες και ως τον Περσέα και την Ανδρομέδα. Οι πύραυλοι με τους οποίους οι αμερικανοί αστροναύτες προσγειώθηκαν στην Σελήνη είχαν το όνομα του Απόλλωνα, κάτι που ως ένα βαθμό ήταν μια συνεπής επιλογή.

   Οι Έλληνες (Griechen) ανακάλυψαν τη δημοκρατία, την τραγωδία, την φιλοσοφία, τους ολυμπιακούς αγώνες, το συμπόσιο και τα γραπτά φωνήεντα – ένας λόγος παραπάνω για να έχουν οι απόγονοί τους πλέον το δικαίωμα να πληρώνουν τα χρέη τους σε Ευρώ;

   Αλλά ποιοί είναι τέλος πάντων οι απόγονοί τους; «Ούτε μια σταγόνα από το αίμα των παλιών ηρώων δεν ρέει χωρίς ανάμειξη στις φλέβες των σημερινών Νεοελλήνων», συμπέρανε το 1830 ο ασιανολόγος Jakob Philipp Falmerayer και κατέκρινε τους σύγχρονούς του φιλέλληνες: «Η επαινετική συμπόνοια σας πάει χαμένη σε ένα εκφυλισμένο γένος, στους απόγονους εκείνων των σλάβων βαρβάρων / παλιανθρώπων (Unhold), που κατέπεσαν τον 5ο και 6ο αιώνα στην βυζαντινή αυτοκρατορία και ξερίζωσαν την ελληνική εθνότητα (Hellenische Nationalität) από τον κορμό ως τη ρίζα». Επίσης, στην εποχή του Fallmerayer δεν είχαν ακόμη ξεκινήσει οι μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών από τους Τούρκους.

   Πράγματι οι σημερινοί Έλληνες δεν πρέπει να έχουν καμιά πλέον συγγένεια με εκείνους που κατοικούσαν στην χώρα στην αρχαιότητα και δημιούργησαν αυτόν τον καταπληκτικό πολιτισμό. Σε ένα νότιο άκρο της Πελοποννήσου, στη χερσόνησο της Μάνης μπορεί να ζουν οι τελευταίοι «πραγματικοί» Έλληνες, έτσι όπως οι τελευταίοι «πραγματικοί» Κέλτες έχουν εγκατασταθεί στην Ιρλανδία και οι τελευταίοι «πραγματικοί» Αιγύπτιοι είναι οι Κόπτες. Και τι γίνεται με τους τελευταίους «πραγματικούς» πρόγονους των Γερμανών [Germanen]? Αχ, ας το αφήσουμε το θέμα καλύτερα.

   Οι σύγχρονοι Έλληνες αποδεικνύουν οπωσδήποτε την ανομοιότητά τους με τους προγόνους τους σε σχεδόν καθημερινή βάση. Η χώρα [Land] που γέννησε τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, τον Μύρωνα και τον Φειδία, τον Πίνδαρο και τον Σοφοκλή, τον Πυθαγόρα και τον Θουκυδίδη δεν διαθέτει σήμερα κανένα σημαντικό ποιητή, συνθέτη, καλλιτέχνη των εικαστικών τεχνών ή φιλόσοφο. Επίσης κανένα διεθνή σταρ σε οποιαδήποτε άλλο είδος (η Κάλας ήταν η τελευταία και η μοναδική). Από την εποχή του El Greco η Ελλάς [Hellas] δεν έχει παρουσιάσει κανένα διεθνούς φήμης ζωγράφο. Σχεδόν ποτέ δεν συζητιέται στην Ευρώπη κάποιο φιλμ από την Ελλάδα. Οι σημαντικότεροι ποιητές της σύγχρονης εποχής είναι εκείνοι οι στατιστικολόγοι που κατάφεραν να παραπλανήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι ο κρατικός προϋπολογισμός είναι υγιής και πως η διαθέσιμη αγροτική επιφάνεια της χώρας υπερβαίνει την συνολική της γεωγραφική επιφάνεια.

   Όποιος θέλει να γίνει κάποιος, πηγαίνει στο εξωτερικό. Κάμποσοι διεθνούς φήμης Ἐλληνες φυσικοί και κοσμολόγοι εργάζονται στις ΗΠΑ. Ο πιο γνωστός Έλληνας των ημερών μας λέγεται Otto Rehhagel, ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας του είναι περίπου τόσο ελκυστικός όσο ένα προάστιο της Αθήνας. Τέσσερα από τα επτά αρχαία θαύματα του κόσμου βρίσκονταν στην Ελλάδα: σήμερα οι Έλληνες κατασκευαστές έργων καταφέρνουν κατορθώματα της αξίας εκείνων των κατασκευαστικών ομάδων που ξεκίνησαν να σκάβουν ένα τούνελ από τις δυο άκρες ενός βουνού κοντά στην Κοζάνη και κατέληξαν να κάνουν λάθος στη μέση γύρω στα 35 μέτρα . Μετά από κάθε σεισμό γίνονται συζητήσεις στην κοινή γνώμη μήπως θα έπρεπε τελικά να χτίζονται αντισεισμικές κατασκευές. Εδώ και 2000 χρόνια η χωροταξία / πολεοδομία [Stadtplanung] δεν αποτελεί θέμα συζήτησης. Η μισή Αττική είναι στο μεταξύ γεμάτη με οικισμούς από μπετόν απίστευτης ασχήμιας. Σωροί από σκουπίδια, διαβρωμένα εδάφη και περιβόητες δασικές πυρκαγιές είναι σήμερα το χαρακτηριστικό της Ελλάδας όπως κάποτε ήταν ναοί, τρίποδες και αφιερωματικές αναθυμιάσεις από τους βωμούς.

   Η Αθήνα το 1800 ήταν ένας λεκές στον χάρτη με 5000 κατοίκους που βοσκούσαν τα ζώα τους δίπλα στα αρχαία μνημεία, το 1900 κατοικούσαν εκεί 130000 άνθρωποι, σήμερα είναι πάνω από τρία εκατομμύρια. Η εκρηκτική ανάπτυξη, μια συνέπεια συλλογικής απόδρασης από την επαρχία, πραγματοποιήθηκε στην πρωτεύουσα όπως και αλλού χωρίς στόχο και σχέδιο και μετέτρεψε την Αθήνα σε ένα βρωμερό Μολώχ, για τον οποίο φημίζεται σήμερα η «κοιτίδα της Δημοκρατίας». Ως λογική συνέπεια ξεκίνησε από τη δεκαετία του ᾽80 μια παροδική φυγή από τις πόλεις. Πολυάριθμοι ξέφρενοι οικισμοί ξεπήδησαν κατά μήκος της ακτής, περίπου ένα εκατομύριο παράνομα [Schwarze] κτίρια για την δροσεράδα του καλοκαιριού, των οποίων η κολοσσιαία κακογουστιά αποδεικνύει πως η γνώση για τις αναλογίες που κάποτε επικρατούσε σε αυτό το κομμάτι της γης έχει πλέον χαθεί εντελώς. «Η πόλη που έχει πολλούς κατοίκους μπορεί μόνο με μεγάλη δυσκολία να τακτοποιηθεί, ίσως και καθόλου», έγραψε ο Αριστοτέλης. Οι σημερινοί Έλληνες αποδεικνύουν πως μπορούν να μετατρέψουν ακόμα και μικρά μέρη χωρίς καθόλου κόπο σε κατάσταση απόλυτης παραμέλησης.

   Στην αρχαιότητα η Ελλάδα [Griechenland] ήταν μια από τις σημαντικότερες ναυτικές δυνάμεις. Η χώρα διαθέτει μέχρι σήμερα με 14000 χιλιόμετρα ακτογραμμή έναν από τους μεγαλύτερους στόλους στον κόσμο. Και όμως, όποιος επιβιβάζεται σε ελληνικό πλοίο της γραμμής, ξέρει τι τον περιμένει: η συνέχεια της Οδύσσειας με τουριστικά μέσα.

   Η Ελλάς [Hellas] διαθέτει μια μόνο λυρική σκηνή και μια μόνο σοβαρή αίθουσα συναυλιών. Στη χώρα του Ορφέα και του εκτελεστή της λύρας Απόλλωνα η τέχνη της μουσικής δεν πέρασε στην πραγματικότητα ποτέ πέρα από το στάδιο της λαϊκής μουσικής [Volksmusik]. Οι έρευνες Pisa, στις οποίες η Ελλάδα καταλαμβάνει τις τελευταίες θέσεις, δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη ούτε από τους πολιτικούς ούτε από τα μέσα ενημέρωσης.

   Η Ελλάδα φαίνεται πως είναι το ιδανικό παράδειγμα για τη θεωρία του ιστορικού των ιδεών Oswald Spengler ότι οι πολιτισμοί είναι οργανισμοί, οι οποίοι ακολουθούν απαραίτητα έναν κύκλο ζωής από την παιδική ηλικία προς την άνθηση και την ωριμότητα και μέχρι την παρακμή. Οπωσδήποτε η πτώση από ένα ύψος που παρόμοιό του δεν υπάρχει διαρκεί στο μεταξύ σχεδόν 2000 χρόνια.

   Αυτό που διαχώριζε την αρχαία Ελλάδα από τους υπόλοιπους πολιτισμούς της αρχαιότητας (με την εξαίρεση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας) ήταν η έλλειψη μιας κεντρικής εξουσίας, ενός απόλυτου μονάρχη – οπωσδήποτε ένα αποτέλεσμα των γεωγραφικών συνθηκών, αλλ᾽ όμως συνδεδεμένο με κάποιο μυστήριο τρόπο με την εξουσία της ιδέας της άμιλλας. Η Έρις, η θεά της διχόνοιας, υπάρχει κατά τον Ησίοδο με διπλή μορφή: Η μία «προωθεί τον άσχημο πόλεμο και την διαφωνία», η άλλη «υποχρεώνει ακόμη και τον ακαμάτη άνθρωπο στην εργασία. Όσο κοιτάει ο ένας, που του λείπουν τα αγαθά, προς τον άλλο που είναι πλούσιος, τόσο βιάζεται να σπείρει και να φυτεύσει και να βελτιώσει τον οίκο του […] Καλή είναι αυτή η Έριδα για τον άνθρωπο». Την ύπαρξη του φθόνου στον κόσμο οι Έλληνες την ανήγαγαν σε μια συμπονετική θεότητα. «Τον φθόνο τον αποφεύγει μόνο εκείνος που δεν είναι άξιος του δικού του φθόνου» λέει η βασίλισσα των Μυκηνών Κλυταιμνήστρα στην τραγωδία Αγαμέμνων του Αισχύλου.

   Η έννοια αυτή διαπερνούσε όλη την καθημερινότητα, οι Έλληνες [Hellenen] δεν μπορούσαν να εννοήσουν με άλλο τρόπο τις ενέργειές τους παρά μόνο σε καθεστώς άμιλλας. «Όπου και αν κοιτάξουμε, συναντούμε στους Έλληνες μια στάθμιση του ίδιου τους του εαυτού», γράφει ο ιστορικός Christian Meier. «Η στάθμιση αυτή πραγματοποιούνταν σε καθημερινή βάση στην αγορά που ήταν ο χώρος συνάντησης».

   Όχι μόνο οι αθλητές και οι πολεμιστές βρίσκονταν σε καθεστώς συνεχούς άμιλλας – βέβαια οι τελευταίοι στον Όμηρο και τον Ηρόδοτο δεν «κατατάσσονται» μόνο με βάση τα κατορθώματά τους αλλά επιπλέον και με βάση την ομορφιά τους· η φιλοδοξία να είναι κανείς ο πρώτος κέντριζε και τους τραγουδιστές και τραγωδούς, τους ρήτορες και τους ζωγράφους. «Εμπρός, εσείς που είστε οι καλύτεροι χορευτές ανάμεσα στους Φαίακες», αναφωνεί ο βασιλιάς Αλκίνοος που φιλοξενεί τον Οδυσσέα, «χορέψτε μας κάτι ώστε ο ξένος να αναφέρει τότε στο σπίτι του πόσο μπροστά από τους άλλους είμαστε στον χορό και το τραγούδι, στα αγωνίσματα και στη ναυτική τέχνη». Το περίφημο Συμπόσιο του Πλάτωνα είναι ένα συμπόσιο μόνο σε ό,τι αφορά την εξωτερική μορφή, στην πραγματικότητα λαμβάνει χώρα ένας ανταγωνισμός ως προς το ποιος από τους συμμετέχοντες θα εκφωνήσει τον καλύτερο λόγο σχετικά με τον έρωτα. Ακόμα και οι θρησκευτικές τελετές περιελάμβαναν και αγώνες, δεν τραγουδούσαν ομαδικά ως χορωδία όλοι μαζί αλλά περισσότεροι τραγουδιστές διαγωνίζονταν αναμεταξύ τους.

   Ολόκληρες πόλεις συναγωνίζονταν για το ποια έχει τους σημαντικότερους αθλητές και καλλιτέχνες ή τους ομορφότερους ναούς. Η ελληνική δημοκρατία αποτελεί στην ουσία την προσπάθεια να δημιουργηθούν άριστες συνθήκες ανταγωνισμού και να αποφευχθεί η απόλυτη επικράτηση του ενός. Ακόμα και ο εξοστρακισμός είχε ως σκοπό του τον αγώνα. «Αυτός είναι ο πυρήνας της ελληνικής [hellenisch] αντίληψης περί άμιλλας: απεχθάνεται την επικράτηση του ενός και φοβάται τους κινδύνους που αυτή φέρνει, επιθυμεί, ως αντίδοτο απέναντι στην διάνοια – μια δεύτερη διάνοια», πίστευε ο Friedrich Nietzsche. Τίποτε δεν έχει απομείνει από το πνεύμα αυτό στο σημερινό κράτος της διαφθοράς που φθάνει μέχρι το επίπεδο της κυβέρνησης.

   Η σκοτεινή πλευρά της συνεχούς άμιλλας ήταν η αγριότητα με την οποία αυτός ο «άσωτος λαουτζίκος καλλιτεχνών» (liederliches Artistenvölkchen] (Thomas Mann) προχωρούσε σε εμφύλιους πολέμους. Με τον Πελοποννησιακό πόλεμο (431-404 π.Χ.) η χώρα διέγραψε στην ουσία μόνη της τον εαυτό της από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Στο τέλος του δυο από τις πόλεις που είχαν συνασπιστεί με την Σπάρτη απαίτησαν να μετατρέψουν την ηττημένη Αθήνα σε «βοσκοτόπι για πρόβατα» – οι Σπαρτιάτες φυσικά αρνήθηκαν και απλώς έριξαν τα τείχη της πόλης.

   Αν συνδέσει κανείς την παρακμή του ελληνικού [griechisch] πολιτισμού με την κατάπτωση της ιδέας της άμιλλας, τότε αυτή ξεκινά ήδη με την εξουσία των Μακεδόνων βασιλέων Φιλίππου του 2ου και Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τους Ρωμαίους το 146, οι Έλληνες παρέλαβαν την ιδέα πως από εδώ και πέρα είναι «Ρωμαίοι» [Römer] – μέχρι σήμερα χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους και τον Ελληνισμό [Griechentum] ως «Ρωμιοσύνη». Η Ρώμη, σε αντιδιαστολή, «έκανε δικές της τις ελληνικές επιστήμες και ολόκληρο τον ελληνικό πολιτισμό» όπως έγραψε ο ιστορικός Πλούταρχος.

   Το 326 μ.Χ. ο ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο 1ος ανακηρύσσει το Βυζάντιο, εξαιτίας της ιδανικής γεωγραφικής του θέσης, ως νέα πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη· μετά από τέσσερα χρόνια η πόλη εγκαινιάζεται. Με στόχο τον καλλωπισμό της ο αυτοκράτορας διατάσσει μια από τις βαρβαρότερες κλοπές έργων τέχνης όλων των εποχών. Πολυάριθμες ελληνικές πόλεις λεηλατούνται, τα γλυπτά των σημαντικότερων γλυπτών της Αττικής απάγονται. Ακόμα και το τεράστιο ολόσωμο άγαλμα του Απόλλωνα στους Δελφούς φτάνει έτσι στην Κωνσταντινούπολη και αποκτά ένα νέο κεφάλι: του Κωνσταντίνου.

   Έλληνες αρχιτέκτονες ολοκλήρωσαν στην Κωνσταντινούπολη το τελευταίο αρχιτεκτονικό τους αριστούργημα: ο Ανθέμιος από τις Τράλλεις και ο Ισίδωρος από τη Μίλητο δημιούργησαν την Αγία Σοφία που εγκαινιάστηκε το 537. Την ώρα που άνθιζε η Κωνσταντινούπολη, ερήμωναν οι πάλαι ποτέ τόσο σημαντικές πόλεις της Ελλάδας. Τα (αρχαία) ελληνικά [Griechisch] ήταν βέβαια την εποχή αυτή η επίσημη γλώσσα της βυζαντινής αυτοκρατορίας, όμως η κεντρική εξουσία, η λατρεία του αυτοκράτορα και ο εκχριστιανισμός κατέστρεψαν την αρχική καλλιτεχνική νοοτροπία. Το πόσο άλλαξαν συνολικά οι συνθήκες καταδεικνύει το γεγονός ότι τον όγδοο αιώνα ξέσπασε, στην χώρα [Land] όπου κάποτε όλοι οι δημόσιοι χώροι ήταν γεμάτοι με γλυπτά θεών, μια φιλονικία για το αν επιτρέπεται ή όχι η δημιουργία ιερών εικόνων. Φυσικά πρόκειται εδώ και πολύ καιρό αποκλειστικά και μόνο για την απεικόνιση χριστιανικών μορφών.

   «Για κάθε λαό έχει οριστεί μια προθεσμία», παρατήρησε ο προφήτης Μωάμεθ, εντελώς ανάλογα με τον ιστορικό φιλόσοφο Σπένγκλερ, αλλά 1.000 χρόνια νωρίτερα. Η οριστική παρακμή της Ελλάδας σφραγίστηκε ακριβώς από τους Οθωμανούς. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 η Ελλάδα περιέπεσε σχεδόν για τέσσερις αιώνες σε οθωμανική κυριαρχία. Γκρεμίστηκαν οι σταυροί από την Αγία Σοφία. Η τουρκοκρατία ήταν για τους περισσότερους Έλληνες συμφορά. Στο εξής ήταν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, υφίσταντο τα παιδέματα της ξένης κυριαρχίας και τη διείσδυση ξένων στη χώρα τους, ιδίως Αλβανών. Το 1822 τουρκικά στρατεύματα κατέσφαξαν πάνω από 20.000 Έλληνες στο νησί Χίο, ενώ άλλοι 45.000 πουλήθηκαν σκλάβοι.

   Μετά την ανεξαρτησία η ελληνοτουρκική σύγκρουση εξακολούθησε να φουσκώνει. Το φρικτό αποκορύφωμα ήταν η λεγόμενη μικρασιατική καταστροφή του 1923: Ενάμισι εκατομμύριο ελληνικής καταγωγής κάτοικοι της Μικράς Ασίας, που ζούσαν εκεί αιώνες, εκδιώχθηκαν από τους Τούρκους, ενώ στη δεκαετία του 1950 προστέθηκαν ακόμα μερικές εκατοντάδες χιλιάδες από την Ιστανμπούλ/Κωνσταντινούπολη και την Αίγυπτο.

   Στο πεπρωμένο των Αθηναίων η Ακρόπολη αντικατοπτρίζει την ιστορία παρακμής της χώρας. Τον έκτο αιώνα ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία. Τον καιρό του Βυζαντίου, κατοικούσε στην Ακρόπολη ο επαρχιακός διοικητής, ενώ μετά την άλωση από τους Οθωμανούς ο διοικητής της πόλης. Οι Τούρκοι μετέτρεψαν τον Παρθενώνα σε τζαμί (με πρόσθετο μιναρέ), ενώ το Ερέχθειο για σύντομο διάστημα είχε γίνει χαρέμι. Κατά την πολιορκία της Αθήνας από τους βενετούς το 1687 μια βολή κανονιού πέτυχε το ναό τον οποίο οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν για πυριτιδαποθήκη. Το υπέροχο κτίσμα έπαθε ανεπανόρθωτες ζημιές.

   Ιδίως για τους φιλέλληνες Γερμανούς κλασικούς, μεγάλο θέμα δεν ήταν μόνο οι ίδιοι οι αρχαίοι αλλά και η λύπη για την απώλεια εκείνου του κόσμου. «Η Αττική, η ηρωίδα έπεσε / στα ερείπια των όμορφων αιθουσών από μάρμαρο / στέκεται μοναχός του λυπημένος πια ο γερανός», παραπονιόταν ο Hölderlin. «Αυτό που είναι απαραίτητο να ζήσει αθάνατο στο τραγούδι», παρηγοριόταν ο Schiler, «πρέπει να χαθεί στη ζωή».

   Πιο πεζά, αλλά όχι λιγότερο λυπητερά, εκφράστηκε ο Γάλλος συγγραφέας και διπλωμάτης François-René de Chateaubriand μετά από μια επίσκεψη του ναού του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο Σούνιο το 1806: «Γύρω μου υπάρχαν τάφοι, σιωπή, καταστροφή, θάνατος και μερικοί Έλληνες ναύτες που κοιμόντουσαν χωρίς έννοιες και σκέψεις πάνω στα ερείπια της Ελλάδας [Griechenland]. Εγκατέλειψα αυτό το θεϊκό μέρος για πάντα, το κεφάλι μου γεμάτο με την μεγαλοσύνη του στο παρελθόν και την σημερινή του κατάπτωση».

   Η κατάπτωση έχει τελειώσει σήμερα, η παρακμή είναι αντιθέτως πανταχού παρούσα. Δεν βρίσκεται όμως ολόκληρη η περιοχή της Μεσογείου, η Ιταλία παραδείγματος χάρη, σε μια αντίστοιχη κατάσταση; Κατά ένα μέρος μόνο. Οι Ιταλοί είναι τουλάχιστον ακόμα στην κορυφή της υφηλίου σε θέματα μόδας και πάνω από όλα στην κουζίνα. Ελληνική μόδα; Ελληνικό ντιζάιν; Δεν έχω ακούσει ποτέ τίποτε. Και όσοι έχουν υψηλές γαστριμαργικές απαιτήσεις αποφεύγουν για τα καλά την ελληνική κουζίνα.

    Ο μάγειρας Μίθαικος ο Σικελός, που τουλάχιστον αναφέρεται από τον Πλάτωνα, εθεωρείτο ανάμεσα στους σύγχρονούς του ως ο «Φειδίας της κουζίνας» – σήμερα δεν υπάρχει κανένας γνωστός καλλιτέχνης της κουζίνας και σε όλη τη χώρα μόνο τρία εστιατόρια με αστέρια Michelin (στα δύο από αυτά με γαλλική μαγειρική).

    Ο Αρχέστρατος από την Γέλα, ένας ταξιδιώτης γκουρμέ τύπος από τον 4ο αιώνα π.Χ., περηφανεύεται στην Ηδυπάθειά του για ένα ψάρι από την Ρόδο: «Αν δεν θέλουν να σου το πουλήσουν, τότε πάρ᾽ το με τη βία. Ύστερα θα μπορείς να αφεθείς με ησυχία στην τύχη σου.» Σήμερα η τύχη αυτή ονομάζεται μερικές φορές ξινίλα.

   Για κάθε είδους ξινίλα είναι επίσης κατάλληλο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το κρασί από την Ελλάδα. Το κρασί από την Αττική διέθετε στην αρχαιότητα μια εξαιρετική φήμη και ήταν αντικείμενο επαίνων μέχρι υπερβολής. Μια βασική διαφορά μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας για τους αρχαίους Έλληνες ήταν ότι οι βάρβαροι πίναν μπύρα. Σήμερα είναι μάλλον οι βάρβαροι αυτοί που πίνουν ελληνικό κρασί.

   Το να γεννηθεί κανείς Έλληνας είναι «ευγενής κατάρα» έγραψε η ηθοποιός και για πολλά χρόνια υπουργός πολιτισμού της Ελλάδας Μελίνα Μερκούρη στην αυτοβιογραφία της. «Για καταπληκτικά πολλούς ανθρώπους αυτό σημαίνει προφανώς, ότι προσωπικά ο ίδιος έκτισε την Ακρόπολη, ίδρυσε τους Δελφούς, ανακάλυψε το θέατρο και εφεύρε την έννοια της δημοκρατίας».

    Όχι, κανείς άνθρωπος δεν το πιστεύει πια αυτό.

...από e-mail.

Όσο πιο πολλούς φόρους ζητούν οι κυβερνήσεις, τόσο λιγότερα χρήματα εισπράττουν.

Όσο πιο πολλούς φόρους ζητούν οι κυβερνήσεις, τόσο λιγότερα χρήματα εισπράττουν.

Στις αρχές του 1970 ο Arthur Laffer έκανε δημοφιλή μια παλιότερη θεωρία που μας δείχνει τα δημόσια έσοδα σε σχέση με την φορολογική κλίμακα.

Η θεωρία αυτή σήμερα έχει το όνομα «καμπύλη του Laffer».

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία (που είναι εδραιωμένη ανάμεσα στους οικονομολόγους), το κράτος μπορεί να έχει αύξηση εσόδων καθώς αυξάνει τη φορολογική κλίμακα, αλλά υπάρχει ένα σημείο "T" από όπου εκεί & μετά τα έσοδα θα μειώνονται ανεξάρτητα από την αύξηση στους φορολογικούς συντελεστές.

Η θεωρία λέει ότι καθώς αυξάνονται οι φόροι, ολοένα & λιγότερα θα θελήσουν να δουλέψουν & να επιχειρήσουν με αποτέλεσμα, όταν το κράτος φτάσει να φορολογεί το 100% των κερδών, τα έσοδα θα είναι μηδέν.

Ο Ronald Reagan ήταν ο πρώτος που απέδειξε ότι αυτή η θεωρία λειτουργεί.

Με την ανάληψη της προεδρίας του, μείωσε τους ανώτατους φορολογικούς συντελεστές από το 70% στο 28% σε 7 χρόνια.

Αρχικά, η ανάπτυξη εκτινάχτηκε στο 8.5% τα πρώτα πέντε τρίμηνα, παρέμεινε στο 3.5% για το υπόλοιπο της προεδρίας του & δημιουργήθηκαν 11 εκθέσεις εργασίας τα πρώτα 4 χρόνια. 

Παρόλες τις μειώσεις στους φορολογικούς συντελεστές, τα έσοδα του αμερικανικού προϋπολογισμού διπλασιάστηκαν την περίοδο 1980-1990 από $517 δις στα $1 τρις.

Παρόμοια δεδομένα έχουμε & από το ιρλανδικό οικονομικό θαύμα.

Στις αρχές της δεκαετίας του '80 όταν μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ, η Ελλάδα μπορούσε να περηφανευτεί ότι δεν ήταν τελευταία στα πάντα. Η Ελλάδα περνούσε σε επιδόσεις την Ισπανία, Πορτογαλία & βεβαίως την Ιρλανδία. Το πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα τότε στην Ιρλανδία, μαρτυρούν τα τότε δεδομένα. Μεταξύ 1980 & 1986, οι συνολικές δαπάνες ως προς το ΑΕΠ στην Ιρλανδία αυξήθηκαν από το 54% στο 62% του ΑΕΠ. Το χρέος προς το ΑΕΠ αυξήθηκε από  87% στο 120%, καθώς οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί ξεπερνούσαν το 10% του ΑΕΠ. Η δε ανεργία έφτασε & έως το 18% το 1985.

Θα μπορούσε κανείς να γράψει ένα βιβλίο για το τι έκανε η Ιρλανδία μετά από το 1985 για να ανακάμψει. Αυτό, όμως, που έκανε περισσότερο από όλα είναι να μειώσει τους φόρους στις επιχειρήσεις που σήμερα είναι στο 12,5%.

Και σε αυτή την περίπτωση, η καμπύλη του Laffer λειτούργησε άψογα. 

Τα έσοδα αυξήθηκαν, η ανταγωνιστικότητα εκτινάχτηκε, το κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε πολύ περισσότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο & το χρέος του ΑΕΠ μειώθηκε στο 25% μέχρι & το 2007. (Παρεμπιπτόντως, δεν πρέπει να συσχετίζουμε τα σημερινά προβλήματα της Ιρλανδίας με το φορολογικό μοντέλο. Τα σημερινά προβλήματα της Ιρλανδίας - που είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο - δεν έχουν καμία σχέση με το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας αυτής.)

Ένα άλλο παράδειγμα εφαρμογής της καμπύλης του Laffer, τα διαδραματίζομενα πρόσφατα στην αγορά αυτοκινήτου στην Ελλάδα. 

Τα αυξημένα τέλη καθώς & η επιβολή των περιβαλλοντολογικών τελών έχουν αποθαρρύνει πολλούς από το να έχουν αυτοκίνητο. Όσο περισσότεροι είναι οι φόροι, τόσο λιγότεροι θα είναι πρόθυμοι να τους πληρώσουν. Ναι μεν οι φόροι θα είναι αυξημένοι σε σχέση με πέρσι, διότι η αύξηση των τελών ήταν πολύ μεγάλη σε σχέση με το ποσοστό που παραδίδουν τις πινακίδες, αλλά οι παραδόσεις πινακίδων θα συνεχιστούν & το 2010 & δεν αποκλείεται πριν τελειώσει το 2010, αυτοί που δεν θα θελήσουν πλέον να έχουν αυτοκίνητο να είναι πολλαπλάσιοι αυτών που έχουν προλάβει να παραδώσουν πινακίδες μέχρι το τέλος του 2009.

Εν ολίγοις, αν συνεχίσει η κυβέρνηση να προσπαθεί να βγάλει ξύγκι από τον Έλληνα φορολογούμενο, το πιο πιθανό είναι να δούμε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να μην είναι πρόθυμο πλέον να πληρώσει αυτά τα αυξημένα τέλη, με αποτέλεσμα, όσο & να αυξάνει τους φόρους το κράτος, τα έσοδα να είναι μειούμενα. 

Το πιο πιθανό είναι ότι έχουμε περάσει το σημείο "Τ", όπως το είχε ξεπεράσει η Ιρλανδία μέχρι το 1985. Η κατακόρυφη μείωση των εσόδων το 2009 μάλλον έτσι μπορεί να ερμηνευθεί. Το πιο πιθανό είναι τα έσοδα να συνεχίσουν να πέφτουν & το 2010 & η κυβέρνηση (όπως όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις) να βρεθούν & πάλι προ αδιεξόδου.

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=27204

Ζήτω που ... «σωθήκαμε»! Ν. Μπογιόπουλος

Ζήτω που ... «σωθήκαμε»!

Μας λένε ότι η λεηλασία είναι «έκτακτου» και «προσωρινού» χαρακτήρα.

Ρωτάμε:

Ποια αύξηση έμμεσου φόρου, από τις χιλιάδες που έχουν υπάρξει, καταργήθηκε ποτέ; Πότε κάποιος «έκτακτος» έμμεσος φόρος, πότε κάποιος «προσωρινός» έμμεσος φόρος, καταργήθηκε ή μειώθηκε;

Ρωτάμε:

Ήδη το ανακοίνωσαν οι κυβερνώντες και οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες το διαλαλούν: Από το 2018 και σε βάθος χρόνου 20ετίας (!), η κατώτερη σημερινή σύνταξη των 450 ευρώ θα γίνει σύνταξη των 350 ευρώ!

Έχουν το θράσος να λένε ότι ο συνταξιούχος που σήμερα λιμοκτονεί, σε δέκα χρόνια θα πρέπει να «ζει» με μια σύνταξη μειωμένη κατά 25% από τη σημερινή!

Ποια άλλη απόδειξη χρειάζεται ότι τα μέτρα που - εφόσον δεν ξεσηκωθεί ο λαός - θα περάσουν, είναι μέτρα τακτικά και μόνιμου χαρακτήρα που σχεδιάζουν να τα επιβάλουν από σήμερα και με ορίζοντα τον αιώνα τον άπαντα;

Μας λένε πως ό,τι κάνουν, το κάνουν για το «καλό» μας.

Ότι μειώνουν τους μισθούς, παγώνουν τις συντάξεις, αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, προχωρούν σε φοροεπιδρομή, ξεπουλούν και τιτλοποιούν το δημόσιο πλούτο προς δόξαν των πιστωτών - τοκογλύφων, επειδή είναι «πατριώτες» και επειδή είναι αποφασισμένοι να «σώσουν» τη χώρα...

Ισχυρίζονται πως μόνο έτσι θα «σωθεί» ο τόπος. 

Ρωτάμε:

α) Το 1985 οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ «πάγωσαν» τους μισθούς των εργαζομένων και τις συντάξεις των απόμαχων της δουλειάς και μάλιστα με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Ο,τι, δηλαδή, γίνεται και σήμερα! Γιατί δε «σώθηκε» η χώρα;

β) Το 1990 οι κύριοι της ΝΔ επέβαλαν την εισοδηματική πολιτική του 0% + 0%, εκτίναξαν την τιμή της βενζίνης κατά 50 δραχμές το λίτρο και αύξησαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια. Ο,τι, δηλαδή, κάνουν και σήμερα! Γιατί δε «σώθηκε» η χώρα;

γ) Το 1994 ξανάρθαν οι του ΠΑΣΟΚ και εφάρμοσαν «μέτρα σοκ» διότι όπως έλεγαν - και τότε με πρόσχημα το χρέος - «ή η χώρα θα καταπολεμήσει το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει τη χώρα». Ο,τι, δηλαδή, λένε και σήμερα! Γιατί, άραγε, δε «σώθηκε» η χώρα;

δ) Το 1996 η «νέα» φουρνιά του ΠΑΣΟΚ, οι «εκσυγχρονιστές» προώθησαν μέτρα «σοκ και δέους», μας ανακοίνωσαν την έλευση της εποχής της «απασχολησιμότητας», ψήφισαν νόμο που έδωσε στους εργοδότες δικαίωμα να επιβάλουν το σύστημα «τρεις μέρες δουλειά - τρεις μέρες ανεργία», γιατί, όπως έλεγαν, χρειάζονταν θυσίες «για να μπούμε στην ΟΝΕ» και να «σωθεί» η χώρα. Ο,τι, δηλαδή, υποστηρίζουν και σήμερα! Γιατί, αλήθεια, ούτε αυτή τη φορά «σώθηκε» η χώρα;

ε) Το 2000, εν μέσω αρπαγής στο χρηματιστήριο και ανεμίζοντας τη σημαία του «δεύτερου κύματος του εκσυγχρονισμού», οι του ΠΑΣΟΚ μάς είπαν ότι απαιτούνται νέες θυσίες, αυτή τη φορά «για να μείνουμε στην ΟΝΕ», για να ικανοποιηθεί το «εθνικό ιδεώδες» των Ολυμπιακών Αγώνων, για να κάνουν το τρελό τους πάρτι οι κάθε λογής «Ζήμενς» ενόψει της Ολυμπιάδας και προώθησαν τα μέτρα «Γιαννίτση - Ρέππα», για να «σωθεί», φυσικά, η χώρα. Ο,τι, δηλαδή, ισχυρίζονται και σήμερα! Αλλά η χώρα πάλι δε «σώθηκε». Γιατί;

στ) Το 2004 ήρθαν οι της ΝΔ, κήρυξαν την «ήπια προσαρμογή» και αμέσως μετά «πάγωσαν» τους μισθούς καθότι έπρεπε να «σωθεί» η χώρα. Ο,τι, δηλαδή, διαπράττουν και οι άλλοι σήμερα! Ομως, ούτε αυτή τη φορά «σώθηκε» η χώρα...

Με άλλα λόγια, επανερχόμαστε στο ίδιο συμπέρασμα:

Η πολιτική που αυτή τη στιγμή ακολουθείται, ούτε «έκτακτη», ούτε «προσωρινή» είναι, αλλά- σε μια πρωτοφανούς εκδοχής αγριότητα - συνιστά συνέχεια της γνωστής, της τακτικής και της μόνιμης λεηλασίας που για δεκαετίες υφίσταται ο ελληνικός λαός, με τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που κάθε φορά τάζουν.

Επομένως ή το ένα ισχύει ή το άλλο:

Είτε, παρά τις ...φιλότιμες προσπάθειες τόσων και τόσων «σταυροφοριών», κατά έναν τρόπο που η ερμηνεία του ανήκει στη σφαίρα της μεταφυσικής, η χώρα τούτη... δε σώζεται με τίποτα,

είτε αυτοί που έχουν βαλθεί ντε και καλά να τη «σώσουν», αλλά ακολουθούν μονίμως την ίδια συνταγή, μια συνταγή που - όπως αρέσκονται να λένε - έχει οδηγήσει στη «χρεοκοπία», ουδέποτε υπήρξαν «σωτήρες».

Αντιθέτως, όπως προκύπτει από τα έργα τους, πρόκειται για τους σεσημασμένους καταστροφείς της Ελλάδας, για τους υπονομευτές της Ελλάδας του ελληνικού λαού.

Διάκριση αναγκαία, καθότι υπάρχει και μια άλλη «Ελλάδα», η «Ελλάδα» των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των εργολάβων και λοιπών «πατριωτών», που - αυτοί - σίγουρα έχουν σωθεί.

Για την ακρίβεια, έως τώρα είχαν εξασφαλίσει τη «σωτηρία» τους μέχρι τετάρτης γενεάς.

Από δω και πέρα, με την πολιτική Παπανδρέου, βάζουν πλώρη να εξασφαλίσουν τη «σωτηρία» τους μέχρι και τη Δευτέρα Παρουσία...

Του Νίκου Μπογιόπουλου από το «Ριζοσπάστη»

Για την αντιγραφή-μεταφορά  Σωτηρόπουλος Σωτήρης,μέλος της ΝΕ Τρικάλων του Κ.Κ.Ε.

Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΟΥΜΕΡΑ - ΖΗΤΟΥΝ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΦΑΓΙΑΣΜΟ

Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΟΥΜΕΡΑ

ΖΗΤΟΥΝ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΦΑΓΙΑΣΜΟ

ΑΦΟΥ ΠΗΡΑΝ, ΠΗΡΑΝ (ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ) ΤΩΡΑ ΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΑ*!*

Τα μέτρα που αποφάσισε & άρχισε ήδη να εφαρμόζει η κυβέρνηση για τη σταδιακή κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος (10% μείωση των επιδομάτων, τακτική φορολόγηση των αυτοτελώς φορολογούμενων, μείωση του φοροαπαλασσόμενου στις 6000 €, νέος φόρος στα καύσιμα, πάγωμα για τους άνω των 2000 € ακαθάριστα - εδώ κατέβηκε το όριο, αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων ηλικίας) υπολογίζεται ότι θα προσκομίσουν στα δημόσια ταμεία 10 δις € για την τρέχουσα χρονιά.

Ας θυμηθούμε κατ' αρχή τα 28 δις που δόθηκαν σε μια νύχτα για την επανάκαμψη των δύσμοιρων τραπεζών.

Ας δούμε επίσης πόσο δύσμοιρες ήταν πραγματικά οι τράπεζες.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ αύξησε κατά 197,24% τα κέρδη της, ενώ οι φόροι της μειώθηκαν κατά 15%.

Η ALPHA BANK αύξησε κατά 45,48% τα κέρδη της, ενώ οι φόροι της μειώθηκαν κατά 29,7%.

Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ αύξησε κατά 460,6% τα κέρδη της, ενώ οι φόροι της μειώθηκαν κατά 284,97%.

Η EUROBANK αύξησε κατά 114,5% τα κέρδη της, ενώ οι φόροι της μειώθηκαν κατά 40,57%

Οι διαπιστώσεις αυτές προέρχονται από τα στοιχεία που δημοσίευσε η ΕΝΩΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ.

Ας δούμε όμως & μερικά άλλα νούμερα.

650 εκατομμύρια € προβλέπουν να υφαρπάξουν από τους μισθωτούς με τη μείωση κατά 10% των επιδομάτων.

600 εκατομμύρια € προβλέπονται στον προϋπολογισμό για επιχορήγηση των μη κυβερνητικών οργανώσεων (ας θυμηθούμε λίγο πριν, 2 εκατ. είχε πάρει η «Γλαυκώπις Αθηνά» από το Ζαχόπουλο για κοπή πίτας & χριστουγεννιάτικα δώρα στα παιδιά των υπαλλήλων του ΥΠΠΟ).

6.500 εκατομμύρια € δαπανήθηκαν από τις 5 Οκτωβρίου έως τις 31 Δεκεμβρίου για τις μετακινήσεις πολιτικών στο εσωτερικό, με ιδιωτικά αεροπλάνα.

0 € προβλέπει ο προϋπολογισμός για φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

45 εκατομμύρια € προβλέπει ο προϋπολογισμός ως έσοδο από τις πράσινες κάρτες των μεταναστών.

16 εκατομμύρια από τη φορολόγηση των εφοπλιστών.

8.767.147,03 εισέπραξε ο κ. Προβόπουλος τα τρία τελευταία χρόνια με νόμιμο τρόπο.

5,5 εκατομμύρια € πρόστιμο στην εταιρία Σημαιοφορίδη - Πρινιωτάκη έσβησαν το 2008 με πολιτική παρέμβαση στη ΦΑΕ Αθηνών.

Σε 14000 €, μόνο, το μήνα θα περιοριστεί η αμοιβή του κ. Τάσου Γιαννίτση (του γνωστού εγκέφαλού της ασφαλιστικής αποδόμησης) από την εταιρία Ελληνικά Πετρέλαια, μετά την εθελοντική μείωση του μισθού του, για το καλό της πατρίδας.

Λίγο λιγότερα από 300.000 € το χρόνο θα εισπράττει ο νέος μάνατζερ της ΔΕΗ, Αρθούρος Ζερβός. «Δε δέχτηκα αυτή τη θέση για τα χρήματα» δήλωσε συγκινημένος, μετά την ανάθεση από την περιβαλλοντικιά υπουργό, κυρία Μπιρμπίλη.

25.000 € το μήνα ήταν ο μισθός του κυρίου Παναγόπουλου, αφεντικού της ΕΡΤ.

Από τον υπουργό επικοινωνιών κύριο Γερουλάνο ανακοινώθηκε η δραματική μείωση του μισθού του νέου ΕΡΤιάρχη, σε μόλις 6.500 €.

580.000 € το χρόνο, δηλαδή 48.333 € το μήνα είναι η αμοιβή του κυρίου Παναγή Βουρλούμη, διευθυντή του ΟΤΕ.

Στις 7000 € μηνιαίως ανέρχεται η αμοιβή του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΥΘΑΠ (Εταιρία Ύδρευσης & Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης) Νικόλαου Παπαδάκη.

Για την ιστορία υπενθυμίζουμε ότι ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, κύριος Παπαγεωργόπουλος έχει ταχθεί υπέρ της ιδιωτικοποίησής της για το καλό του καταναλωτή & της πατρίδας, λέμε εμείς ευρύτερα.

Σε μόλις 5400 € ανέρχεται ο μισθός του κάθε ευρωβουλευτή μας ( όσο & του κάθε βουλευτή μας στο ελληνικό κοινοβούλιο).

Ευτυχώς όμως τριπλασιάζεται, αφού στο ποσό του «βασικού μισθού» προστίθεται & ημερήσια αποζημίωση (300 €) για κάθε συνεδρίαση. Ευτυχώς επίσης δικαιούνται άλλα 14.000 € το μήνα για αμοιβές συνεργατών του γραφείου τους.

Άγνωστη είναι η αμοιβή τους για τη συμμετοχή σε διάφορες επιτροπές.

Δεν γνωρίζουμε ακριβώς το ποσό των δισεκατομμυρίων € από το σκάνδαλο Βατοπεδίου, από το σκάνδαλο της SIEMENS κλπ κλπ κλπ.

Το μόνο που γνωρίζουμε, σε σχέση με το θέμα, είναι ότι οι επιπλέον αμοιβές των πολιτικών προσώπων που συμμετέχουν στην εξεταστική επιτροπή (!!!) για το Βατοπέδι ανέρχονται σε 1,7 εκατομμύρια €.

Αν ζαλιστήκατε από τα νούμερα & έχετε τάση για εμετό, ελεύθερα.

Το παρόν μπορεί να χρησιμεύσει & ως εμετοδοχείο.

Μιας όμως & μιλάμε για αριθμούς, ας αναλογιστούμε ποιοι είναι πραγματικά τα ΝΟΥΜΕΡΑ.

Όλα τα στοιχεία προέρχονται από δημοσιεύματα των εφημερίδων & δεν διαψεύστηκαν

...από e-mail.

Μπογιόπουλε...

Μπογιόπουλε 

σε παρακαλώ πολύ,
βγες μπροστά, τώρα.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ή ΠΟΙΟΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΠΟΙΟΝ !!!

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ή ΠΟΙΟΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΠΟΙΟΝ !!!

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ.

Στην πολιτική επίθεση εναντίον της χώρας μας που έχει εξαπολύσει η Γερμανία & άλλες δυνάμεις της Ε.Ε. & στην κερδοσκοπική επίθεση που τη συνοδεύει, χρησιμοποιούνται ένα σωρό προπαγανδιστικοί μύθοι & ανακρίβειες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες εργαζόμενους & να παραλύσουν εκ των προτέρων τις όποιες αντιδράσεις τους στα μέτρα στραγγαλιστικής λιτότητας που υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να εξαγγείλει.

Επικεντρώνοντας όλη τη συζήτηση στο ύψος του ελλείμματος & του δημόσιου χρέους, επιχειρείται η παραπλάνηση της ανενημέρωτης κοινής γνώμης.

Χρεοκοπεί άραγε μια χώρα όταν επί σειρά ετών έχει ελλείμματα;

Ναι, είναι η απάντηση που προσπαθούν να υποβάλουν.

Όχι, είναι η σωστή απάντηση.

Σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα για να οδηγηθεί μια χώρα σε χρεοκοπία.

Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γίνεται στις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη - την ευρωζώνη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία.

Και οι τρεις, ολόκληρη τη δεκαετία 2001 - 2010 (εννοείται ότι για το 2010 αναφερόμαστε σε προβλέψεις) είχαν ελλείμματα & μόνο ελλείμματα & τα δέκα ανεξαιρέτως συνεχή χρόνια!

Η ευρωζώνη 6,6% για το 2010 & 6,2% για το 2009, αλλά & 2,5% το 2002 ή 3% το 2003.

Πολύ χειρότερη η κατάσταση στις ΗΠΑ: έλλειμμα 10% το 2010 & 12,5% το 2009 ή 5,9% το 2008. Επίσης 3,7% το 2002 & 4,8% το 2003.

Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 & επίσης 8% το 2003, αλλά & 5,8% το 2008 & 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010!

Για ολόκληρη τη δεκαετία, τα ελλείμματα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς χειρότερα από αυτά της Ελλάδας!

Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει & υψηλό δημόσιο χρέος.

Η Ιαπωνία να δείτε!

Στο 135,4% (!) του Α.Ε.Π. της βρισκόταν το δημόσιο χρέος της ήδη από το 2000 & καθόλου δεν έχει μειωθεί στη διάρκεια της δεκαετίας.

Αντιθέτως έχει εκτοξευθεί στο197,2% (!), όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 112,6% το 2009 & εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 125% το 2010.

Έπειτα, ο περιορισμός της συζήτησης στο δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει την πλήρη απεικόνιση της κατάστασης.

Αν επεκτείνουμε την ανάλυση στο συνολικό χρέος κάθε χώρας (το σύνολο του ποσού δηλαδή που έχει δανειστεί το κράτος, οι επιχειρήσεις & οι ιδιώτες, άρα δημόσιο συν ιδιωτικό χρέος), η εικόνα αλλάζει εντυπωσιακά.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ.

Εξαιρετικά υψηλό, μπορεί να νομίσει κανείς.

Ίσως, αλλά ο μέσος όρος της Ε.Ε. είναι... 175%! Ίδιο δηλαδή με της Ελλάδας.

Στο συνολικό χρέος δε καθόλου «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα.

Την ξεπερνούν η Ολλανδία (!) με 234%, η Ιρλανδία με 222%, το Βέλγιο με 219%, η Ισπανία με 207%, η Πορτογαλία με 197%, η Ιταλία με 194% & πάει λέγοντας.

Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν επίσης όταν ασχοληθεί κανείς με το εξωτερικό χρέος μιας χώρας (πόσα χρωστούν δηλαδή το κράτος, οι επιχειρήσεις & οι ιδιώτες μιας χώρας σε ξένες τράπεζες, δεδομένου ότι πάντα ένα τμήμα του χρέους αναφέρεται σε τράπεζες της ίδιας της χώρας).

Περιορίζοντας το δείγμα στις βαλλόμενες μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) & στην Ιρλανδία, η οποία ως... χώρα-φούσκα του νεοφιλελευθερισμού έχει συρρικνωμένο σχετικά δημόσιο χρέος αλλά αστρονομικό χρέος επιχειρήσεων & ιδιωτών, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική κατάταξη αυτών των χωρών.

Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το... 414% του ΑΕΠ της & η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ.

Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ & η Ισπανία με 80% βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

Υπάρχουν κι άλλες χώρες της ευρωζώνης, λοιπόν, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα.

ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ Κερδοσκοπικά & πολιτικά τα αίτια

Έξι χώρες της ευρωζώνης τουλάχιστον με επικεφαλής την Ολλανδία & το Βέλγιο, έχουν συνολικό χρέος (δημόσιο & ιδιωτικό) μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας!

Δέκα ολόκληρα χρόνια η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος τρομερά μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας & παράλληλα την ίδια δεκαετία έχει ελλείμματα κατά μέσο όρο πολύ χειρότερα από τα ελληνικά!

Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος (!) από της Ελλάδας.

Το γεγονός ότι για καμιά από αυτές τις χώρες δεν λένε ότι χρεοκοπεί (πολύ σωστά, άλλωστε), ενώ το λένε για την Ελλάδα (εντελώς αβάσιμα), αποδεικνύει ότι η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών & κερδοσκοπικών επιθέσεων.

Τελικά Χρεοκοπεί η Ελλάδα ή η...Ε.Ε;

...απo e-mail

Η πραγματική τραγωδία της Αϊτής. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Η πραγματική τραγωδία της Αϊτής.

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ.

Όταν στις τηλεοπτικές σας οθόνες παρακολουθείτε φρικιαστικές εικόνες με οδοφράγματα από πτώματα-θύματα του σεισμού ή συμμετέχετε - & σωστά θα κάνετε - σε τηλεοπτικούς μαραθώνιους για την Αϊτή, να θυμάστε ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μια φυσική καταστροφή: πρόκειται για το τραγικό τέλος ενός κοινωνικού πειράματος που ξεκίνησε εδώ & δεκαετίες η λεγόμενη διεθνής κοινότητα & ο Εγκέλαδος απλώς το αποτελείωσε.

Με μαέστρο την Ουάσινγκτον, το νεοφιλελεύθερο πείραμα είχε στόχο να αποδείξει ότι ένας υπάκουος λαός μπορεί να συντηρηθεί τρώγοντας μπιφτέκια λάσπης.

Δεν πρόκειται για υπερβολή: εδώ & δύο χρόνια οι περισσότεροι από τα 10 εκατ. των Αϊτινών δεν έχουν την πολυτέλεια να φάνε κανονικό φαγητό.

Οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, η Παγκόσμια Τράπεζα & το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είχαν επιβάλει στην κυβέρνηση της Αϊτής να καταργήσει τους δασμούς στα εισαγόμενα προϊόντα, πράγμα που οδήγησε στην εξαφάνιση της τοπικής παραγωγής & στην εισαγωγή φτηνών δυτικών προϊόντων.

Όμως, πριν από 2 χρόνια οι τιμές των τροφίμων απογειώθηκαν διεθνώς, με αποτέλεσμα ένα πιάτο ρύζι να κοστίζει στο Πορτ Ο Πρενς 5 δολάρια.

Καθώς ακόμη & για τους λίγους τυχερούς που βρίσκουν δουλειά ο μισθός δεν ξεπερνά τα 100 δολάρια τον μήνα, οι υπόλοιποι εφεύραν τα μπιφτέκια με λάσπη, αλάτι από τη θάλασσα & λίγο βούτυρο που ψήνονταν στον ήλιο.

Πίσω από την τιμωρία της Αϊτής & των κατοίκων της υπάρχει μεγάλη ιστορία.

Η Αϊτή ήταν κάποτε το πλουσιότερο κράτος στο δυτικό ημισφαίριο, εξαιτίας του εμπορίου σκλάβων που μεταφέρονταν στο νησί από την Αφρική.

Υπήρξε το πρώτο ανεξάρτητο κράτος στη Λατινική Αμερική & το πρώτο κράτος στον κόσμο που κυβερνήθηκε από μαύρους.

Όλα αυτά επιτεύχθηκαν χάρη στην επανάσταση των μαύρων σκλάβων & η οποία ξεκίνησε το 1791, δύο μόλις χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση.

Οι επαναστάτες νίκησαν τους στρατηγούς του Ναπολέοντα, γεγονός που η Γαλλία δεν τους συγχώρησε ποτέ.

Από το 1825 έως το 1947 το Παρίσι ανάγκαζε την Αϊτή να πληρώνει ετήσια αποζημίωση για τα χαμένα κέρδη των Γάλλων δουλεμπόρων.

Αυτά μέχρι το 1947.

Μετά ανέλαβαν οι Αμερικανοί...

Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου οι ΗΠΑ υποστήριξαν τον δικτάτορα Ντιβαλιέ & αργότερα τον γιο του, που δολοφόνησαν πάνω από 60.000 αντικαθεστωτικούς.

Το 1991, μετά από 28 χρόνια στυγνής δικτατορίας, οι Αϊτινοί εξέλεξαν πρόεδρο τον ιερέα Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ, ο οποίος όμως δίσταζε να ακολουθήσει τις επιταγές της Ουάσινγκτον & ανατράπηκε από τον στρατό & τον πατέρα Μπους.

Η χώρα βυθίστηκε ξανά στο χάος μέχρι το 2004, όταν ο Αριστίντ ξαναγύρισε στην εξουσία, για να απαχθεί αμέσως μετά & να απομακρυνθεί από το νησί υπό τις ευλογίες του υιού Μπους.

Ακόμη κι αν ήθελαν να κάνουν κάτι καλό, οι επόμενοι Πρόεδροι δεν είχαν καμία όρεξη να έχουν την τύχη του Αριστίντ.

Για να δώσει βοήθεια στη χώρα, που εν τω μεταξύ είχε στις πλάτες της ένα τεράστιο εξωτερικό χρέος (δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι), το ΔΝΤ επέβαλε τη νεοφιλελεύθερη συνταγή.

Από τα σχολεία μέχρι τα νοσοκομεία, όλες οι κοινωνικές υπηρεσίες καταργήθηκαν. 

Σε όλη την Αϊτή υπάρχουν μόνο δύο σταθμοί Πυροσβεστικής.

Λόγω της φτώχειας, οι κάτοικοι έμεναν σε παραπήγματα & τενεκεδουπόλεις, που με το σεισμό κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα.

Δεν υπήρχαν πλέον ούτε πυροσβέστες να τους απεγκλωβίσουν από τα συντρίμμια ούτε νοσοκομεία για να τους περιθάλψουν...

...από e-mail

Το χρονικό μιας κρατικής πτώχευσης...

Το χρονικό μιας κρατικής πτώχευσης...

"Κάποτε, μια χώρα με αδύναμη οικονομία, για να αποφύγει το χρόνιο πληθωρισμό, αποφάσισε να υιοθετήσει ένα από τα πιο ισχυρά νομίσματα του πλανήτη.

Ο πληθωρισμός μειώθηκε κατακόρυφα μέσα σε λίγα χρόνια, τα χαμηλά επιτόκια τροφοδότησαν την κατανάλωση, τα εισαγόμενα προϊόντα έγιναν φτηνά & η ψευδαίσθηση της καλοπέρασης εδραιώθηκε στους πολίτες της...

Η οικονομία όμως έπασχε από χρόνια & βαθιά προβλήματα & τίποτα δεν γινόταν προς την κατεύθυνση της λύσης τους.

Η φοροδιαφυγή, η διαφθορά & το ξέπλυμα χρήματος βασίλευαν, ενώ ο δανεισμός του κράτους, λόγω της σταθερής ισοτιμίας του νομίσματος, γινόταν όλο & πιο φτηνός & η κυβέρνηση της χώρας κατέφευγε όλο & πιο συχνά σε αυτόν για να καλύψει τις ανεπάρκειες της οικονομίας...

Έτσι τα ελλείμματα μεγάλωναν, το χρέος αυξανόταν & η κυβέρνηση το εξυπηρετούσε με περισσότερο χρέος. 

Ταυτόχρονα, το νόμισμα λόγω της σταθερής ισοτιμίας δεν μπορούσε να υποτιμηθεί, ενώ την περίοδο εκείνη γινόταν όλο & ισχυρότερο, με αποτέλεσμα τα προϊόντα της να γίνονται πιο ακριβά στο εξωτερικό, η οικονομία λιγότερο ανταγωνιστική & οι ξένες επενδύσεις πιο σπάνιες..

Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, οι ανταγωνιστικές της χώρες γίνονταν συνεχώς φτηνότερες μέσω της υποτίμησης των δικών τους νομισμάτων & τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια στράφηκαν εκεί.

Έτσι, η χώρα δανειζόταν χωρίς να παράγει αρκετά & ζούσε αμέριμνα πέρα από τις δυνατότητές της, μέχρι που κάποια στιγμή οι δανειστές της άρχισαν να απαιτούν περισσότερες εξασφαλίσεις με τη μορφή υψηλότερων τόκων, για να συνεχίσουν να τη δανείζουν. 

Αυτό δημιούργησε ένα φαύλο κύκλο: Το υπέρογκο χρέος έκανε ακριβό το δανεισμό & ο ακριβός δανεισμός αύξανε & άλλο το χρέος.

Κάποτε έγινε το αναμενόμενο: Η κυβέρνηση της χώρας δήλωσε αδυναμία εξόφλησης του χρέους της προς τους δανειστές της, δηλαδή πτώχευση.

Ο δανεισμός σταμάτησε, η σύνδεση της ισοτιμίας έπαψε, με αποτέλεσμα μια τεράστια υποτίμηση του παλιού νομίσματος (που επανήλθε), η οποία οδήγησε την οικονομία σε κατάρρευση: οι εισαγωγές έγιναν πανάκριβες & χιλιάδες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν.

Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού πέρασε στην ανεργία, μισθοί, συντάξεις & παροχές μειώθηκαν δραματικά & αποταμιεύσεις εξανεμίστηκαν.

Όπως είναι φυσικό, οι ξένοι δανειστές που έχασαν τα λεφτά τους επέβαλαν μέσω των διεθνών οργανισμών επαχθή μέτρα ανασυγκρότησης της οικονομίας, κάτι που η κυβέρνηση μιας πτωχευμένης χώρας ήταν φυσικά υποχρεωμένη να δεχτεί.

Βίαιες ταραχές ξέσπασαν & τα τραύματα της οικονομίας δεν επουλώθηκαν ποτέ.

(Πρόκειται για την Αργεντινή, η οποία κήρυξε πτώχευση το 2001. Το αργεντίνικο πέσο είχε συνδεθεί με το δολάριο δέκα χρόνια νωρίτερα.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με άλλες χώρες, κυβερνήσεις & οικονομικές καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.)".

...από e-mail

Πίσσα & πούπουλα αδέλφια…

Ε αφού λοιπόν λέτε κύριοι, ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πολεμήσουμε, αλλά το θέμα είναι σε ποια πλευρά βρίσκεται ο καθένας μας.

Έφτασε λοιπόν η ώρα της οργανωμένης αντίστασης, ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους.

Είναι η ώρα όλων αυτών που πρέπει να βγουν μπροστά τώρα, με τον λόγο & τις πράξεις τους, να δώσουν το σύνθημα για το ξεκίνημα, για τους νέους αγώνες, ενωμένοι.

Πρέπει επιτέλους να πεταχτούμε έξω από την κατσαρόλα με το νερό, που αρχίζει να βράζει, καιγόμαστε.

Πίσσα & πούπουλα αδέλφια…